Barbara Rosiek

Barbara Rosiek

• Miłość to fizjologiczna psychoza. Całkowite zawężenie procesów poznawczych i intelektualnych. Zaburzenie świadomości. Rozszczepienie emocji i działania. Bywa nieuleczalna.
  • Źródło: Pamiętnik Narkomanki

• Miłość niesie w sobie ogromny ładunek tajemnej siły, mocy, które wynosi poświęcenie ponad majestat Boga, prawa, społeczeństwa. To za jej sprawą jesteśmy pokorni, wytrwali, silni i ulegli, upadamy i podnosimy się, żyjemy, przebaczamy.
  • Źródło: Pamiętnik Narkomanki

• Leżę na wklęsłym dnie i nikt nie chce nawet zapukać z drugiej strony.
  • Źródło: Pamiętnik Narkomanki

• Najwięcej życia ma w sobie śmierć.

• Przemilczany problem nie istnieje.

• Dziesięć lat temu żyłam w topieli. Teraz, kiedy zrozumiałam, że być może sięgam kresu, zaczęłam się ratować. Mój organizm się zestarzał i powrót z zaświatów stawał się trudniejszy.
  • Źródło: Alkohol, prochy i ja

• Ludzie w małym miasteczku żywią się plotkami jak planktonem. Konsumują, przeżuwają i trawią w majestacie. Smakują mnie. Jak mnie przetrawią i zatrują sią, będę mogła zaistnieć w ich świadomości jako swoja. Na razie usiłują mną manipulować by załatwić swoje stare porachunki.
  • Źródło: Pamiętnik Narkomanki

• Chciałam kiedyś pokochać. Zwykłą miłością. Może wtedy wszystko byłoby inaczej.

• Jesteście tylko tym, czym jesteście.

• Rzeczywistość jest bańką mydlaną. Gdy mocniej odetchnę, wszystko zniknie.

• Chyba trzeba wyleczyć się z siebie.

• Tak już ma być zawsze: poranek, gdy nie chce się wstawać, zmierzch, kiedy nie chce się jeszcze umierać, wieczór pełen obaw, niekończące się noce udręk. Już płakać nie potrafię, chyba nie potrafię. A kochać? Gdzie podziało się moje uczucie miłości? Boże, co ja z sobą zrobiłam.
  • Źródło: Pamiętnik Narkomanki

• Przeszłość i przyszłość łączą tylko im znane głosy. Czas obecny istnieje lub zanika bez względu na nieustający rytm zegarów, odsłania tajemnice lub wiąże losy ludzi, którzy nigdy nie powinni się spotkać.

• Efekt pierwszego wzięcia kokainy całkowicie mnie zaskoczył. Gdyby ktoś mnie uprzedził, że po chwilach niebiańskiego uniesienia, ba, ekstazy kosmicznej, będę marzyła jedynie o całkowitym unicestwieniu każdej myśli, ruchu, każdej żywej cząstki mej istoty. Jakże obrzydliwy staje się mózg własny z pokładami pamięci, rozkołysanymi emocjami. (...) Jedno pchnięcie ścinające krew. Ptak z obciętymi skrzydłami, który drepcze w miejscu, podskakuje z nadzieją na lot.