Stara proza. Nowe wiersze

Stara proza. Nowe wiersze – zbiór poezji Mirona Białoszewskiego.

Stara proza

• Ta w okularach szybciutko pazurkiem drap-drap-drap drapie. Proboszcz nadlatuje.
  – Co pani robi? Co to za zeskrobywania?
  – Obraza boska takie robienie czegoś.
  – Proszę stąd wyjść, to są dzieła sztuki.
  Ta dalej pazurkiem i krzyczy:
  – Mazepy!
  Ten ją odpycha. Ta się nie daje. Echo potrzaskuje. Jeden spląt. My wryci. On ją łap. Ona w krzyk. On ją do wyjścia. Bocznej kruchty. Trusie wryte. Krzyki. Łomoty. Trzaski.
  • Źródło: Mazepy

Nowe wiersze

• Niedobrze mieć przeszłość, nawet cudzą

• nie ruszać się stąd
  nie jechać nigdzie
  na żadne inne planety
  chyba że one tu -
  więc
  jak by co do czego doszło
  udać że się nie znamy

• czas, wieczność bezstronna
  nie ma nic do rzeczy
  w jednym człowieku
  gubi się wieczność
  a między dwoma przez wieki
  może zahaczyć się
  ta sama chwila

• spanie,
  wieki gasną
  na szaro
  przetacza się po rękach. nogach
  nieskończoność
  żyje się?
  dalej co?
  straszne?
  ta wieczność
  nie – do – rzecz – na
  • Źródło: Spania (sen)

• Do Mediolanu podwoził ktoś samochodem nieznajomą. Zapowiedziała trzęsienie ziemi. W pewnym momencie już jej nie było, na siedzeniu leżał paszport na osobę nieżyjącą od 10 lat.
  • Źródło: Fafultety