Tadeusz Kantor: Różnice pomiędzy wersjami
Usunięta treść Dodana treść
+1, drobne merytoryczne, formatowanie automatyczne, drobne techniczne |
m Usunięto kategorię "Polscy reżyserzy"; Dodano kategorię "Polscy reżyserzy teatralni" za pomocą HotCat |
||
Linia 22: | Linia 22: | ||
[[Kategoria:Polscy graficy]] |
[[Kategoria:Polscy graficy]] |
||
[[Kategoria:Polscy malarze]] |
[[Kategoria:Polscy malarze]] |
||
[[Kategoria:Polscy reżyserzy]] |
[[Kategoria:Polscy reżyserzy teatralni]] |
||
[[Kategoria:Polscy scenografowie]] |
[[Kategoria:Polscy scenografowie]] |
Wersja z 18:53, 16 lut 2012
Tadeusz Kantor (1915–1990) – polski reżyser, malarz, scenograf, grafik.
- Dotychczas usiłowałem scenę przezwyciężyć, obecnie zrezygnowałem w ogóle ze sceny, to znaczy miejsca pozostającego w pewnym stosunku do widzów, w poszukiwaniu nowego miejsca miałem do dyspozycji teoretycznie całą rzeczywistość życiową.
- Źródło: Jan Kłossowicz, Tadeusz Kantor, cyt. za: culture.pl
- Jeśli średniowiecze i barok, to także romantyzm, to znaczy ci wszyscy poeci nocy, grozy, horroru itd. Właśnie romantyzm. Na wydawałoby się bezpieczną drogę, którą kroczył człowiek oświecenia i racjonalizmu, wychodzą z ciemności nagle i coraz liczniej sobowtóry, manekiny, automaty. Homonkulusy, twory sztucznie stworzone, urągające kreacji natury, niosące w sobie całe poniżenie, wszystkie najokropniejsze marzenia ludzkie, śmierć, horror i grozę.
- Rytm twórczości jest nieprzerwany; wymaga totalnego, bez reszty permanentnego zaangażowania myśli, woli i wyobraźni.
- Zobacz też: sztuka
- Nigdy nie umieraj przed premierą
- Teatr w momentach swojej słabości poddawał się żywemu organizmowi człowieka, jego prawom, a więc automatycznie i konsekwentnie godził się na formę imitowania życia, przedstawiania i odtwarzania. Kiedy natomiast teatr był na tyle silny i niezależny, że mógł sobie pozwolić, ba! wyzwolić się spod nacisku życia i człowieka, wytwarzał sztuczne odpowiedniki życia, które okazywały się bardziej żywe, bo łatwo poddawały się abstrakcji, przestrzeni i czasu i zdolne były do osiągnięcia absolutnej jedności, np. balet Oskara Schlemmera.