Ignacy Krasicki

Ignacy Krasicki

Ignacy Krasicki (1735–1801) – polski poeta, dramaturg i publicysta.

Bajki

• A cóż to jest za bajka? Wszystko to być może!
  Prawda, jednakże ja to między bajki włożę.
  • Źródło: wstęp

• Czy nos dla tabakiery, czy ona dla nosa?
  • Źródło: Wyrok

• Małe złego początki wzrastają z uporu.
  • Źródło: Nocni Stróże

• Miej ty sobie pałace, ja mój domek ciasny.
  Prawda nie jest wspaniały, szczupły, ale własny.
  • Źródło: Żółw i Mysz

• Pięknaś, prawda, na pozór, na pozór też słyniesz:
  Jakeś prędko urosła, tak też prędko zginiesz.
  • Opis: dąb do dyni.
  • Źródło: Dąb i dynia

• Umiej być przyjacielem, znajdziesz przyjaciela.
  • Źródło: Lis i Osieł

• Według mnie ten najlepszy, co się najmniej chwali.
  • Źródło: Lew i Zwierzęta

• Wiesz, dlaczego dzwon głośny? Bo wewnątrz próżny.
  • Źródło: Mądry i głupi

• Wszystko to odmienne:
  Łaska pańska, gust kobiet, pogody jesienne.
  • Źródło: Abuzei i Tair penis

• Zawżdy znajdzie przyczynę, kto zdobyczy pragnie.
  Dwóch wilków jedno w lesie nadybali jagnię;
  Już go mieli rozerwać, rzekło: „Jakim prawem?”
  „Smacznyś, słaby i w lesie!” – Zjedli niezabawem.
  • Źródło: Jagnię i wilcy

Monachomachia

 Poniżej znajdują się wybrane cytaty, więcej znajdziesz w osobnym haśle Monachomachia.

• Prawdziwa cnota krytyk się nie boi.

• Przeczytaj, osądź. Nie pochwalisz? Spalę...

Inne

• Każdy to czyni, co zyskowi sprzyja:
  Ksiądz ludzi grzebie, a doktor zabija.
  • Źródło: Do doktora

• Książka – nierozdzielny towarzysz, przyjaciel bez interesu, domownik bez naprzykrzania.
  • Źródło: Leksykon złotych myśli, wyboru dokonał Krzysztof Nowak, Warszawa 1998.

• Ktokolwiek mówi, iż się śmierci nie lęka, kłamie.
  • Źródło: Pan Podstoli

• Milsza śmierć wolna, niż życie w kajdanach.
  • Źródło: XVII. Do... w: Wiersze różne

• Miłe złego początki, lecz koniec żałosny.
  • Źródło: Woły krnąbrne

• Mimo tak wielkie płci naszej zalety
  My rządzimy światem, a nami kobiety.
  • Źródło: Myszeida (1775)
  • Zobacz też: kobieta

• Możnaż wino porzucić? Powabny to trunek,
  Lecz takiego powabu zbyt drogi szacunek.
  Niech go piją bogatsi, gustu w nim nie ganię,
  Ale gdyśmy ubodzy, pijmy trunki tanie.
  • Źródło: Do Pana Lucińskiego
  • Zobacz też: wino

• Nie mogą ci kochać Rzeczypospolitej, którzy w niej nic swojego nie mają.
  • Źródło: „Monitor” nr 41, 2 sierpnia 1765, cyt. za: Abyśmy o Ojczyźnie naszej radzili. Antologia publicystyki doby Stanisławowskiej, wybór Zbigniew Goliński, Warszawa 1984, PIW, s. 168.

• Nie nowina, że głupi mądrego przegadał.
  • Źródło: Mądry i głupi

• Niech ten znak sławi męża, a muza uczyni nieśmiertelnym.
  • Signum laude virum musa vetat mori. (łac.)
  • Opis: dewiza poety.

• Pisz, coś widział: poczciwość prawdy się nie lęka!
  • Źródło: Listy

• Święta miłości kochanej ojczyzny,
  Czują cię tylko umysły poczciwe!
  Dla ciebie zjadłe smakują trucizny,
  Dla ciebie więzy, pęta niezelżywe.
  Kształcisz kalectwo przez chwalebne blizny,
  Gnieździsz w umyśle rozkoszy prawdziwe.
  Byle cię można wspomóc, byle wspierać,
  Nie żal żyć w nędzy, nie żal i umierać.
  • Źródło: Hymn do miłości ojczyzny

• Tylko skąpstwo z wiekiem się wzmaga.

• Wolno szaleć młodzieży, wolno starym zwodzić,
  Wolno się na czas żenić, wolno i rozwodzić,
  Godzi się kraść ojczyznę, łatwą i powolną;
  A mnie sarkać na takie bezprawia nie wolno?
  • Źródło: Świat zepsuty

• Wśród najlepszych przyjaciół psy zająca zjadły.
  • Źródło: Bajki i przypowieści

• Z modą w świat się obraca, wyszedł rozum z mody (...).
  • Źródło: Do R.H.K.

• Zła to radość, mój bracie, po której żal chodzi.
  • Źródło: Pijaństwo

Cytaty o Krasickim

• Za najwyższą sztukę i najlepszy rodzaj satyr w Krasickim uważać należy to, że prawie nigdy nie wyszydza, nie gromi i nie wstydzi, ale tylko wyprowadza osoby na scenę, zdaje się ukrywać satyrę i jest tylko wiernym prostym malarzem. Przedstawia on różne przywary w jednej osobie, a przecież ten obraz nie jest dla tego hyperbolą.
  • Źródło: Kazimierz Brodziński, O satyrze w: Pisma rozmaite Kazimierza Brodzińskiego, tom I, wyd. Drukarnia Józefa Węckiego, Warszawa 1830, s. 138.