Wilhelm III Orański

Wilhelm III Orański (1650–1702) – król Anglii od 1689.

Istnieje jeden pewny sposób, dzięki któremu z pewnością nie ujrzę zguby mojego kraju. Padnę w ostatnim rowie.
- Źródło: Stephen Clarke, 1000 lat wkurzania Francuzów, tłum. Stanisław Kroszczyński, Wydawnictwo WAB, Warszawa 2012, s. 180.

O Wilhelmie III Orańskim

Holender, wątły brunet o oczach szarych i przenikliwych (…) nie był cudzoziemcem z krwi, bo wnuk Karola I, ani przez związki, bo mąż córki Jakuba II, ale dla Anglików, wigów i torysów, był zawsze cudzoziemcem przez swój charakter, zamiłowania i pojęcia. W czasach wesołych hulanek uważali go, jeżeli nie za człowieka cnotliwego, to przynajmniej za bardzo poważnego i stroniącego od zabawy. W czasach eleganckiej paplaniny był on, jak największy z jego przodków, małomówny. Do starych kłótni angielskich o zwierzchnictwo Parlamentów lub ustalonego Kościoła wtrącał się z wyniosłą pobłażliwością, prawie pogardliwą. Zagrożony w Niderlandach przez wzrastającą potęgę Ludwika XIV pozostał zawsze człowiekiem kontynentu, w którego oczach zachowanie w Europie „równowagi władzy” było głównym zadaniem. Tym tłumaczy się ów paradoks, że panujący, który jak najmniej wierzył w Parlament i w swoim kraju ojczystym pokonał demokrację, stał się w Anglii jednym z założycieli monarchii parlamentarnej. Przywykły do stawiania czoła większym niebezpieczeństwom, przyjmował i używał tego narzędzia, jakie mu dano. Próbował bronić tego, co pozostało jeszcze z władzy osobistej (…).
- Autor: André Maurois, Dzieje Anglii, tłum. Wacław Rogowicz, wyd. Książka i Wiedza, Warszawa 1957, s. 375.