Wszystko czerwone

Stacja kolejowa w Allerød – tu zaczyna się akcja powieści.

Wszystko czerwone – powieść kryminalna Joanny Chmielewskiej.

Pan Muldgaard

• A możliwe, że pani wiadomości posiada. O ta osoba, morderca. Pani musi umysłowa robota wykonać, mnogo, wielkie mrowie. Zaprawdę na pamięć waszą zaległo, a musicie rozjaśnić mroki.
  – Zaprawdę, pamięć nasza nie powiada nam nic…

• Azali były osoby mrowie a mrowie?

• Dlaczego same nogi? – spytał. – A reszta kadłuba nie?

• Kogo zezwłoka pani życzy sobie tu? – (…) – ucho moje słyszało. Jakiego zezwłoka, pragnął wiedzieć. Zezwłoka bez zwłoki.

• Kwas pikrynowy. Bardzo wielka moc, ona pcha ciężar, któren śmiga.

• Niedobrze – rzekł. – Światłość była na pani osoba. On wykonywa zła zamiara poprzez okno. Pani winna nie siadywać na światłość.

• Pan podrapano na głowa i pani Biała Glista ja takoż proszę won!

• Pan – rzekł nieco podejrzliwie, wskazując długopisem Pawła. – Ucho moje słyszało. Nie spożył kawę. Wizytował krze. Dlaczego?

• Pani nie zna kogo? Pani nie zna nic?

• Ta dama – upewnił się – to wasza mać?

• Zadziwienie odczuwać należy – rzekł. – Nader nieordynarny spożyły jad osoby nieżywe.

Inne

• – A te plamy to co? – zaprotestowałam. – Każdy by się pomylił! Plamy powinno się mieć po śmierci, a nie za życia!

• – Biedny Kazio – powiedziała z westchnieniem. – Nie miałam pojęcia, co z nim zrobić…
  – Na litość boską – powiedziała ze zgrozą zaskoczona Alicja. – I zabiłaś go?!

• – Co prawda morderca może nie wiedzieć, że ty też nie wiesz, ale wątpię, czy mu chodzi o doniczki z bulwami. Szczególnie że bulwy prawdopodobnie już dawno trafił szlag…

• – Dlaczego ja, do diabła?! – zdenerwowałam się. – Ni mnie ten Edek ział, ni mnie grzębił…!
  (…) – Powiedziałam, że ni mnie grzał, ni mnie ziębił.
  – Ział! Edek cię ział i grzębił!
  – Oszalałaś?! Przeciwnie! Nie ział mnie! I nie grzębił!

• – Drugi – poprawiła Alicja. – Pierwszy raz widziała go w Warszawie. Jak mu zawiozła ode mnie ten pędzel do golenia. Spotkała się z nim.
  – I to ją tak zdegustowało, że przy następnej okazji od razu go utłukła?

• – Jakiś kant! Kto to widział, żeby tak wyglądać i żyć!

• – Jak to, nie żyją… Oboje? Jesteś pewna, że nie żyją?!
  – Oboje. Zosia też jest pewna. Całkiem dokładnie nie żyją oboje.

• – Kto, do ciężkiej cholery, chce mnie ciumciać po brzuszku?! – powiedziała z wyrazem niebotycznego osłupienia. – I to jeszcze po ślicznym!!!?

• – Może spotkali go po drodze, wracając? – powiedziała Zosia, równie niepewnie.
  – I częstowali się nawzajem trucizną?

• – Powtórz te kretyństwa jeszcze raz – zażądała Zosia.
  Powtórzyłam, dodając kilka następnych.

• Uważasz, że zbrodnie popełniają tylko osoby poważne, odpowiedzialne i solidne?!

• – Z całą pewnością nikt nie wie, gdzie zakopałam doniczki z bulwami. Ale tego ja także nie wiem, bo nie zaznaczyłam sobie miejsca. Już od kilku miesięcy nie mogę na nie trafić.