Teofil Lenartowicz

Teofil Lenartowicz (1822–1893) – polski etnograf, rzeźbiarz i poeta romantyczny.

Teofil Lenartowicz

• Aniołowie przylecieli
  W porankową cichą porę:
  Złote jabłka otrząsnęli
  Złote liście, złotą korę.
  • Źródło: Złoty kubek

• Jakże błogo, jak szczęśliwie
  Po majowej biegać łące,
  Pod zielonych wierzb warkocze;
  Piękną Różę kochać tkliwie,
  Patrzeć w oczy jej palące
  I wciąż słuchać, jak szczebiocze.
  • Źródło: Jabłka i wiśnie

• Och, kraj nasz tak błogi,
  Że widząc te niwy,
  Choć człowiek ubogi,
  A jednak szczęśliwy
  • Źródło: Czego nam potrzeba

• Płyńcie! płyńcie, łzy tęschnoty,
  Nieutulne łzy tułacze,
  Może jeśli dzień przepłaczę,
  Noc przyniesie mi sen złoty.
  • Źródło: Dumka wygnańca

• Po szerokim polu modra Wisła płynie,
  pochylone chaty drzemią na dolinie.
  • Jak to na Mazowszu, opublikowany w Szkółce dla Dzieci nr 1 z 1850 roku
  • Zobacz też: Mazowsze, Wisła

• Rosła kalina z liściem szerokiem,
  Nad modrym w gaju rosła potokiem,
  Dobry deszcz piła, rosę zbierała,
  W majowym słońcu liście kapała.
  • Źródło: Kalina

• Pan Bóg spojrzy, pieśń się rodzi.

• Śpiewać dla was, rzecz nie lada.
  Kto jedwabne słówka składa,
  Kto nie dzieli z wami doli,
  Nie zaśpiewa sercu k'woli.
  • Źródło: Przygrywka do piosnek wiejskich, z tomu Piosenki wiejskie dla ochronek, Poznań 1862
  • Zobacz też: serce, słowo, śpiewać

• W mojej Polsce wieczna zima,
  Tam posągów, łuków nie ma,
  Lecz jest miłość bratnich dusz (...).
  • Źródło: Co we Włoszech, a co w Polsce

Juliusz Kossak, Wierny towarzysz, 1871

• Kiedy kulka grzmotnie,
  Kto westchnie za ciebie?
  Nad grobem samotnie,
  Konik nóżką grzebie.
  Oczy jakby łzawe,
  W dół spuszczona głowa,
  Istne serce prawe,
  Tylko brak mu słowa
  I tylko od bólu
  Rży w dalekim polu.
  • Źródło: Koń przyjaciel