Ludwik XIV Burbon

Ludwik XIV Burbon

Ludwik XIV (Król Słońce; 1638–1715) – król Francji w latach 1643–1715.

• Bardzo trudno jest mówić dużo i nie powiedzieć za dużo.

• Czyżby więc Bóg zapomniał, com [wszystko] dla Niego uczynił?
  • Dieu, a-t-il donc oublié ce que j’ai fait pur lui? (fr.)
  • Opis: po bitwie pod Malplaquet, w której Marlborough i Eugeniusz Sabaudzki pobili marszałka de Villars (1709); przypisywane.

• Każda nominacja przysparza mi 99 niezadowolonych i jednego niewdzięcznika.

• Nic nie jest tak niebezpieczne, jak słabość, jakiejkolwiek byłaby natury.
  • Źródło: Uwagi o rzemiośle króla, za: W.S. Magdziarz, Ludwik XIV, Ossolineum, Wrocław-Kraków-Warszawa 1991, s. 194.

• Ja odchodzę, ale państwo będzie trwać zawsze.
  • Je m’en vais, mais l’État demeurera toujours. Ostatnie słowa. Źródło: J. Touchard, Histoire des Idées Politiques, wyd. Presses Universitaires de France, 1959, s. 342

Cytat przypisywany

• Państwo to ja.
  • L’État c’est moi. (fr.)
  • Źródło: Jostein Gaarder, Świat Zofii. Cudowna podróż w głąb historii filozofii, Warszawa 1995, tłum. Iwona Zimnicka, s. 284.
  • Zobacz też: państwo

O Ludwiku XIV

• Ludwik XIV przyszedł na świat raczej znienacka w roku 1638. Jego rodzice, Ludwik XIII i Anna Austriaczka, byli bowiem małżeństwem już od 22 lat i wcześniej nic nie zapowiadało, że kiedykolwiek mogą mieć dziecko. Z powodu tak znacznego opóźnienia małemu nadano przydomek Loui Dieu-Donne, to jest Ludwik Bożydar. Później jednakowoż był on znany szerzej jako Louis Le Roi Soleil, czyli Ludwik Król Słońce, bądź też, mówiąc mniej górnolotnie, Ludwik Wielki Ściemniacz. W dziecięctwie był to osobnik raczej nieciekawy, z czasem jednak zdołał w sobie jeszcze bardziej rozwinąć te cechy charakteru, stając się nudziarzem pierwszej klasy. W ten sposób u schyłku życia Ludwik XIV wiedział całkiem sporo na szereg różnych tematów, z tym że nie wiedział nic pewnego na żaden konkretny temat.
  • Autor: Will Cuppy, Życie i upadek prawie wszystkich, tłum. i wstęp Wojciech Tyszka, Wydawnictwo Książkowe Twój Styl, Warszawa 2005, ISBN 8371634099, s. 144.

• Ludwik XIV wymagał od swojego otoczenia, by było świadkiem nawet jego posiedzeń na nocniku. Luwr jest zresztą tak zaprojektowany, że nie ma korytarzy. Przechodząc amfiladą z pokoju do pokoju, było się świadkiem rodzenia, gotowania, życia seksualnego.
  • Autor: Zbigniew Mikołejko
  • Zobacz też: prywatność