Tekst źródłowy strony Hanna Chrzanowska

[[Plik:HannaChrzanowska.JPG|mały|{{center|Hanna Chrzanowska (ok. 1945)}}]]
'''[[w:Hanna Chrzanowska|Hanna Chrzanowska]]''' (1902–1973) – polska pielęgniarka, działaczka charytatywna, pedagog, instruktorka i prekursorka pielęgniarstwa rodzinnego, domowego i parafialnego, naczelna redaktor czasopisma „Pielęgniarka Polska”, pisarka, współorganizatorka Polskiego Towarzystwa Pielęgniarskiego oraz błogosławiona Kościoła katolickiego.
* Coś się już działo w dzieciństwie. Jako dziecko, z napiętą uwagą wygrzebywałam listkiem pyłki ziemi z rany na nodze małej towarzyszki zabaw, a potem jako kilkunastoletnia dziewczynka nacięłam sobie kiedyś scyzorykiem kolano, aby je móc opatrywać. Ale w takim razie dlaczego nie poszłam na medycynę? Czemu bawiłam się lalkami w szpital, nie jako doktór, tylko jako pielęgniarka? Otóż doznałam w dzieciństwie urazu, ale urazu w całym tego słowa znaczeniu – dodatniego.
** Opis: refleksje nad wyborem powołania pielęgniarskiego.
** Źródło: [http://docplayer.pl/7325-Hanna-chrzanowska-prekursorka-pielegniarstwa-rodzinnego.html Aleksandra Jędrysik: ''Hanna Chrzanowska – prekursorka pielęgniarstwa rodzinnego.'', s. 30–31].

* Czyja to lekcja?<br />cichość szalona<br />słychać jak krew czerwona<br />płynie w korycie żył jak szary opada pył<br />ze szczytu<br />sufitu.
** Opis: fragment futurystycznego wiersza z ostatniego okresu jej nauki w gimnazjum urszulanek (1919–1920).
** Źródło: [http://docplayer.pl/7325-Hanna-chrzanowska-prekursorka-pielegniarstwa-rodzinnego.html Aleksandra Jędrysik: ''Hanna Chrzanowska – prekursorka pielęgniarstwa rodzinnego.'', s. 14].

* Moja praca, to nie tylko mój zawód, ale – powołanie. Powołanie to zrozumiem, jeśli przeniknę i przyswoję sobie słowa Chrystusa: „nie przyszedłem, aby mnie służono, ale abym służył”.
** Opis: sentencja na temat powołania.
** Źródło: [http://docplayer.pl/7325-Hanna-chrzanowska-prekursorka-pielegniarstwa-rodzinnego.html Aleksandra Jędrysik: ''Hanna Chrzanowska – prekursorka pielęgniarstwa rodzinnego.'', s. 1].

* Niech ksiądz Arcybiskup powie im, że fakt mego odejścia w niczym nie może umniejszyć ich [pielęgniarek] zapału, że ja im tylko pomagałam, a teraz muszą się same trzymać naszej linii pielęgnowania ludzi, w ich psychologicznym całokształcie, służenia prostą obsługą. Umiejętną, mądrą, ale właśnie prostą. Niech się trzymają razem, niech stanowią jedno; niech się cieszą radością z miłosierdzia – jak mówi św. Paweł, ale niech też – jak on zaleca – płaczą z płaczącymi.
** Opis: słowa skierowane do ordynariusza w Krakowie, po ciężkiej operacji w 1966, licząc się ze śmiercią.
** Źródło: [[Edward Staniek|ks. Edward Staniek]], ''Miłosierna pielęgniarka. Służebnica Boża Hanna Chrzanowska'', s. 243.
** Zobacz też: [[pielęgniarka]]

* Niech nie będzie we mnie głupich nastrojów, uzależnień od czyichś słów, zachowania się, pogody. Mam przed sobą już tak mało czasu. Niechaj biegnę na przełaj, a nie grzebiąc się w trzęsawisku. Boże, Ojcze mój, przyjmij mnie, gdy dobiegnę. Przyjmuj co chwilę, teraz, Ty, który jesteś Wielkim Teraz.
** Opis: refleksje z rekolekcji, Roztoki, 24 sierpnia 1971.
** Źródło: [http://docplayer.pl/7325-Hanna-chrzanowska-prekursorka-pielegniarstwa-rodzinnego.html Aleksandra Jędrysik: ''Hanna Chrzanowska – prekursorka pielęgniarstwa rodzinnego.'', s. 90].

* Nie wiem ile, mój Boże,<br />Gotujesz mi jeszcze czasu.<br />Może nie pójdę do lasu,<br />Do lasu sosnowego.<br />Może mnie nie dobiegną<br />Podniebne dzwonki skowrończe?<br />Modlitwy tej nie skończę,<br />Na ziemi nie ujrzę słońca,<br />Bo dzisiejszy deszcz może<br />Nie będzie miał dla mnie końca!
** Opis: fragment ułożonej modlitwy pt. ''Krzyż na piaskach''.
** Źródło: [http://docplayer.pl/7325-Hanna-chrzanowska-prekursorka-pielegniarstwa-rodzinnego.html Aleksandra Jędrysik: ''Hanna Chrzanowska – prekursorka pielęgniarstwa rodzinnego.'', s. 95].

* Po przyjeździe, w styczniu 1925 r. od razu runęło na mnie piękno Paryża. Uskrzydliło, rozszerzyło i uszczęśliwiać miało w te wszystkie wolne niedziele i święta, i wolne popołudnia. Cała moja praktyka pielęgniarska, chociaż brałam ją bardzo poważnie była tylko akompaniamentem do radosnej melodii, ramami do obrazu czy równoległą linią biegnącą wzdłuż bulwarów. Wkrótce zadomowiłam się w olbrzymich galeriach Luwru, zaczęłam wracać do ukochanych obrazów. Dotąd, kiedy nie mogę spać, przebieram w nich pamięcią jak w kasecie… Potem na dobre zanurzyłam się w cotygodniowych, cudnych koncertach w Starym Konserwatorium. W świecie muzycznym żyłam wtedy pod wyłącznym panowaniem Beethovena.
** Opis: refleksje z pobytu stypendialnego w Paryżu, styczeń 1925.
** Źródło: [http://docplayer.pl/7325-Hanna-chrzanowska-prekursorka-pielegniarstwa-rodzinnego.html Aleksandra Jędrysik: ''Hanna Chrzanowska – prekursorka pielęgniarstwa rodzinnego.'', s. 29].

* Spóźnił się. Czekałyśmy w jego dość dużym i dość zagraconym pokoju, w którymś z księżowskich domów na Kanoniczej. Rozmowa była krótka. We mnie się paliło: musisz dopomóc! Słuchał z tym swoim dowcipnym uśmiechem, jakby lekko drwiącym. Nie wiedziałam jeszcze, że mam przed sobą najwspanialszego słuchacza wszelkich spraw. Polecił nam przyjść za kilka dni o godzinie 12-tej do kościoła Mariackiego – tam będzie czekał i zaprowadzi nas do ks. Machaya. Spotkałyśmy się z ks. Wojtyłą przed ołtarzem Chrystusa Ukrzyżowanego i we troje poszliśmy do prałatówki.
** Opis: refleksje z pierwszego spotkania Hanny Chrzanowskiej w towarzystwie Zofii Szlendak z ks. Karolem Wojtyłą, czerwiec 1957.
** Źródło: [http://docplayer.pl/7325-Hanna-chrzanowska-prekursorka-pielegniarstwa-rodzinnego.html Aleksandra Jędrysik: ''Hanna Chrzanowska – prekursorka pielęgniarstwa rodzinnego.'', s. 66].


{{SORTUJ:Chrzanowska, Hanna}}
[[Kategoria:Mistycy]]
[[Kategoria:Polacy]]
[[Kategoria:Słudzy Boży Kościoła katolickiego]]