Anna Nasiłowska: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów
Usunięta treść Dodana treść
Alessia (dyskusja | edycje)
m Dodano kategorię "Polscy pisarze współcześni" za pomocą HotCat
Nie podano opisu zmian
 
Linia 1: Linia 1:
[[Plik:2008.06.15. Anna Nasilowska by M Kubik 03.JPG|mały|Anna Nasiłowska (2008)]]
'''[[w:Anna Nasiłowska|Anna Nasiłowska]]''' (ur. 1958) – [[polska]] [[pisarka]], [[krytyk]] [[literatura|literacki]], historyk literatury.
'''[[w:Anna Nasiłowska|Anna Nasiłowska]]''' (ur. 1958) – [[polska]] [[pisarka]], [[krytyk]] [[literatura|literacki]], historyk literatury.
* Każdy większy wybór wierszy prowokuje do postawienia dwóch pytań: czy pasują dotychczasowe klucze odczytania, stosowane wobec dorobku poety? Czy nie trzeba ich skorygować? Poza tym skoro są wiersze wybrane – to co z odrzuconymi... dlaczego zostały skazane na pominięcie?
* Każdy większy wybór wierszy prowokuje do postawienia dwóch pytań: czy pasują dotychczasowe klucze odczytania, stosowane wobec dorobku poety? Czy nie trzeba ich skorygować? Poza tym skoro są wiersze wybrane – to co z odrzuconymi... dlaczego zostały skazane na pominięcie?
Linia 14: Linia 15:


{{DEFAULTSORT:Nasiłowska, Anna}}
{{DEFAULTSORT:Nasiłowska, Anna}}
[[Kategoria:Odznaczeni Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis]]
[[Kategoria:Polscy prozaicy]]
[[Kategoria:Polscy prozaicy]]
[[Kategoria:Polscy krytycy literaccy]]
[[Kategoria:Polscy krytycy literaccy]]

Aktualna wersja na dzień 19:11, 14 maj 2021

Anna Nasiłowska (2008)

Anna Nasiłowska (ur. 1958) – polska pisarka, krytyk literacki, historyk literatury.

  • Każdy większy wybór wierszy prowokuje do postawienia dwóch pytań: czy pasują dotychczasowe klucze odczytania, stosowane wobec dorobku poety? Czy nie trzeba ich skorygować? Poza tym skoro są wiersze wybrane – to co z odrzuconymi... dlaczego zostały skazane na pominięcie?
    • Źródło: Wiara w zadanie, „Kwartalnik Artystyczny” nr 4/2010

Cytaty z utworów poetyckich[edytuj]

  • Imponujący mężczyzna bez ubrania robi się trochę mniejszy. Kobieta, która budzi podziw, robi się zwyczajna. Gdzieś leży jej torebka, buty na obcasach, rajstopy w modny wzorek. Koronkowy stanik już nie modeluje piersi, które się wylały i są białe.
    Trzeba to przytulić, szybko, nim nastąpi katastrofa! Nie patrzeć! I już nie wiadomo kim są, ani czy są piękni. Nie ma komu imponować, nie ma kogo zadziwiać. Forma znika, zostaje bliskość. Wymieszana. Za mały dystans, by wygląd ocalał. Rozebrani z wyglądu pływają po sentymentalnym jeziorze osobliwości.
  • Otwarte usta. Sina poświata telewizora, który ogląda się sam. Nie wiadomo od kiedy. Otwarta dłoń, z której wypadł pilot.
    Ratować? Nie ma już kogo.