Alessandro Baricco

Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów

Alessandro Baricco (ur. 1958) – włoski pisarz.

Bez krwi[edytuj]

(wł. Senza sangue; tłum. Halina Kralowa)

  • Choćby się ktoś nie wiem jak starał mieć jedno życie, inni zobaczą w nim tysiąc innych, i dlatego nie można uniknąć zadawania sobie nawzajem cierpienia.
  • Nic się jednak nie zdarzyło, bo w życiu do doskonałości zawsze czegoś brakuje.
  • Wtedy pomyślała, że mimo całej niepojętości życia, my, prawdopodobnie, przechodzimy przez nie pragnąc jedynie powrotu do piekła, które nas zrodziło, i zamieszkania w nim u boku kogoś, kto kiedyś z tego piekła nas wybawił. Próbowała odpowiedzieć sobie na pytanie, skąd płynie ta absurdalna wierność rzeczom potwornym, ale pojęła, że nie ma na to odpowiedzi. Rozumiała tylko, że nic nie jest silniejsze od tego instynktu, który każe nam wracać w miejsce, gdzie zadano nam ból, i powielać tę chwilę przez całe lata. Z tą jedną myślą, że ktoś, kto uratował nas raz, może potem zrobić to na zawsze. W nie kończącym się piekle, takim samym jak tamto, z którego przychodzimy. Lecz nagle miłosiernym. I bez krwi.

Jedwab[edytuj]

(wł. Seta; tłum. Halina Kralowa)

  • Ten moment był nasz – ułamek czasu zawieszony między dwiema sekundami.
  • Umierać z tęsknoty za czymś, czego nigdy nie przeżyjesz.

Novecento. Monolog (1994)[edytuj]

 Poniżej znajdują się wybrane cytaty, więcej znajdziesz w osobnym haśle Novecento.

(wł. Novecento. Un monologo; tłum. Halina Kralowa)

  • Graliśmy im do tańca, bo gdy tańczysz, nie możesz umrzeć, i czujesz się jak Bóg. I graliśmy ragtime, bo to jest muzyka, przy której Bóg tańczy, gdy nikt go nie widzi.
  • W oczach ludzi widać to, co zobaczą, nie to, co widzieli.