Nic śmiesznego

Nic śmiesznego, polski film fabularny z 1995 roku w reżyserii Marka Koterskiego

Uwaga: W dalszej części znajdują się słowa powszechnie uznawane za wulgarne!

• Znowu drugi. Całe życie ciągle drugi. Nawet, jak gdzieś pierwszy byłem, czułem się jak drugi. W życiu wiecznym także drugi?
  • Postać: Adam

• Dobra! To chuj ci w dupę, stary! Ja tu na deszczu, wilki jakieś! Przyrzekaliśmy sobie ten film od lat, ale jak nie, to nie!
  • Postać: Adam

• – Jak to „to, ten”?! Chcesz powiedzieć, że ten obiekt znajduje się w zasięgu mojego wzroku? Pokaż no to palcem, bo chciałbym uwierzyć, że śnię.
  – No to.
  – To?! Co to jest?!
  – Jak to co? Las.
  – Możesz mi powiedzieć, po chuj mi las?
  – Jak to po chuj? W scenopisie pisze, że las jest, napisane...
  – W scenopisie? Znajdź mi to w scenopisie.
  – Proszę: „Kiedy wjechali na wyniosłość drogi, oczom ich ukazał się las”.
  – Przewróć stronę.
  – O, kurwa...
  – Czytaj!
  – „... oczom ich ukazał się las... krzyży”.
  • Postacie: Adam i pierwszy reżyser jednego z filmów

• No i co, ty w mordę pierdolony bambusie, co ty? W chuja lecisz ze mną czy się z własnym kutasem na łby zamieniłeś? Ja się właśnie, kurwa, pytam co! Że się z tym tak brandzlujesz! Wiem! Załatw to dzisiaj, nie jutro. I nie jeb się z tym tyle, bo się pochlastać można. No, cześć. I trzymaj się ramy, to się nie posramy. Do it, bo inaczej urwę ci ryja.
  • Postać: Adam

• Stop kamera! Co jest kurwa z tym chujem kutasem się dzieje, przecież on się zachowuje jak dziurawa dętka!
  • Postać: Adam

• Boże.. Jak sobie pomyślę że najlepsze lata mojego życia upłynęły mi w tym, podskakującym, grzechoczącym, karłowatym PIERDZIELU.
  • Postać: Adam (o swoim Fiacie 126p)

• Boję się szczytowania, z powodu prykania. I tak oto prykanie trąca mi samotność.
  • Postać: Adam

• Co ja tu kurwa robię, czterdziestka na karku, ukończone dwa fakultety ukończone, a ja ganiam, zapierdalam, ze z tą jakąś świecą dymną, po planie jakiegoś chujowego filmu, jak pies, jak kundel...
  • Postać: Adam

• – No wsiada pan czy nie, na co pan czeka, okrętu się pan spodziewałeś??
  – Na górę jedzie?
  – A gdzie ma jechać? W bok?!
  • Postać: Adam i mężczyzna w windzie

• Trzynaście lat temu w mieszkaniu pode mną zamieszkał jakiś kretyn, zatrudniony gdzieś, podobno jako aktor, który codziennie od przyjścia z roboty przez resztę dnia i część nocy wierci dziury w ścianach i suficie.
  • Postać: Adam

• – Tato, co to jest?
  – ee... gdzie to znalazłeś
  – U mamy, w szufladzie.
  – Czego tam szukałeś?
  – Pieniędzy.
  – Zrobiłeś lekcje zrobiłeś?
  • Adam i jego syn

• ... i jak ja stanę przed Bogiem? Czy Bogami może? Co będę prezentował gdy przestanę być? Jaki będę miał bilans? Jakie winien i ma? Humanista bez łaciny i greki, inteligent bez choćby angielskiego, rosyjski słabo i w razie czego danke schoon, z ledwie liźniętą rodzimą klasyką, która mnie zresztą żenuje i nudzi, z nieprzeczytaną Biblią, ledwie zaczętym Proustem, Joycem, bez obejrzanych teatrów i filmów, bez prawie wszystkiego zresztą czego nie było w telewizji, z niezbudowanym domem, niezasadzonym drzewem...
  • Postać: Adam

• Nie no, ja już chyba zgłupiałem, żeby patrzeć na talerz. No naprawdę, ja chyba jakiś debil jestem. W telewizji pokazują talerz, a ja tępo patrzę się w ten talerz!
  – Nie ma dzwięku, fonii?
  – Nie ma.
  – A co się stało?
  – Nie wiem, był przed chwilą... było. Była.
  Żaden tam kosmiczny talerz. Zwykły talerz, no! Pokazują w telewizji jak się robi talerz, widocznie. Taki jakiś z kwiatkami czy ptaszkami, no paranoja!. Aż mówię do żony, znaczy byłej żony, tylko razem telewizję oglądamy.
  – Ty też patrzysz na ten talerz?
  – Też.
  Przez kwadrans patrzyliśmy we dwójkę na talerz. Bez dzwięku, fonii.
  • Postać: Adam i jego żona

Zobacz też:

• Cezary Pazura