Antypolonizm
Antypolonizm – termin określający zbiorowo wszelkie uprzedzenia i postawy wrogości wobec Polaków.
- Ale jeśli podejmujemy interpretacje z obszaru psychologii społecznej, to trzeba spytać także, skąd się bierze antypolonizm w Izraelu. (…) Z poczucia wstydu. (…) Za bierność w czasie Holokaustu. Niektórzy tłumaczą, że brutalne rozprawianie się z Palestyńczykami czy Hezbollahem to także forma odreagowywania. Powtarzanie samym sobie: już nigdy nie pójdziemy jak owce na rzeź. Holokaust poza wszystkim to również potworne upokorzenie – że nie walczyli, nie stawili oporu.
- Autor: Andrzej Zybertowicz
- Źródło: Prof. Andrzej Zybertowicz: Antypolonizm w Izraelu bierze się z poczucia wstydu za bierność Żydów w czasie Holokaustu. To forma odreagowania, polskatimes.pl, 9 lutego 2018.
- Zobacz też: Holocaust, Izrael
- Antypolonizm przypisywany jest niemal wyłącznie Żydom i Niemcom oraz związanym z nimi środowiskom. O ile w przypadku Niemców – sąsiadów uważanych za odwiecznego wroga Polaków i polskości – jest to do pewnego stopnia uzasadnione, o tyle w przypadku narodu żydowskiego co najmniej zastanawiające. Biorąc pod uwagę, że zarówno Polacy, jak i Żydzi byli ofiarami drugiej wojny światowej i obydwa narody (o ile można mówić w ogóle o narodzie żydowskim w diasporze) poniosły olbrzymie szkody, stawianie Niemców i Żydów w jednym szeregu jest swoistym paradoksem.
- Autor: Barbara Słania, Gry językowe: polski antysemityzm czy żydowski antypolonizm?, [w:] Między socjologią polityki a antropologią polityki, red.J. Wódz, Katowice 2009, s. 144.
- Mówiąc o antypolonizmie końca XX w., nie można pominąć szeroko propagowanej na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych w mediach litewskich teorii „spolszczonych Litwinów”. Była to teza, zaczerpnięta z ideologii międzywojennej (…) na Litwie „nie ma Polaków” – są wyłącznie „spolonizowani Litwini”, którym należy ułatwić powrót na łono narodu.
- Autor: Barbara Jundo-Kaliszewska, Etnolingwistyczna istota nacjonalizmu litewskiego i antypolonizm Litwinów na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX w., „Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica”, 91, 2013, s. 233–234.
- Musimy pamiętać, że antysemityzm to choroba, tak samo jak rasizm czy antypolonizm. Dobrzy ludzie nigdy nie powinni w takich sprawach milczeć. Musimy mówić głośno: nie akceptujemy tego!
- Autor: Michael Schudrich
- Źródło: Prof. Bartyzel pozostaje przy swoich kontrowersyjnych poglądach. Wspiera go syn polityk, onet.pl, 26 lutego 2019
- Zobacz też: antysemityzm, rasizm
- W okresie międzywojennym dyktatura narodowców litewskich posłużyła się megalomanią narodową, opartą w dużej mierze właśnie o antypolonizm, ażeby w obliczu wspólnego wroga scalić i pobudzić społeczeństwo, nawet kosztem zbliżenia z ZSRR.
- Autor: Barbara Jundo-Kaliszewska, Etnolingwistyczna istota nacjonalizmu litewskiego i antypolonizm Litwinów na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX w., „Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica”, 91, 2013, s. 225.
- Za akt antypolonizmu uznany może być każdy czyn godzący w Polskę, Polaków, bliżej niezdefiniowaną „polskość” oraz nieodłącznie z nimi związany katolicyzm. Jest to zatem pojęcie rozmyte, płynne, dzięki czemu łatwo nim manipulować.
- Autor: Barbara Słania, Gry językowe: polski antysemityzm czy żydowski antypolonizm?, [w:] Między socjologią polityki a antropologią polityki, red.J. Wódz, Katowice 2009, s. 144.
- Zawsze byłem stronnikiem polskiej idei, nawet wtedy, gdy moje sympatie opierały się wyłącznie na instynkcie (…) Moja instynktowna sympatia do Polski zrodziła się pod wpływem ciągłych oskarżeń miotanych przeciwko niej; i – rzec mogę – wyrobiłem sobie sąd o Polsce na podstawie jej nieprzyjaciół. Doszedłem mianowicie do niezawodnego wniosku, że nieprzyjaciele Polski są prawie zawsze nieprzyjaciółmi wielkoduszności i męstwa. Ilekroć zdarzało mi się spotkać osobnika o niewolniczej duszy, uprawiającego lichwę i kult terroru, grzęznącego przy tym w bagnie materialistycznej polityki, tylekroć odkrywałem w tym osobniku, obok powyższych właściwości, namiętną nienawiść do Polski. Nauczyłem się oceniać ją na podstawie tych nienawistnych sądów – i metoda okazała się niezawodną.”
- Żydów przybywających do Stanów Zjednoczonych z Polski czekała niespodzianka. Byli zdumieni nienawiścią – przejawiającą się na różne sposoby – jaką wobec Polski żywili Żydzi amerykańscy. Gdy wpływ czasu zatarł wspomnienia tego, co faktycznie wydarzyło się w czasie wojny, wśród amerykańskich Żydów coraz popularniejsza stawała się wersja oskarżająca Polaków o Holocaust niemal w takim samym stopniu jak hitlerowców.
- Autor: Stefan Korboński, Polacy, Żydzi i Holocaust, Warszawa 2011, s. 87.