Tadeusz Różewicz: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów
Usunięta treść Dodana treść
Zu (dyskusja | edycje)
m +2
Zu (dyskusja | edycje)
m +*Czy można pisać........
Linia 3: Linia 3:
*Ale kto zobaczy moją matkę<br>w sinym kitlu w białym szpitalu<br>która trzęsie się<br>która sztywnije<br>z drewnianym uśmiechem<br>z białymi dziąsłami<br>Która wierzyła przez pięćdziesiąt lat<br>a teraz płacze i mówi:<br>"nie wiem... nie wiem"
*Ale kto zobaczy moją matkę<br>w sinym kitlu w białym szpitalu<br>która trzęsie się<br>która sztywnije<br>z drewnianym uśmiechem<br>z białymi dziąsłami<br>Która wierzyła przez pięćdziesiąt lat<br>a teraz płacze i mówi:<br>"nie wiem... nie wiem"
**Źródło: ''Ale kto zobaczy''
**Źródło: ''Ale kto zobaczy''

*Czy można pisać<br>o miłości<br>słysząc krzyki<br>zamorodowanych i pohańbionych<br>czy można pisać<br>o śmierci<br>patrząc na twarzyczki<br>dzieci
**Źródło: ''Świadek''


*Dzieciństwo jest jak zatarte oblicze na złotej monecie, która dźwięczy czysto.
*Dzieciństwo jest jak zatarte oblicze na złotej monecie, która dźwięczy czysto.

Wersja z 15:56, 7 maj 2006

Tadeusz Różewicz (1921-) polski poeta, dramaturg, prozaik

  • Ale kto zobaczy moją matkę
    w sinym kitlu w białym szpitalu
    która trzęsie się
    która sztywnije
    z drewnianym uśmiechem
    z białymi dziąsłami
    Która wierzyła przez pięćdziesiąt lat
    a teraz płacze i mówi:
    "nie wiem... nie wiem"
    • Źródło: Ale kto zobaczy
  • Czy można pisać
    o miłości
    słysząc krzyki
    zamorodowanych i pohańbionych
    czy można pisać
    o śmierci
    patrząc na twarzyczki
    dzieci
    • Źródło: Świadek
  • Dzieciństwo jest jak zatarte oblicze na złotej monecie, która dźwięczy czysto.
    • Źródło: Kasztan
  • Jak my się kaleczymy
    roztargnieni spieszący się
    jak my się kaleczymy
    wzajemnie okrutni w skupieniu czujni
    nieomylni w zadawaniu ciosu
  • Jak dobrze Jestem z tobą
    taki mi serce bije
    myślałem człowiek
    nie ma serca.
  • Mam dwadzieścia cztery lata
    ocalałem
    prowadzony na rzeź.
    • Niepokój. Ocalony, 1947
  • Nagle otworzy się okno
    i matka zawoła
    już czas wracać
  • Nasza mała stabilizacja.
    • Źródło: Świadkowie albo Nasza mała stabilizacja, 1962
  • Nic mi nie jest dajcie
    mi spokój. Z głową w dłoniach
    tak siedzę i siedzę. Jakże im
    opowiem o tej długiej
    i splątanej drodze.
    • Źródło: Powrót
  • Od kilku lat
    proces umierania poezji
    jest przyspieszony.
    • Źródło: Twarz. Od jakiegoś czasu, 1964
  • Szukam nauczyciela, mistrza niech przywróci mi wzrok, słuch i mowę niech jeszcze raz nazwie rzeczy po imieniu niech oddzieli światło od ciemności.
    • Źródło: Niepokój.Ocalony, 1947
  • Widzę szalonych którzy
    chodzili po morzu
    wierzyli do końca
    i poszli na dno
  • Znów się udała ta sztuczka
    naszej starej ludzkości.
    • Źródło: Srebrny kłos. Udało się, 1955