Lukrecja Borgia: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian
m drobne redakcyjne
Linia 6: Linia 6:
==O Lukrecji Borgii==
==O Lukrecji Borgii==
* Lukrecja Borgia zyskała w renesansowej Italii złą sławę kobiety zdeprawowanej, rozwiązłej i nikczemnej. Lojalność wobec ojca i braci zawsze brała u niej w górę we wszelkich relacjach z ludźmi; zawarła kolejno kilka związków małżeńskich, ponieważ leżało to w interesie jej rodziny. Jej występki nie były zapewne aż tak potworne, jak się zwykło je uważać, choć współcześni widzieli w niej ucieleśnienie zła i szeptali, iż nosi na palcu pierścień zawierający truciznę, by w każdej chwili móc niepostrzeżenie wlać ją do wina osoby, której akurat pragnęła się pozbyć.
* Lukrecja Borgia zyskała w renesansowej Italii złą sławę kobiety zdeprawowanej, rozwiązłej i nikczemnej. Lojalność wobec ojca i braci zawsze brała u niej w górę we wszelkich relacjach z ludźmi; zawarła kolejno kilka związków małżeńskich, ponieważ leżało to w interesie jej rodziny. Jej występki nie były zapewne aż tak potworne, jak się zwykło je uważać, choć współcześni widzieli w niej ucieleśnienie zła i szeptali, iż nosi na palcu pierścień zawierający truciznę, by w każdej chwili móc niepostrzeżenie wlać ją do wina osoby, której akurat pragnęła się pozbyć.
** Autor: Simon Sebag Montefiore, ''Potwory. Historia zbrodni i okrucieństwa'', wyd. Świat Książki, tłum. Jerzy Korpanty, s. 123.
** Autor: Simon Sebag Montefiore, ''Potwory. Historia zbrodni i okrucieństwa'', tłum. Jerzy Korpanty, wyd. Świat Książki, s. 123.


* Lukrecja miała niczym niepohamowaną wyobraźnię, była bezbożna z natury, ambitna i podstępna... Została obdarzona obliczem Madonny Rafaela i sercem Mesaliny.
* Lukrecja miała niczym niepohamowaną wyobraźnię, była bezbożna z natury, ambitna i podstępna... Została obdarzona obliczem Madonny Rafaela i sercem Mesaliny.
** Autor: [[Aleksander Dumas (ojciec)|Aleksander Dumas starszy]], ''Crimes célèbres'', 1843.
** Autor: [[Aleksander Dumas (ojciec)|Aleksander Dumas starszy]], ''Crimes célèbres'', 1843.
** Źródło: Simon Sebag Montefiore, ''Potwory. Historia zbrodni i okrucieństwa'', wyd. Świat Książki, tłum. Jerzy Korpanty, s. 123.
** Źródło: Simon Sebag Montefiore, ''Potwory. Historia zbrodni i okrucieństwa'', tłum. Jerzy Korpanty, wyd. Świat Książki, s. 123.


* Nie sposób odpowiedzieć na pytanie, dlaczego imię Lukrecji, córki papieża Aleksandra VI, utrwaliło się w pamięci potomnych jako symbol trucicielstwa. Jedyna córka spośród uznanych przez papieża dzieci, oprócz wątpliwej urody swego ojca, nie odziedziczyła po nim żadnych złych skłonności: nie była ani trucicielką, ani osobą podjudzającą do zbrodni. Przeciwnie - to ją raczej można byłoby uznać za ofiarę politycznych intryg papieża i jej ambitnego brata Cezara Borgii. Jeśli można byłoby przypisać jej jakieś wady (a któż jest od nich wolny), to są one na tle wyuzdanego Rzymu tamtych czasów zupełnie błahe - Lukrecja była istotą o słabej woli, a przy tym pozbawioną ambicji i powierzchowną emocjonalnie. Ambitny papież, mimo uczucia, jakim darzył Lukrecję, traktował ją w sposób właściwy dla jego czasów, zaręczając i wydając za mąż zależnie od aktualnych sojuszów politycznych. Przy takich okazjach ani on, ani nikt z rodziny nie pytał Lukrecji o zgodę, a ona sama nigdy woli ojca i brata się nie przeciwstawiała.
* Nie sposób odpowiedzieć na pytanie, dlaczego imię Lukrecji, córki papieża Aleksandra VI, utrwaliło się w pamięci potomnych jako symbol trucicielstwa. Jedyna córka spośród uznanych przez papieża dzieci, oprócz wątpliwej urody swego ojca, nie odziedziczyła po nim żadnych złych skłonności: nie była ani trucicielką, ani osobą podjudzającą do zbrodni. Przeciwnie to ją raczej można byłoby uznać za ofiarę politycznych intryg papieża i jej ambitnego brata Cezara Borgii. Jeśli można byłoby przypisać jej jakieś wady (a któż jest od nich wolny), to są one na tle wyuzdanego Rzymu tamtych czasów zupełnie błahe Lukrecja była istotą o słabej woli, a przy tym pozbawioną ambicji i powierzchowną emocjonalnie. Ambitny papież, mimo uczucia, jakim darzył Lukrecję, traktował ją w sposób właściwy dla jego czasów, zaręczając i wydając za mąż zależnie od aktualnych sojuszów politycznych. Przy takich okazjach ani on, ani nikt z rodziny nie pytał Lukrecji o zgodę, a ona sama nigdy woli ojca i brata się nie przeciwstawiała.
** Autor: [[Laura Smokowicz]], ''Sławne żony i kochanki. Tragiczne i wiarołomne'', Instytut Wydawniczy Kreator, Białystok 2004, ISBN 83-344-027-5, s. 117.
** Autor: [[Laura Smokowicz]], ''Sławne żony i kochanki. Tragiczne i wiarołomne'', Instytut Wydawniczy Kreator, Białystok 2004, ISBN 83-344-027-5, s. 117.


Linia 25: Linia 25:




{{DEFAULTSORT:Borgia, Lukrecja}}
{{SORTUJ:Borgia, Lukrecja}}
[[Kategoria:Borgiowie]]
[[Kategoria:Borgiowie]]
[[Kategoria:Władcy]]
[[Kategoria:Władcy]]
[[Kategoria:Włosi]]

Wersja z 12:50, 12 lut 2017

Lukrecja Borgia

Lukrecja Borgia (1480–1519) – księżna Ferrary, córka papieża Aleksandra VI.

  • Ludziom naszej rangi dozwolone jest wiele takich rzeczy, jakie innym nie są dozwolone, my bowiem nie podlegamy niczyim osądom.
    • Źródło: Maria Bellonci, Lukrecja Borgia, tłum. Barbara Sieroszewska, PIW, Warszawa 1988, s. 284.

O Lukrecji Borgii

  • Lukrecja Borgia zyskała w renesansowej Italii złą sławę kobiety zdeprawowanej, rozwiązłej i nikczemnej. Lojalność wobec ojca i braci zawsze brała u niej w górę we wszelkich relacjach z ludźmi; zawarła kolejno kilka związków małżeńskich, ponieważ leżało to w interesie jej rodziny. Jej występki nie były zapewne aż tak potworne, jak się zwykło je uważać, choć współcześni widzieli w niej ucieleśnienie zła i szeptali, iż nosi na palcu pierścień zawierający truciznę, by w każdej chwili móc niepostrzeżenie wlać ją do wina osoby, której akurat pragnęła się pozbyć.
    • Autor: Simon Sebag Montefiore, Potwory. Historia zbrodni i okrucieństwa, tłum. Jerzy Korpanty, wyd. Świat Książki, s. 123.
  • Lukrecja miała niczym niepohamowaną wyobraźnię, była bezbożna z natury, ambitna i podstępna... Została obdarzona obliczem Madonny Rafaela i sercem Mesaliny.
    • Autor: Aleksander Dumas starszy, Crimes célèbres, 1843.
    • Źródło: Simon Sebag Montefiore, Potwory. Historia zbrodni i okrucieństwa, tłum. Jerzy Korpanty, wyd. Świat Książki, s. 123.
  • Nie sposób odpowiedzieć na pytanie, dlaczego imię Lukrecji, córki papieża Aleksandra VI, utrwaliło się w pamięci potomnych jako symbol trucicielstwa. Jedyna córka spośród uznanych przez papieża dzieci, oprócz wątpliwej urody swego ojca, nie odziedziczyła po nim żadnych złych skłonności: nie była ani trucicielką, ani osobą podjudzającą do zbrodni. Przeciwnie – to ją raczej można byłoby uznać za ofiarę politycznych intryg papieża i jej ambitnego brata Cezara Borgii. Jeśli można byłoby przypisać jej jakieś wady (a któż jest od nich wolny), to są one na tle wyuzdanego Rzymu tamtych czasów zupełnie błahe – Lukrecja była istotą o słabej woli, a przy tym pozbawioną ambicji i powierzchowną emocjonalnie. Ambitny papież, mimo uczucia, jakim darzył Lukrecję, traktował ją w sposób właściwy dla jego czasów, zaręczając i wydając za mąż zależnie od aktualnych sojuszów politycznych. Przy takich okazjach ani on, ani nikt z rodziny nie pytał Lukrecji o zgodę, a ona sama nigdy woli ojca i brata się nie przeciwstawiała.
    • Autor: Laura Smokowicz, Sławne żony i kochanki. Tragiczne i wiarołomne, Instytut Wydawniczy Kreator, Białystok 2004, ISBN 83-344-027-5, s. 117.
  • Okazuje się, że kobiety pojawiające się na liście bohaterów przeklętych kompensują swą małą liczebność o wiele większą niż męska perwersyjnością. Wzorem jest tu, była i zapewne będzie delikatna z wyglądu kobieta, piękna, ale jednocześnie najokrutniejsza i pozbawiona jakichkolwiek hamulców nimfomanka odrodzenia. Jeśli do tego obrazu dodamy zbliżenia z krewnymi (ojcem i bratem) oraz całkowity brak przyzwoitości, uzyskamy bardzo atrakcyjny obraz, pełen kolorytu (zwłaszcza czerwonego, krwawego), zawierający także pełną perwersji zmysłowość, kazirodztwo, oraz używanie trucizny i sztyletu, które pojawiały się jeden po drugich. Na niewiele zdały się podejmowane po kliku wiekach próby pokazania nam „innej” Lukrecji, bowiem, jeśli takowa nawet istniała, to zniszczyła ją przeklęta osobowość tej pierwszej.
    • Autor: José María López Ruiz, Tyrani i zbrodniarze. Najwięksi nikczemnicy w dziejach świata, tłum. Agata Ciastek, Dom Wydawniczy Bellona, Warszawa 2006, s. 97.
  • Tutaj w grobowcu leży Lukrecja imienia, w rzeczywistości Taida:
    Aleksandra córka, nałożnica, synowa.
    • Hic jacet in tumulo nomine, sed re Tais:
      Alexandrii filia, sponsa, nurus.
      (łac.)
    • Autor: Jacopo Sannazaro, włoski poeta
    • Opis: epitafium nawiązujące do pojawiających się oskarżeń, m.in. Giovanniego Sforzy (pierwszego męża Lukrecji), który zarzucał żonie kazirodcze stosunki z ojcem (papieżem Aleksandrem VI) i bratem (księciem Juanem Borgią).
    • Źródło: Maria Bellonci, Lukrecja Borgia, tłum. Barbara Sieroszewska, PIW, Warszawa 1988.