Bakunowy faktor

Bakunowy faktor – powieść autorstwa Johna Barth'a z 1960 roku. Tłumaczenie - Sławomir Magala.

• Spośród trzech najczęstszych motywów uczenia się - konieczności, ambicji i ciekawości - prosta ciekawość najbardziej zasługiwała na zaspokojenia jako "najczystsza" (bo wartość tego, co chcemy opanować, jest ostateczna, a nie instrumentalna), najłacniej prowadziła do wyczerpujących i stałych dociekań, a nie powierzchownych i ograniczonych, i najlepiej ze wszystkich uprzyjemniała trudy nauki.
  • Źródło: rozdział I, część I

• Wiele Helen kwitnie jedną wiosną i toczyć daje się robactwu, lecz niech no Homer je odmaluje w makijażu swoich wierszy, a piękno ich sprawi, że zawrze krew w dwudziestu wiekach!
  • Źródło: rozdział IX, część I

• Głupcy pędzą na oślep tam, gdzie mędrcy stąpnąć się obawiają.
  • Źródło: rozdział XI, część I

• Ten kto wie czego chce, dostaje, czego potrzebuje. Lecz ten kto nie zna swojej woli, zawsze się waha i zwala winę na niewinny świat.
  • Źródło: rozdział I, część II

• Gniew zagląda do piersi mądrych ludzi, lecz spoczywa jedynie na łonie głupców.
  • Źródło: rozdział I, część II

• Jedna tylko literatura ze wszystkich nauk i sztuk za swą prowincję obrała cały zakres ludzkiego doświadczenia i zachowania - od kolebki aż do grobu i dalej jeszcze, od cesarza do dziwki w krzakach, od palenia miast do pierdzenia - i ludzkie problemy wszelkich wymiarów.
  • Źródło: rozdział IX, część II

• Nie mogę zebrać myśli, by wyrazić wszystkie pytania, jakie winienem zadać, a jeszcze mniej, by roztrząsnąć twe odpowiedzi.
  • Źródło: rozdział XXIV, część II

• Nie trzeba być kurą, by jajko osądzić.
  • Źródło: rozdział XXVI, część II

• Wspinaj się, jeżeli masz ochotę, a nie wspinaj, jeżeli nie masz.
  • Źródło: rozdział XXXII, część II

• Człowiek, który nie przebaczy sąsiadowi, musi z pewnością mieć dziwny układ z własnym sumieniem.
  • Źródło: rozdział V, część III

• Człek może zrobić dobry uczynek dla złej przyczyny alb zły uczynek z dobrymi zamiarami (...) różnica między kwaśnym pesymistą a dżentelmenem, co się zowie, kryje się właśnie tutaj; jeden będzie osądzał dobre uczynki moralnością motywu, a złe moralnością uczynku, w ten sposób potępiając i jedne i drugie, podczas gdy dżentelmen czyni wręcz przeciwnie i zawsze ma podstawy, by przebaczyć swym zbłąkanym bliźnim.
  • Źródło: rozdział X, część III

• Wciąż jeszcze jest rzeczą przyjemną dla chrześcijanina cierpliwe badanie zboczeń, ponieważ może się delektować (bez grzesznej pychy) kontrastem z jego własną prawością (...) prawdziwa cnota nie kryje się w niewinności, ale w pełnej wiedzy o subtelnych sztuczkach diabła.
  • Źródło: rozdział XXI, część III