Kim Dzong Il

Kim Dzong Il (2011)

Kim Dzong Il (1941–2011) – komunistyczny przywódca Korei Północnej, syn Kim Ir Sena.

• Jankesi są odwiecznym wrogiem naszego ludu; nie możemy żyć z nimi pod tym samym niebem.
  • Źródło: Brian Reynolds Myers, Najczystsza rasa. Propaganda Korei Północnej, Warszawa 2011, s. 121.

• Ponieważ człowiek jest władcą świata, to oczywiste jest, że powinien on odnosić się do niego z punktu widzenia swoich interesów. Człowiek poznaje i przeobraża świat, po to, aby oddać wszystko w świecie w swoją służbę.
  • Źródło: O ideach Dżucze w naszej partii; cyt. za Waldemar Jan Dziak, Kim Jong Il, Warszawa 2004, s. 236.

• Ponieważ dla człowieka największą wartość ma życie społeczno-polityczne, przeto jego życie może być owocne tylko wtedy, kiedy jego życie społeczno-polityczne będzie okryte nieprzemijającą chwałą.
  • Źródło: Socjalizm – to nauka; cyt. za Waldemar Jan Dziak, Kim Jong Il, Warszawa 2004, s. 141–142.

• Prawdziwie piękne kobiety to takie, które mogą podarować swoją młodość, miłość i przywiązanie ojczyźnie i narodowi, które mogą poświęcić się masom i towarzyszom dla szczęścia ludu i pomyślności narodu.
  • Źródło: wywiad dla magazynu „Joguk”; cyt. za northkorea.pl

• Problem atomowy na półwyspie koreańskim powstał z winy USA, które stale zagrażają suwerenności i bezpieczeństwu naszego państwa.
  • Źródło: wywiad dla agencji ITAR-Tass; cyt. za polska-azja.pl

• Przywódca czerpie i swój zasób intelektualny, i sztukę kierowania, i moralność, z gąszczu mas ludowych.
  • Źródło: O podstawowych problemach budownictwa partii rewolucyjnej; cyt. za Waldemar Jan Dziak, Kim Jong Il, Warszawa 2004, s. 255

• (…) socjalizm nie jest do pogodzenia z „pluralizmem”.
  • Źródło: Historyczna lekcja budownictwa socjalizmu i generalna linia naszej partii; cyt. za Waldemar Jan Dziak, Kim Jong Il, Warszawa 2004, s. 257

• (…) społeczeństwo kapitalistyczne jest społeczeństwem zgniłym, chorym, pozbawionym perspektyw i skazanym na upadek.
  • Źródło: Współczesna epoka a zadania młodzieży; cyt. za Waldemar Jan Dziak, Kim Jong Il, Warszawa 2004, s. 248.

• Wielkość narodu wcale nie zależy od rozmiaru terytorium i liczebności ludności. Podobnie jak wartość człowieka określają jego idee, tak i wielkość narodu zależy przede wszystkim od tego, jak wielkie są jego przewodnie idee.
  • Źródło: O ideach Dżucze w naszej partii; cyt. za Waldemar Jan Dziak, Kim Jong Il, Warszawa 2004, s. 239.

• Wódz stanowi jądro istnienia kolektywu społeczno-politycznego.
  • Źródło: O ideach Dżucze w naszej partii; cyt. za Waldemar Jan Dziak, Kim Jong Il, Warszawa 2004, s. 241.

• Wódz – to wielki przywódca rewolucji, obdarzony niepospolitym umysłem, niezwykłą umiejętnością kierowania i szlachetną moralnością.
  • Źródło: Zwycięży socjalizm naszego typu, służący interesom mas ludowych; cyt. za Waldemar Jan Dziak, Kim Jong Il, Warszawa 2004, s. 245.

• Ziemia rodzinna jest matką każdego (…), [z jej] łona wszelkie prawdziwe życie i szczęście wyrasta.
  • Źródło: Brian Reynolds Myers, Najczystsza rasa. Propaganda Korei Północnej, Warszawa 2011, s. 61.

• Życie społeczno-polityczne jest cenniejsze od życia fizjologicznego.
  • Źródło: „O ideach Dżucze w naszej partii”; cyt. za Waldemar Jan Dziak, Kim Jong Il, Warszawa 2004, s. 242.

O Kim Dzong Ilu

• Niebezpieczny ekscentryk, zakompleksiony karzeł, nieobliczalne monstrum, rozhukany bankrut, niezrównoważony psychopata, awanturnik, erotoman, pijak, łotr, desperat, dyktator, demon zła, terrorysta, porywacz, kłamca, szantażysta, rozbójnik, morderca, dzierżymorda, głupiec, szaleniec, szarlatan, zgniłe jajo; polityk: impulsywny, złośliwy, pamiętliwy, arogancki, zawistny, okrutny i nieprzewidywalny. Kto zacz? Kim Jong Il. Ostatni dinozaur stalinizmu i być może ostatni dyktator starego typu, którego świat obrzuca wszystkimi możliwymi obelgami i inwektywami za wszystkie zbrodnie i niegodziwości, jakich miał dopuścić się z chwilą, gdy z woli ojca – Wielkiego Kim Ir Sena – został zwycięskim spadkobiercą politycznej fortuny.
  • Autor: Waldemar Jan Dziak, Kim Jong Il, Wydawnictwo Trio, Instytut Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk, Warszawa 2004, s. 82.