Georges Bataille

Georges Bataille (1897–1962) – francuski filozof, krytyk literacki i pisarz.

• Bóg się delektuje... To możliwe, ale to, czym on się delektuje jest, jak mi się wydaje, nienawiścią, którą odczuwa do samego siebie, i z którą żadna ziemska nienawiść nie może się równać.

• Cóż pozostało we mnie, gdy stał się cień...?

• Czas oznacza jedynie ucieczkę przedmiotów, które wydawały się prawdziwe.

• Daremnie miłość próbuje objąć to, co przestaje istnieć.

• Dla zwierzęcia, które nie wpada w pułapkę ja, nie istnieje nic tragicznego.

• Dopiero w chwili gdy nadejdzie śmierć, będę wiedział niezbicie o co chodzi.

• Dopominając się dla siebie praw człowiek zapomina, ze jest zwierzęciem: jest nim koniecznie, lecz bez praw i czuje się zmuszony to ukrywać.

• I myślałem, że jestem żywy po to jedynie, aby lepiej wiedzieć, że jestem martwy.

• Jak pięknie, jak wstrętnie jest wiedzieć. A jednak chciałem tego, za wszelką cenę, chciałem WIEDZIEĆ.

• Losem ludzi wolnych jest świadoma uległość.

• Muszę milczeć, żeby być pewien tak wielkiej wspólnoty dusz. Straciłbym ją bez wątpienia, gdybym najpierw nie zrezygnował ze spotkań z tobą.

• Nasze istnienie jest rozpaczliwą próbą dopełnienia bytu.

• Nie jesteśmy wszystkim i naprawdę tylko 2rzeczy są pewne na tym świecie, ta pierwsza właśnie, i druga – że umrzemy.

• Nie ma nic ludzkiego, co by nie mogło posłużyć za pułapkę dla ludzi.

• Nie można szukać dobra, jeśli nie zapomni się życia i jego warunków.

• Nie wiemy nic o człowieku, dopóki nie przybrał on formy zdania.

• Odrzucenie komunikowania jest sposobem komunikowania mniej przyjaznym, ale najpotężniejszym.

• Poezja prowadzi od znanego ku nieznanemu.

• To, czego uczę [...], jest upojeniem, a nie filozofią: nie jestem filozofem, ale świętym, może szaleńcem...

• Tylko ludzie beznamiętni albo niewinni utrzymują, że przyzwyczajenie stępia zmysły...

• Tym mniej wszelako obawiam się zbłądzenia, że na nie przystaje.

• Tym, co we mnie płacze i złorzeczy, jest moje pragnienie zaśnięcia w spokoju, wściekłość na myśl, że mi przeszkodzą.

• U podstaw ludzkiego życia znajduje się zasada niewystarczalności.

• Uczyniłem moje milczenie nieznośnym, ale to właśnie zwalniało mnie z obowiązku milczenia.

• Umysł porusza się w przedziwnym świecie, złożonym z trwogi i ekstazy.

• W zasadzie nie istnieje nic beznadziejnego z wyjątkiem słów, z którymi wiąże nas nieuczciwość.

• Wydawało mi się, że dziś wieczorem umrę z rozkoszy; to rozkosz mnie zabija, nie strach.

• Wyjątkowej odwagi potrzeba, aby nie poddać się przygnębieniu i dalej trwać.

• Wykręcać się od istnienia to nie umierać, ale już być martwym.

• Żyje wrażliwym doświadczeniem, a nie logiczną ekstazą.