– Szczęście? Wiesz, boję się igrać z tem słowem. Wydaje mi się ono tajemniczem i wielkiem a tak często nadużywanem. Wolę raczej użyć wyrazu: zadowolenie.
W żyłach moich płynie stara krew; nazywają ją krwią błękitną. Dlaczego błękitną? – Wiesz, co to znaczy, kiedy się z rany krew błękitna sączy? Mówią, że to już gangrena… Krew błękitna, krew zepsuta… A więc ja mam taką krew w sobie, co przez wieki się burzyła, aż wkońcu psuć się poczęła.
Powiadam ci, że wszystko jest głupstwo, a największem głupstwem jest człowiek, który to głupstwo zewnątrz i wewnątrz siebie spostrzega i czuje, oh! czuje…
Cha! cha! cha! Szczęście! najohydniejsze, najstarsze kłamstwo ludzkości! Majak i fałszywe bóstwo, do którego się modlą ci, co są za słabi, aby się modlić – życiu!
życie jednego człowieka nie ma wcale wartości, a zyskuje ją dopiero przez relacje do życia innych ludzi (…), a zatem ludzkość jest rzeczą daleko ważniejszą dla człowieka, niż człowiek dla ludzkości, ba! nawet człowiek sam dla siebie.
