Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

Popiersie Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej w Alei Sław na Skwerze Harcerskim w Kielcach

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska (1891–1945), polska poetka.

• A jeśli serce jest tylko mięśniem, cóż po urodzie wszechrzeczy.
  • Zobacz też: serce, uroda

• Był czas gdy czczono Słońce. Przez wiele stuleci budowano mu wieże, złociste ołtarze, składano hołd o świcie, aż w toku wydarzeń wygasł człowiek dla Słońca, które dalej świeci...
  • Zobacz też: Słońce

• Łatwo się skaleczyć każdym z nas, jak kawałkiem stłuczonego szkła.
  • Zobacz też:cierpienie

• Nie widziałam cię już od miesiąca.
  I nic.
  Jestem może bledsza,
  trochę śpiąca
  trochę bardziej milcząca
  lecz widać można żyć bez powietrza!
  • Źródło: Miłość

• Z gór stromych, z białych ścian,
  z wyżyn wysokich i świętych
  stoczyło się grzeszne życie i w dół strumieniami ściekło.
  tam w dole się rozlało, wezbrało w kłęby i męty
  i wyrósł las ciemnosmreczyński.
  Zielone piekło.
  • Źródło: Las Ciemnosmreczyński
  • Zobacz też: Ciemne Smreczyny

• Żyć jest słodko, a smutek to życie!

• Żyć to mi nie dajecie,
  lecz umrzeć nikt mi nie wzbroni...
  • Źródło: Wydarty bukiet
  • Zobacz też: życie, śmierć

O Marii Pawlikowskiej – Jasnorzewskiej

• O, staroświecka młoda pani z Krakowa!
  Strzeż się! Biskup pieni się i krzyczy: horrendum!
  Na łąkę wychodzisz nocą po kwitnące słowa,
  Tajne czynisz praktyki, aby pachniały ambrą i lawendą.
  • Autor: Julian Tuwim, Do Marii Pawlikowskiej