Ruhollah Chomeini: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów
Usunięta treść Dodana treść
Dexbot (dyskusja | edycje)
m Bot: removing existed iw links in Wikidata
Usunięto odwołanie do pliku تصویر_خمینی.jpg, ponieważ użytkownik INeverCry skasował go z Commons.
Linia 1: Linia 1:
[[Plik:تصویر خمینی.jpg|mały|<center>Ruhollah Chomeini]]
'''[[w:Ruhollah Chomeini|Ruhollah al-Musawi al-Chomeini]]''' (1902–1989) – najwyższy przywódca Iranu w latach 1979–1989, szyicki imam, ajatollah, polityk i teolog, który na fali rewolucji obalającej szacha przejął władzę w Iranie.
'''[[w:Ruhollah Chomeini|Ruhollah al-Musawi al-Chomeini]]''' (1902–1989) – najwyższy przywódca Iranu w latach 1979–1989, szyicki imam, ajatollah, polityk i teolog, który na fali rewolucji obalającej szacha przejął władzę w Iranie.
* Dumni i pobożni Persowie nie pozwolą, żeby dłużej rządziła nimi amerykańska marionetka.
* Dumni i pobożni Persowie nie pozwolą, żeby dłużej rządziła nimi amerykańska marionetka.

Wersja z 03:53, 29 sty 2015

Ruhollah al-Musawi al-Chomeini (1902–1989) – najwyższy przywódca Iranu w latach 1979–1989, szyicki imam, ajatollah, polityk i teolog, który na fali rewolucji obalającej szacha przejął władzę w Iranie.

  • Dumni i pobożni Persowie nie pozwolą, żeby dłużej rządziła nimi amerykańska marionetka.
    • Opis: o szachu Rezie Pahlawim, 1978.
  • Iran krwawi, by rewolucja była mocna.
    • Opis: w 1978.
    • Źródło: Michel Foucault, Nie ma sensu się buntować?, „Le Monde”, 17 maja 1979, tłum. Julian Kutyła.
  • Żeby przepędzić szacha jesteśmy gotowi umierać tysiącami. Aż żołnierze uświadomią sobie, że mordują własnych braci.
    • Opis: w 1978.
    • Źródło: Michel Foucault, Nie ma sensu się buntować?, „Le Monde”, 17 maja 1979, tłum. Julian Kutyła.

O Ruhollahu Chomeinim

  • Fundamentalizm Chomeiniego mówił o państwie panislamskim, które trzeba zbudować przeciwko zachodniej ekspansji militarnej, był autorytarną formą dyskursu, totalitarną retoryką duchownych muzułmańskich, którzy zawsze mają rację. (…) Opiera się na ślepej wierze w absolutne wartości doktrynalne. Dodatkowo fundamentalizm Chomeiniego to mit o końcu historii.
  • Nazywano go imamem. Skojarzenie było jasne – z dwunastym imamem zwanym Mahdim. Ten żyjący jakoby w IX wieku potomek kalifa Alego, zięcia proroka, zniknął wtedy, by powrócić kiedyś na ziemię.
    Liberalna i lewicowa inteligencja nie przypisywała Chomeiniemu cech nadprzyrodzonych, ale wszyscy: nacjonaliści z Frontu Narodowego, mułłowie, komuniści z irańskiej nielegalnej partii Tudeh, mudżahedini ludowi i fedajni, wierzyli, że pod przywództwem ajatollaha zbudują nowe, sprawiedliwe społeczeństwo.
  • Nie traktuję Chomeiniego jako fundamentalisty i fanatyka, ale jako pragmatycznego polityka, który potrafił stosować instrumenty fanatyzmu dla realizacji ważnych celów narodowych.
  • To prawdziwa ludowa rewolucja. Być może bardziej ludowa niż rewolucja bolszewicka. Chomeini zawsze sprzeciwiał się religijnemu konserwatyzmowi i dlatego jest mało prawdopodobne, żeby próbował go narzucić społeczeństwu.
  • W dwa tygodnie po wyjeździe szacha w pamiętnym 1979 r. Chomeini był już w Teheranie. Jego współpracownicy wchodzili w wolnych chwilach do pomieszczeń, gdzie w wielkich chłodniach znajdowały się głębokie szuflady, a w szufladach leżeli zamrożeni generałowie monarchy. Wyciągano szuflady, patrzono z niedowierzaniem na umundurowanych satrapów, medytowano nad wielkością imama, zasuwano szuflady i wracano do dalszych zajęć.