Quo vadis: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów
Usunięta treść Dodana treść
m format, dr Zmiana
m red., źródła
Linia 6: Linia 6:
* Dokąd idziesz (Panie)?
* Dokąd idziesz (Panie)?
** ''Quo vadis (Domine)?'' (łac.)
** ''Quo vadis (Domine)?'' (łac.)
** Opis: tytuł powieści. Według legendy pytanie to zadał św. Piotr, uciekając z Rzymu, napotkanemu [[Jezus Chrystus|Chrystusowi]].
** Opis: w wersji łacińskiej tytuł powieści i [[ostatnie słowa]]. Według legendy pytanie to zadał św. Piotr, uciekając z Rzymu, napotkanemu [[Jezus Chrystus|Chrystusowi]].


* Gimnastyki musiał cię uczyć tkacz, a obyczajów kowal.
* Gimnastyki musiał cię uczyć tkacz, a obyczajów kowal.
Linia 15: Linia 15:


* I tak minął Nero, jak mija wicher, burza, pożar, wojna lub mór, a bazylika Piotra panuje dotąd z wyżyn watykańskich miastu i światu.
* I tak minął Nero, jak mija wicher, burza, pożar, wojna lub mór, a bazylika Piotra panuje dotąd z wyżyn watykańskich miastu i światu.
** Źródło: Kraków 2007, s. 421.
** Źródło: [[s:Quo vadis/Tom III/Epilog|epilog]]


* Kobieta piękna warta jest zawsze tyle złota ile waży, ale kobieta, która przy tym kocha, nie ma wprost ceny.
* Kobieta piękna warta jest zawsze tyle złota ile waży, ale kobieta, która przy tym kocha, nie ma wprost ceny.


* Kochać jest niedość, trzeba umieć kochać i trzeba umieć nauczyć miłości.
* Kochać jest niedość, trzeba umieć kochać i trzeba umieć nauczyć miłości.
** Źródło: [[s:Quo vadis/Tom I/Rozdział 15|t. I, rozdz. 15]], wyd. Gebethner i Wolff, Warszawa 1896, s. 211.
** Źródło: [[s:Quo vadis/Tom I/Rozdział 15|t. I, rozdz. 15]]


* Łatwiej na świecie o filozofię, niż o dobrą radę.
* Łatwiej na świecie o filozofię, niż o dobrą radę.


* Mając duszę szlachetną i dobrą, powinien być szczęśliwy.
* Mając duszę szlachetną i dobrą, powinien być szczęśliwy.
** Źródło: [[s:Quo vadis/Tom III/Rozdział 30|t. III, rozdz. 30]], wyd. Gebethner i Wolff, Warszawa 1896, s. 317.
** Źródło: [[s:Quo vadis/Tom III/Rozdział 30|t. III, rozdz. 30]]


* Miłość się oddaje, nie odbiera.
* Miłość się oddaje, nie odbiera.
Linia 35: Linia 35:
* O śmierci nie warto myśleć, bo ona bez naszej pomocy o nas myśli.
* O śmierci nie warto myśleć, bo ona bez naszej pomocy o nas myśli.
** Opis: Petroniusz
** Opis: Petroniusz
** Źródło: Wydawnictwo Ligatur 2007, s. 446.
** Źródło: [[s:Quo vadis/Tom III/Rozdział 8|t. III, rozdz. 8]]


* Radość może się rzucić na piersi, jak dziki zwierz, i przygnieść je, aż do utraty oddechu.
* Radość może się rzucić na piersi, jak dziki zwierz, i przygnieść je, aż do utraty oddechu.
** Źródło: [[s:Quo vadis/Tom I/Rozdział 21|t. I, rozdz. 21]], wyd. Gebethner i Wolff, Warszawa 1896, s. 284.
** Źródło: [[s:Quo vadis/Tom I/Rozdział 21|t. I, rozdz. 21]]


* Szczęście jest zawsze tam, gdzie je człowiek widzi.
* Szczęście jest zawsze tam, gdzie je człowiek widzi.
Linia 46: Linia 46:
* Świat stoi na oszustwie, a życie jest złudzeniem.
* Świat stoi na oszustwie, a życie jest złudzeniem.
** Opis: Petroniusz do Winicjusza
** Opis: Petroniusz do Winicjusza
** Źródło: Wydawnictwo Ligatur 2007, s. 8.
** Źródło: [[s:Quo vadis/Tom I/Rozdział 1|t. I, rozdz. 1]]


* To dobrze, filozofie, aleś w jednym tylko pobłądził: bogowie stworzyli cię rzezimieszkiem, tyś zaś został demonem, i dlatego nie wytrzymasz!
* To dobrze, filozofie, aleś w jednym tylko pobłądził: bogowie stworzyli cię rzezimieszkiem, tyś zaś został demonem, i dlatego nie wytrzymasz!

Wersja z 00:26, 14 mar 2021

Quo vadis
Wikisource

Quo vadis – powieść autorstwa Henryka Sienkiewicza z 1896 roku.

  • Bogowie i ludzie szukają miłości.
  • Dokąd idziesz (Panie)?
    • Quo vadis (Domine)? (łac.)
    • Opis: w wersji łacińskiej tytuł powieści i ostatnie słowa. Według legendy pytanie to zadał św. Piotr, uciekając z Rzymu, napotkanemu Chrystusowi.
  • Gimnastyki musiał cię uczyć tkacz, a obyczajów kowal.
    • Postać: Petroniusz
    • Opis: do Winicjusza.
  • Głupota (…) w niczym nie jest gorsza od mądrości i w niczym się od niej nie różni.
  • I tak minął Nero, jak mija wicher, burza, pożar, wojna lub mór, a bazylika Piotra panuje dotąd z wyżyn watykańskich miastu i światu.
  • Kobieta piękna warta jest zawsze tyle złota ile waży, ale kobieta, która przy tym kocha, nie ma wprost ceny.
  • Kochać jest niedość, trzeba umieć kochać i trzeba umieć nauczyć miłości.
  • Łatwiej na świecie o filozofię, niż o dobrą radę.
  • Mając duszę szlachetną i dobrą, powinien być szczęśliwy.
  • Miłość się oddaje, nie odbiera.
  • Miłość zmienia jednych więcej, drugich mniej (…).
  • (…) nie dość kochać dobrych, ale trzeba kochać i złych, gdyż tylko miłością można z nich złość wyplenić.
  • O śmierci nie warto myśleć, bo ona bez naszej pomocy o nas myśli.
  • Radość może się rzucić na piersi, jak dziki zwierz, i przygnieść je, aż do utraty oddechu.
  • Szczęście jest zawsze tam, gdzie je człowiek widzi.
  • Świat dźwiga na barkach nie Atlas, ale kobieta i czasem igra nim jak piłką.
  • Świat stoi na oszustwie, a życie jest złudzeniem.
  • To dobrze, filozofie, aleś w jednym tylko pobłądził: bogowie stworzyli cię rzezimieszkiem, tyś zaś został demonem, i dlatego nie wytrzymasz!
    • Opis: Petroniusz do Chilona.
  • Ty będziesz duszą mojej duszy.
    • Opis: spotykane wcześniej u Zygmunta Krasińskiego w Fantazji życia wiersz 263 (utworze powstałym w latach 1841–1842, a wydanym w 1912 roku), występuje w wersji: Duszo mej duszy!
    • Źródło: tom II, rozdział 17
  • Tylko wielcy artyści mogą się czuć wobec sztuki małymi.
  • Życie jest śmiechu warte, więc się śmieję.
    • Opis: kwestia wypowiedziana przez Petroniusza.