Quo vadis: Różnice pomiędzy wersjami
Usunięta treść Dodana treść
m format, dr Zmiana |
m red., źródła |
||
Linia 6: | Linia 6: | ||
* Dokąd idziesz (Panie)? |
* Dokąd idziesz (Panie)? |
||
** ''Quo vadis (Domine)?'' (łac.) |
** ''Quo vadis (Domine)?'' (łac.) |
||
** Opis: tytuł powieści. Według legendy pytanie to zadał św. Piotr, uciekając z Rzymu, napotkanemu [[Jezus Chrystus|Chrystusowi]]. |
** Opis: w wersji łacińskiej tytuł powieści i [[ostatnie słowa]]. Według legendy pytanie to zadał św. Piotr, uciekając z Rzymu, napotkanemu [[Jezus Chrystus|Chrystusowi]]. |
||
* Gimnastyki musiał cię uczyć tkacz, a obyczajów kowal. |
* Gimnastyki musiał cię uczyć tkacz, a obyczajów kowal. |
||
Linia 15: | Linia 15: | ||
* I tak minął Nero, jak mija wicher, burza, pożar, wojna lub mór, a bazylika Piotra panuje dotąd z wyżyn watykańskich miastu i światu. |
* I tak minął Nero, jak mija wicher, burza, pożar, wojna lub mór, a bazylika Piotra panuje dotąd z wyżyn watykańskich miastu i światu. |
||
** Źródło: |
** Źródło: [[s:Quo vadis/Tom III/Epilog|epilog]] |
||
* Kobieta piękna warta jest zawsze tyle złota ile waży, ale kobieta, która przy tym kocha, nie ma wprost ceny. |
* Kobieta piękna warta jest zawsze tyle złota ile waży, ale kobieta, która przy tym kocha, nie ma wprost ceny. |
||
* Kochać jest niedość, trzeba umieć kochać i trzeba umieć nauczyć miłości. |
* Kochać jest niedość, trzeba umieć kochać i trzeba umieć nauczyć miłości. |
||
** Źródło: [[s:Quo vadis/Tom I/Rozdział 15|t. I, rozdz. 15]] |
** Źródło: [[s:Quo vadis/Tom I/Rozdział 15|t. I, rozdz. 15]] |
||
* Łatwiej na świecie o filozofię, niż o dobrą radę. |
* Łatwiej na świecie o filozofię, niż o dobrą radę. |
||
* Mając duszę szlachetną i dobrą, powinien być szczęśliwy. |
* Mając duszę szlachetną i dobrą, powinien być szczęśliwy. |
||
** Źródło: [[s:Quo vadis/Tom III/Rozdział 30|t. III, rozdz. 30]] |
** Źródło: [[s:Quo vadis/Tom III/Rozdział 30|t. III, rozdz. 30]] |
||
* Miłość się oddaje, nie odbiera. |
* Miłość się oddaje, nie odbiera. |
||
Linia 35: | Linia 35: | ||
* O śmierci nie warto myśleć, bo ona bez naszej pomocy o nas myśli. |
* O śmierci nie warto myśleć, bo ona bez naszej pomocy o nas myśli. |
||
** Opis: Petroniusz |
** Opis: Petroniusz |
||
** Źródło: |
** Źródło: [[s:Quo vadis/Tom III/Rozdział 8|t. III, rozdz. 8]] |
||
* Radość może się rzucić na piersi, jak dziki zwierz, i przygnieść je, aż do utraty oddechu. |
* Radość może się rzucić na piersi, jak dziki zwierz, i przygnieść je, aż do utraty oddechu. |
||
** Źródło: [[s:Quo vadis/Tom I/Rozdział 21|t. I, rozdz. 21]] |
** Źródło: [[s:Quo vadis/Tom I/Rozdział 21|t. I, rozdz. 21]] |
||
* Szczęście jest zawsze tam, gdzie je człowiek widzi. |
* Szczęście jest zawsze tam, gdzie je człowiek widzi. |
||
Linia 46: | Linia 46: | ||
* Świat stoi na oszustwie, a życie jest złudzeniem. |
* Świat stoi na oszustwie, a życie jest złudzeniem. |
||
** Opis: Petroniusz do Winicjusza |
** Opis: Petroniusz do Winicjusza |
||
** Źródło: |
** Źródło: [[s:Quo vadis/Tom I/Rozdział 1|t. I, rozdz. 1]] |
||
* To dobrze, filozofie, aleś w jednym tylko pobłądził: bogowie stworzyli cię rzezimieszkiem, tyś zaś został demonem, i dlatego nie wytrzymasz! |
* To dobrze, filozofie, aleś w jednym tylko pobłądził: bogowie stworzyli cię rzezimieszkiem, tyś zaś został demonem, i dlatego nie wytrzymasz! |
Wersja z 00:26, 14 mar 2021
Quo vadis – powieść autorstwa Henryka Sienkiewicza z 1896 roku.
- Bogowie i ludzie szukają miłości.
- Dokąd idziesz (Panie)?
- Quo vadis (Domine)? (łac.)
- Opis: w wersji łacińskiej tytuł powieści i ostatnie słowa. Według legendy pytanie to zadał św. Piotr, uciekając z Rzymu, napotkanemu Chrystusowi.
- Gimnastyki musiał cię uczyć tkacz, a obyczajów kowal.
- Postać: Petroniusz
- Opis: do Winicjusza.
- Głupota (…) w niczym nie jest gorsza od mądrości i w niczym się od niej nie różni.
- I tak minął Nero, jak mija wicher, burza, pożar, wojna lub mór, a bazylika Piotra panuje dotąd z wyżyn watykańskich miastu i światu.
- Źródło: epilog
- Kobieta piękna warta jest zawsze tyle złota ile waży, ale kobieta, która przy tym kocha, nie ma wprost ceny.
- Kochać jest niedość, trzeba umieć kochać i trzeba umieć nauczyć miłości.
- Źródło: t. I, rozdz. 15
- Łatwiej na świecie o filozofię, niż o dobrą radę.
- Mając duszę szlachetną i dobrą, powinien być szczęśliwy.
- Źródło: t. III, rozdz. 30
- Miłość się oddaje, nie odbiera.
- Miłość zmienia jednych więcej, drugich mniej (…).
- (…) nie dość kochać dobrych, ale trzeba kochać i złych, gdyż tylko miłością można z nich złość wyplenić.
- O śmierci nie warto myśleć, bo ona bez naszej pomocy o nas myśli.
- Opis: Petroniusz
- Źródło: t. III, rozdz. 8
- Radość może się rzucić na piersi, jak dziki zwierz, i przygnieść je, aż do utraty oddechu.
- Źródło: t. I, rozdz. 21
- Szczęście jest zawsze tam, gdzie je człowiek widzi.
- Świat dźwiga na barkach nie Atlas, ale kobieta i czasem igra nim jak piłką.
- Świat stoi na oszustwie, a życie jest złudzeniem.
- Opis: Petroniusz do Winicjusza
- Źródło: t. I, rozdz. 1
- To dobrze, filozofie, aleś w jednym tylko pobłądził: bogowie stworzyli cię rzezimieszkiem, tyś zaś został demonem, i dlatego nie wytrzymasz!
- Opis: Petroniusz do Chilona.
- Ty będziesz duszą mojej duszy.
- Opis: spotykane wcześniej u Zygmunta Krasińskiego w Fantazji życia wiersz 263 (utworze powstałym w latach 1841–1842, a wydanym w 1912 roku), występuje w wersji: Duszo mej duszy!
- Źródło: tom II, rozdział 17
- Tylko wielcy artyści mogą się czuć wobec sztuki małymi.
- Życie jest śmiechu warte, więc się śmieję.
- Opis: kwestia wypowiedziana przez Petroniusza.