Wallace Stevens

Wallace Stevens (1879–1955) – amerykański poeta i eseista.

• Cisza była składnikiem sensu, częścią myśli:
  Danym doskonałości wstępem na stronicę.
  
  A świat pełen spokoju. Prawda w takim świecie,
  Gdzie spokój jest jedynym sensem, sama jest
  
  Spokojem, sama latem i wieczorem, sama
  Czytelnikiem, schylonym późno, czytającym.
  • The quiet was part of the meaning, part of the mind:
    The access of perfection to the page.
    
    And the world was calm. The truth in a calm world,
    In whitch there is no other meaning, itself
    
    Is calm, itself is summer and night, itself
    Is the reader leaning late and reading there. (ang.)
  • Źródło: The house was quiet and the world was calm w: Samuel French Morse, Poems by Wallace Stevens, Vintage Books, Nowy Jork 1959, s. 126, tłum. Stanisław Barańczak.

• Poezja jest najwyższą fikcją, pani.
  Weź prawo moralne i uczyń z niego nawę
  A z nawy wybuduj nawiedzone niebo.
  • Poetry is the supreme fiction, madame.
    Take the moral law and make a nave of it
    And from the nave build haunted heaven.
  • Źródło: A high-toned old christian woman w: Samuel French Morse, Poems by Wallace Stevens, Vintage Books, Nowy Jork 1959, s. 26.

O poecie

• Stevens pragnie oddać kontradykcje i antynomie świadomości, która usiłuje zgłębić świat, ale natyka się na niezliczone języki i nieprzejrzyste znaczenia.
  • Źródło: Jacek Gutorow, Żółte popołudnie, Wallace Stevens, Biuro Literackie, Wrocław 2008.