Maria Pawlikowska-Jasnorzewska: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów
Usunięta treść Dodana treść
m formatowanie automatyczne
Rinfanaiel (dyskusja | edycje)
+1
Linia 9: Linia 9:
* Łatwo się skaleczyć każdym z nas, jak kawałkiem stłuczonego szkła.
* Łatwo się skaleczyć każdym z nas, jak kawałkiem stłuczonego szkła.
** Zobacz też:[[cierpienie]]
** Zobacz też:[[cierpienie]]

* Z gór stromych, z białych ścian,<br />z wyżyn wysokich i świętych<br />stoczyło się grzeszne życie i w dół strumieniami ściekło.<br />tam w dole się rozlało, wezbrało w kłęby i męty<br />i wyrósł las ciemnosmreczyński.<br />Zielone piekło.
** Źródło: ''Las Ciemnosmreczyński''
** Zobacz też: [[Ciemne Smreczyny]]


* Żyć jest słodko, a smutek to życie!
* Żyć jest słodko, a smutek to życie!

Wersja z 14:18, 28 cze 2007

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska (1891–1945), polska poetka

  • A jeśli serce jest tylko mięśniem, cóż po urodzie wszechrzeczy.
  • Był czas gdy czczono Słońce. Przez wiele stuleci budowano mu wieże, złociste ołtarze, składano hołd o świcie, aż w toku wydarzeń wygasł człowiek dla Słońca, które dalej świeci...
  • Łatwo się skaleczyć każdym z nas, jak kawałkiem stłuczonego szkła.
  • Z gór stromych, z białych ścian,
    z wyżyn wysokich i świętych
    stoczyło się grzeszne życie i w dół strumieniami ściekło.
    tam w dole się rozlało, wezbrało w kłęby i męty
    i wyrósł las ciemnosmreczyński.
    Zielone piekło.
  • Żyć jest słodko, a smutek to życie!
  • Żyć to mi nie dajecie,
    lecz umrzeć nikt mi nie wzbroni...