Gamal Abdel Naser: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian
m int.
Linia 14: Linia 14:
** Źródło: Tadeusz Fryzel, [http://trzeciswiat.wordpress.com/2011/05/11/socjalizm-muzulmanski-w-libijskiej-dzamahirijji/ ''Socjalizm muzułmański w Libijskiej Dżamahirijji'']
** Źródło: Tadeusz Fryzel, [http://trzeciswiat.wordpress.com/2011/05/11/socjalizm-muzulmanski-w-libijskiej-dzamahirijji/ ''Socjalizm muzułmański w Libijskiej Dżamahirijji'']


* Wszyscy XX-wieczni autokraci, poczynając od Mussoliniego i Atatürka, który wyłonił się z gruzów otomańskiego imperium , po Stalina Hitlera i Mao Tse-Tunga, naśladowali Bonapartego - prekursora i wzorca współczesnych tyranów. W ich ślady poszli pomniejsi despoci - Sukarno w Indonezji, Ho Chi Minh i Pol Pot w Indochinach, Naser i Saddam na Bliskim Wschodzie, Peron i Castro w Ameryce Łacińskiej, Kadafi, Bokassa i Idi Amin w Afryce. Wszystkie te ponure postacie dopuszczające się najstraszliwszych bestialstw, począwszy od ludobójstwa, a skończywszy na ludożerstwie, były w gruncie rzeczy groteskową parodią korsykańskiego mistrza.
* Wszyscy XX-wieczni autokraci, poczynając od Mussoliniego i Atatürka, który wyłonił się z gruzów otomańskiego imperium, po Stalina Hitlera i Mao Tse-Tunga, naśladowali Bonapartego prekursora i wzorca współczesnych tyranów. W ich ślady poszli pomniejsi despoci Sukarno w Indonezji, Ho Chi Minh i Pol Pot w Indochinach, Naser i Saddam na Bliskim Wschodzie, Peron i Castro w Ameryce Łacińskiej, Kadafi, Bokassa i Idi Amin w Afryce. Wszystkie te ponure postacie dopuszczające się najstraszliwszych bestialstw, począwszy od ludobójstwa, a skończywszy na ludożerstwie, były w gruncie rzeczy groteskową parodią korsykańskiego mistrza.
** Autor: [[Paul Johnson]], ''Bohaterowie'', wyd. Świat Książki, Warszawa, 2009, ISBN s. 312, tłum. Anna i Jacek Maziarscy
** Autor: [[Paul Johnson]], ''Bohaterowie'', wyd. Świat Książki, Warszawa, 2009, ISBN s. 312, tłum. Anna i Jacek Maziarscy
** Zobacz też: [[Benito Mussolini]], [[Mustafa Kemal Atatürk]], [[Józef Stalin]], [[Mao Zedong]], [[Napoleon Bonaparte]], [[Ho Chi Minh]], [[Pol Pot]], [[Saddam Husajn]], [[Juan Peron]], [[Fidel Castro]], [[Muammar al-Kaddafi]], [[Jean-Bedel Bokassa]], [[Idi Amin]]
** Zobacz też: [[Benito Mussolini]], [[Mustafa Kemal Atatürk]], [[Józef Stalin]], [[Mao Zedong]], [[Napoleon Bonaparte]], [[Ho Chi Minh]], [[Pol Pot]], [[Saddam Husajn]], [[Juan Peron]], [[Fidel Castro]], [[Muammar al-Kaddafi]], [[Jean-Bedel Bokassa]], [[Idi Amin]]

Wersja z 18:50, 28 paź 2012

Gamal Abdel Naser

Gamal Abdel Naser Husajn (1918-1970) – egipski polityk i wojskowy, prezydent (1956–1970), premier (1954, 1954-1958, 1967–1970).

  • Pragniemy nade wszystko, aby Arabowie, mieszkający na terenach rozciągających się od Maroka aż po Bagdad, byli silni. Do nich to wyciągamy swoją dłoń. Dzisiaj winniśmy być silni, by wyzwolić cały świat arabski, tak by tragedia palestyńska nie mogła się żadną miarą powtórzyć oraz by zapewnić Palestyńczykom ich prawa do wolności i życia.
    • Opis: wypowiedziane 19 czerwca 1956.
    • Źródło: Jerzy Prokopczuk, Islam i rewolucja, str. 4

O Naserze

  • W opinii całej arabskiej młodzieży Naser był jedynym człowiekiem we współczesnej historii Arabów, który był zdolny urzeczywistnić nadzieje i aspiracje narodu arabskiego do lepszego, zjednoczonego i aktywnego życia. Zdolny był znosić cierpienia arabskiego narodu. W efekcie patrzymy na niego, jako na kogoś, kto był zdolny wyrażać nasze nadzieje i znosić nasze cierpienia, zanim nawet spotkaliśmy go. Oto tajemnica pozycji, jaką Gamal Abdel Naser zajmuje w duszach arabskiej młodzieży.
  • Wszyscy XX-wieczni autokraci, poczynając od Mussoliniego i Atatürka, który wyłonił się z gruzów otomańskiego imperium, po Stalina Hitlera i Mao Tse-Tunga, naśladowali Bonapartego – prekursora i wzorca współczesnych tyranów. W ich ślady poszli pomniejsi despoci – Sukarno w Indonezji, Ho Chi Minh i Pol Pot w Indochinach, Naser i Saddam na Bliskim Wschodzie, Peron i Castro w Ameryce Łacińskiej, Kadafi, Bokassa i Idi Amin w Afryce. Wszystkie te ponure postacie dopuszczające się najstraszliwszych bestialstw, począwszy od ludobójstwa, a skończywszy na ludożerstwie, były w gruncie rzeczy groteskową parodią korsykańskiego mistrza.