Publiczność: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów
Usunięta treść Dodana treść
kat.
Alessia (dyskusja | edycje)
+1, drobne techniczne
Linia 1: Linia 1:
[[Plik:Juwenalia Publicznosc 10.JPG|mały|Publiczność]]
[[Plik:Juwenalia Publicznosc 10.JPG|mały|<center>Publiczność</center>]]
'''[[w:Publiczność|Publiczność]]''' – grupa ludzi oglądająca coś lub słuchająca czegoś.
'''[[w:Publiczność|Publiczność]]''' – grupa ludzi oglądająca coś lub słuchająca czegoś.
* Jeżeli oczekujemy od widowni posłuchu, musimy dużo dać od siebie. Młodzież przychodząc grupą, często chce pokazać, że ich ten problem nie obchodzi. Trzeba takiego widza „chwycić za mordę”, mieć siłę, żeby pokazać, że mamy im coś ważnego do powiedzenia. To trudne. Ale jeśli oni nastawiają się na „nie”, my, broń Boże, nie możemy.
** Autor: [[Agata Stawarz]]
** Źródło: [http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/codalej.htm ''Co dalej?'', „Gazeta Wyborcza w Szczecinie”, 13 maja 2003]

* Kiedy tłum żywo reaguje, rosną ci skrzydła i dajesz z siebie wszystko. Granie dla publiczności, która cię nienawidzi, jest jak brnięcie po szyję przez bagno.
* Kiedy tłum żywo reaguje, rosną ci skrzydła i dajesz z siebie wszystko. Granie dla publiczności, która cię nienawidzi, jest jak brnięcie po szyję przez bagno.
** Autor: [[Emma Bull]], ''[[Wojna o Dąb]]''
** Autor: [[Emma Bull]], ''[[Wojna o Dąb]]''

Wersja z 21:45, 22 kwi 2011

Publiczność

Publiczność – grupa ludzi oglądająca coś lub słuchająca czegoś.

  • Jeżeli oczekujemy od widowni posłuchu, musimy dużo dać od siebie. Młodzież przychodząc grupą, często chce pokazać, że ich ten problem nie obchodzi. Trzeba takiego widza „chwycić za mordę”, mieć siłę, żeby pokazać, że mamy im coś ważnego do powiedzenia. To trudne. Ale jeśli oni nastawiają się na „nie”, my, broń Boże, nie możemy.
  • Kiedy tłum żywo reaguje, rosną ci skrzydła i dajesz z siebie wszystko. Granie dla publiczności, która cię nienawidzi, jest jak brnięcie po szyję przez bagno.
  • Nie ma w sztuce konfliktu? Ależ jest, z pewnością,
    Między autorem a publicznością.
  • Publiczność. Ona decyduje, że teatr jest wyjątkowy i dla aktora niezastąpiony. Na dodatek w spektaklu swoją rolę grasz od początku do końca, masz nad nią całkowitą kontrolę. W filmie jest inaczej, fragmentarycznie. Grasz poszczególne sceny w różne dni i tak naprawdę nigdy nie wiesz, jak to się ułoży w całość.
  • Póki nie ma publiczności, nic nie jest prawdziwe.
  • Widz to nie ktoś, kto niczego nie pojmuje, kto się bulwersuje, kto nienawidzi, kto się śmieje; widz to ktoś, kto rozumie, kto sympatyzuje, kto kocha i kto się pasjonuje. Taki widz sieje zgorszenie w równym stopniu co twórca: obaj łamią porządek zachowawczości wymagający albo milczenia, albo sprawozdania złożonego w zwykłym języku, który nie odbiega od przeciętnej.
    • Autor: Pier Paolo Pasolini, Kino niepopularne, „Nuovi Argomenti”, nr 20/1970, tłum. Mateusz Salwa.