Alphonse de Lamartine: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów
Usunięta treść Dodana treść
kat.
kat.
Linia 33: Linia 33:
[[Kategoria:Francuscy dyplomaci]]
[[Kategoria:Francuscy dyplomaci]]
[[Kategoria:Pisarze romantyzmu]]
[[Kategoria:Pisarze romantyzmu]]
[[Kategoria:Wegetarianie]]


[[az:Alfons de Lamartin]]
[[az:Alfons de Lamartin]]

Wersja z 21:10, 5 maj 2013

Alphonse de Lamartine

Alphonse Marie Louise Prat de Lamartine (1790–1869) – francuski prozaik, poeta i polityk.

  • Ja pierwszy zmusiłem poezję do zejścia z Parnasu i dałem muzie tiarę, w której zamiast siedmiu konwencjonalnych strun wprawiono struny ludzkiego serca, poruszane niezliczonymi drganiami duszy i natury.
    • Źródło: Jerzy Adamski, Historia literatury francuskiej. Zarys, Wrocław 1989, s. 117.
  • Jest ludzkim kochanie, aby być kochanym, lecz kochać dla samej miłości jest anielskie.
  • Najlepsze, co może człowiek ofiarować po krwi, to łza.
  • Naród wolny może mieć oswobodziciela, naród ujarzmiony może mieć tylko innego ciemiężcę.
  • Nawet Pan Bóg potrzebuje bicia dzwonów.
    • Źródło: „Przekrój”, Tom 1, Krakowskie Wydawnictwo Prasowe, 1995, s. 87.
    • Zobacz też: Bóg
  • Sumienie bez Boga to trybunał bez sędziego.
  • Tak więc zawsze ku nowym brzegom popychani,
    Na wieki otoczeni wiecznej nocy mgłą,
    Nigdyż nie będziem mogli na czasu otchłani
    Kotwicy wrazić w dno?
    • Źródło: Jerzy Adamski, Historia literatury francuskiej. Zarys, Wrocław 1989, s. 117, tłum. Zenon Przesmycki.
  • Ten, co może tworzyć, gardzi zniszczeniem.
  • Wystarczy nieobecność jednej, bliskiej osoby, aby cały świat wydawał się wyludniony.