Édouard Daladier: Różnice pomiędzy wersjami
Usunięta treść Dodana treść
nowy cytat |
Nie podano opisu zmian |
||
Linia 1: | Linia 1: | ||
[[Plik: |
[[Plik:Édouard Daladier.jpg|mały|<center>Édouard Daladier</center>]] |
||
'''[[w:Édouard Daladier|Édouard Daladier]]''' (1884–1970) – [[Francuzi|francuski]] [[polityka|polityk]], trzykrotny premier [[Republika Francuska|Republiki Francuskiej]]. |
'''[[w:Édouard Daladier|Édouard Daladier]]''' (1884–1970) – [[Francuzi|francuski]] [[polityka|polityk]], trzykrotny premier [[Republika Francuska|Republiki Francuskiej]]. |
||
* Co za durnie, nie wiedzą, co oklaskują. |
* Co za durnie, nie wiedzą, co oklaskują. |
Aktualna wersja na dzień 02:29, 17 cze 2018
Édouard Daladier (1884–1970) – francuski polityk, trzykrotny premier Republiki Francuskiej.
- Co za durnie, nie wiedzą, co oklaskują.
- Opis: witany owacją na lotnisku po powrocie z konferencji w Monachium.
- Źródło: Leopold Unger, Monachium i Gruzja, wyborcza.pl, 29 września 2008
- Zobacz też: układ monachijski
- Oni jeszcze nie wiedzą, co zrobiliśmy w Monachium.
- Opis: Daladier wypowiedział powyższe słowa będąc witanym po powrocie z konferencji w Monachium, na której zgodzono się na żądania Hitlera w sprawie Czechosłowacji.
- Źródło: Edward Rożek, Promotor „polityki obłaskawiania”, przeł. Waldemar Żyszkiewicz, „W Sieci”, 17–23 marca 2014, s. 73
O Édouardzie Daladierze[edytuj]
- Gdy Liga Narodów okazała się słabą protezą, [francuska] polityka zagraniczna opierała się na rezygnacji Francji ze swego militarnego i politycznego przywództwa oraz na wycofaniu się nie tyle na pozycje niepozbawionej nadziei polityki ustępstw (wymagających posiadania jakichś strategii i inicjatywy), ile raczej na pozycje pozbawionego złudzeń politycznego pesymizmu, którego najbardziej wymownym symbolem był powracający z Monachium w roku 1938 Édouard Daladier. Świadom tego, iż nie podjął walki o interesy narodowe zarówno Czechosłowacji, jak i Francji, spodziewał się konfrontacji z falą patriotycznego oburzenia, a tymczasem ku swemu najwyższemu zdumieniu, był w kraju witany przez wiwatujące tłumy uszczęśliwionych rodaków.
- Autor: Tony Judt, Brzemię odpowiedzialności. Blum, Camus, Aron i francuski wiek dwudziesty, tłum. Michał Filipczuk, Wyd. Krytyki Politycznej, Warszawa 2013, s. 24.