Julian Ursyn Niemcewicz

Julian Ursyn Niemcewicz (1758–1841) – polski dramaturg, powieściopisarz, poeta i pamiętnikarz.

Pan Nowina[edytuj]

(…) Ten sobie ubliża,
Kto ma za co, a nie chce jechać do Paryża:
Uczą Pielgrzymkę odbyć światłe nasze wieki,
Polakom do Paryża, Turczynom do Meki.
- Opis: Modnicka do Pani Nowiny w scenie VIII aktu I.

Ty zawsze w tych gazetach łapiesz mdłe nadzieje,
Lepiej by było wiedzieć, co się w domu dzieje,
Pójść do stajni, obory, liczyć w polu snopy
Niż badać, co tam robią na końcu Europy!
- Źródło: akt I, scena 2

Wiem, Agatko, że serce twe dla mnie przychylne,
Ale szczęście w tym życiu tak zwodne, tak mylne,
Tyle przeszkód dla niego!
- Źródło: akt III, scena 1
- Zobacz też: szczęście

I cóż się nie przebaczy dla kadzidła trochę!
- Źródło: Księga cytatów z polskiej literatury pięknej od XIV do XX wieku, wyb. Paweł Hertz, Władysław Kopaliński, Warszawa 1975, PIW, s. 324.

Kto ma tego, co kocha, wszystkiego nie stracił (…).
- Źródło: Władysław pod Warną, akt II, w: Dzieła poetyczne, wierszem i prozą J.U. Niemcewicza (1838), Tom 3, s. 133.

Miłość jest jak cień człowieka.
Szkoda, kto dla niej wiek trwoni,
Kiedy ją gonisz, ucieka,
kiedy uciekasz, to goni.

Mnie się zdaje, iż ci, którzy się żenią późno, szczęśliwszymi są z dziećmi, ci zaś co wcześnie, szczęśliwszymi są z sobą.

Największą chwałą Torunia jest, że dał życie Mikołajowi Kopernikowi, Astronomowi, który nowy bieg ciałom niebieskim przypisał.

Nigdzie się plotki tak bujnie nie rodzą (…)
Nigdzie nie są w takiej sławie,
Jak tu w Warszawie.
- Źródło: Antologia poezji głupich i mądrych Polaków, wybór Ludwik Stomma, Gdańsk 2000.
- Zobacz też: Warszawa

Nowe założone ulice, środkiem ich - jak w Berlinie - wysadzane drzewa czterema rzędami. Wszystko to może jest piękne, lecz wszystko to już nie nasze.
- Źródło: Kronika Polski. W boju i na tułaczce: 1831–1846, Wydawnictwo Ryszard Kluszczyński, Kraków, 1998, s. 18.

Stańczykowi wolno wszystko.
- Źródło: Julian Krzyżanowski, W wieku Reja i Stańczyka

Szabla czasem obroni, lecz częściej dokuczy, Pióro, choć czasem zbłądzi, zawsze jednak uczy.
- Źródło: Pióro i szabla w: Bajki oryginalne

Wspominać młodzieży o dziełach jej przodków, dać jej poznać najświetniejsze Narodu epoki, stowarzyszyć miłość Ojczyzny z najpierwszymi pamięci wrażeniami, jest to nieomylny sposób zaszczepienia w Narodzie silnego przywiązania do kraju; nic już wtenczas tych pierwszych wrażeń, tych rannych pojęć zatrzeć nie zdoła, wzmagają się one z latami, usposabiając dzielnych do boju obrońców, do rady mężów cnotliwych.
- Źródło: Śpiewy historyczne (1818)

Gdy pisał o przewagach moralnych Polaków nad innymi narodami, gdy nasycał swą koncepcję dziejów ojczystych pierwiastkami optymizmu, gdy gloryfikował w końcu polskie męstwo i czyn zbrojny, ów wyrastający z oświeceniowej tradycji intelektualnej historyk w sposób wyraźny wkraczał już na drogę, którą pójdzie myśl historyczna polskiego romantyzmu.
- Autor: Andrzej Wierzbicki, Poczet historyków polskich. Historiografia polska doby podzaborowej, Poznań 2014, s. 43.

[Traktował] Polskę jako całość, w granicach przedrozbiorowych, nawiązywał teraźniejszość do historycznych tradycji, z niczego nie rezygnował, jeździł na Ukrainę, na Litwę, na Pomorze, na Ruś Czerwoną jako na ziemie polskie i budził w szerokich sferach czytelników przekonanie, że granice Królestwa Kongresowego nie są granicami Polski. Nieznośny staruszek, niegdyś przed laty poseł na Sejm Czteroletni całe życie pozostawał obywatelem całej niepodzielnej i niepodległej Polski.
- Autor: Jan Stanisław Bystroń
- Źródło: Marek A. Koprowski, Białoruś. Uparte trwanie polskości, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2006, ISBN 9788374414098, s. 23, 24.

Zobacz w Wikiźródłach inne utwory Juliana Ursyna Niemcewicza