Zielone miasto

Zielone miasto – powieść autorstwa Małgorzaty Michalskiej z 1999 roku.

• Po co robić sensację?
  • Postać: Eileen/Helen

• Nie podlewa się starego drzewa. Taka jest naturalna kolej rzeczy. Woda należy się nowym pędom, młodym drzewkom.
  • Postać: ojciec Maisie

• – Mówią, że to raj – powiedział wreszcie.
  – Kłamią. Istnieje tylko piekło, tatusiu.
  • Postać: Ojciec Maisie i Zither

• – Widzisz – powiedziała półgłosem. – Tak jest ciągle. Wszędzie polityka. Ten człowiek chce wojny, mówię ci. On rozpęta wojnę, a wtedy wszyscy zginiemy
  Odwróciła się do mnie.
  – Boję się tego słuchać – szepnęła. – Boję się nawet o tym myśleć
  To pospolita przypadłość, pomyślałam.
  • Postać: Eileen i Maisie

• A potem okazało się, że świat wcale nie jest normalny i dogoniło nas piekło.

• Potrafiłam zrozumieć, dlaczego dawno temu, na Ziemi, zabijano bliźnięta. W porównaniu z nimi każdy człowiek jest wyspą w oceanie obcości.

• Z jakiegoś niewyjaśnionego powodu, kiedy znajdujemy się daleko, wszystko wydaje się prostsze i łatwiejsze niż jest w rzeczywistości.

• – Loro – rzuciłam w głąb pokoju. – Czy John wierzył w raj?
  – Dlaczego? – spytała.
  – Człowiek, którego znałam, twierdził, że istnieje zbyt wiele religii, by którakolwiek była prawdziwa. Chyba że wszystkie są prawdziwe. Filip uważał, że każdy otrzyma po śmierci to, w co wierzył za życia. Raj albo piekło. Lub nicość.
  • Postać: Maisie i Lora (matka Maisie)

• Nie, nie zapłakałam. Pomyślałam jedynie, jak przerażające jest uświadomienie sobie miłości poprzez stratę.

• – Co jest dziecinne? Wróciłam do domu. Zapewniam cię, że była to najdoroślejsza decyzja w moim życiu.
  • Postać: Maisie

• – (...) Kiedy krzywidzisz kogoś, kogo kochasz, ranisz samą siebie.
  • Postać: Lora

• – (...) Zawiodłaś nas, ale każde przewinienie może zostać darowanie w zamian za obietnicę poprawy.
  • Postać: Wielebny Harrison Dirith

• – (...) Kiedy czujesz tak głęboką nienawiść, możesz tylko milczeć.
  • Postać: Maisie

• – Nie przejmuj się tak – powiedział cicho Clive. – Spróbuj się odprężyć. Wiesz, wszyscy jesteśmy teraz trochę zdenerwowani. Niecodziennie wydają na człowieka wyrok śmierci.
  • Postać: Clive

• – (...) A prawda to grzech, jak uczy nasz największy Kościół
  • Postać: Maisie

• – (...) Powiedz mi, jak to jest, kiedy zna się przyszłość?
  – Strasznie – odparłam krótko.
  • Postać: Nevill Syllon i Maisie

• Albowiem znajomość prawdy nie przynosi szczęścia.(...) Szczęśliwi są tylko głupcy. Lecz to nie powód, by być głupcem.

• Czyżby nasze próby walki z przeznaczeniem były tylko okrutnym żartem losu? Czyżby świat musiał toczyś się koleinami wyżłobionymi tak głęboko, że nie sposób z nich się wydostać? A może istnieje jakiś sposób, by to wszystko zmienić? Może istniejemy po to, by budzić się ze snów, by odnajdywać Zielone Miasta, każdy swoje?

• Czułam narastającą rozpacz wobec własnej bezradności. Przewidziałam katastrofę, ale nie potrafiłam jej zapobiec. Teraz zaś, mogąc ocalić tych ludzi, nie potrafiłam ich przekonać, że mówię prawdę.

• – I co tam będzie?
  – Gdzie?
  – W Mieście.
  (...)
  – Tylko to, co przyniesiesz ze sobą – powiedziałam. – Tylko to, co chcesz tam znaleźć.
  • Postać: Quentin i Maisie

• – Nie ma śmierci – oznajmiła Samoom. – Nie ma śmierci we śnie. Tylko drogi. To co robisz. To co w siebie bierzesz.
  • Postać: Samoom

• – Wszystko jest snem, Sii'ther – odparła spokojnie
  • Postać: Samoom

• „Trzeba mieć ważny powód, by rzucać się z pięściami na pole siłowe.”
  Mam ważny powód, Filipie. Ten sam co zwykle. Szukam raju.
  „Mylisz się, Zither. Istnieje tylko piekło”.
  To ty się mylisz, kochany.