William Wordsworth: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów
Usunięta treść Dodana treść
Alessia (dyskusja | edycje)
m +2, formatowanie automatyczne
Alessia (dyskusja | edycje)
+1, formatowanie automatyczne, łamanie wierszy
Linia 1: Linia 1:
[[Plik:William wordsworth.jpg|thumb|William Wordsworth - reprodukcja akwareli z 1839 r.]]
[[Plik:William wordsworth.jpg|mały|William Wordsworth - reprodukcja akwareli z 1839 r.]]
'''[[w:William Wordsworth|William Wordsworth]]''' (1770–1850) – angielski poeta.
'''[[w:William Wordsworth|William Wordsworth]]''' (1770–1850) – angielski poeta.
* Gdzie stał posąg Newtona, z pryzmatem, w milczeniu. Marmurowy pomnik umysłu, zawsze samotnie podróżującego przez dziwne morza myśli.
* Gdzie stał posąg Newtona, z pryzmatem, w milczeniu. Marmurowy pomnik umysłu, zawsze samotnie podróżującego przez dziwne morza myśli.
Linia 12: Linia 12:


* Poezja bierze początek ze wzruszenia rozpamiętywanego w spokoju.
* Poezja bierze początek ze wzruszenia rozpamiętywanego w spokoju.

* Sam wędrowałem, jak obłoczek<br />Często sam płynie przez przestworza,<br />Gdy nagle widok mnie zaskoczył<br />Złotych żonkili tłumu, morza;<br />Od wód jeziora aż po drzewa<br />Tańczyły – wiatr im w takt powiewał.
** ''I wandered lonely as a cloud<br />That floats on high o’er vales and hills,<br />When all at once I saw a crowd,<br />A host, of golden daffodils;<br />Beside the lake, beneath the trees,<br />Fluttering and dancing in the breeze''. (ang.)
** Źródło: ''Żonkile'', tłum. Maciej Froński





Wersja z 20:38, 28 kwi 2010

William Wordsworth - reprodukcja akwareli z 1839 r.

William Wordsworth (1770–1850) – angielski poeta.

  • Gdzie stał posąg Newtona, z pryzmatem, w milczeniu. Marmurowy pomnik umysłu, zawsze samotnie podróżującego przez dziwne morza myśli.
  • Każda dobra poezja jest spontanicznym wybuchem głębokich uczuć.
  • Najlepsza część życia ludzkiego to małe, bezimienne i zapomniane akty dobroci i miłości.
  • Nasze narodziny nie są niczym innym niż snem i zapomnieniem.
  • Oczy są oknami duszy.
  • Poezja bierze początek ze wzruszenia rozpamiętywanego w spokoju.
  • Sam wędrowałem, jak obłoczek
    Często sam płynie przez przestworza,
    Gdy nagle widok mnie zaskoczył
    Złotych żonkili tłumu, morza;
    Od wód jeziora aż po drzewa
    Tańczyły – wiatr im w takt powiewał.
    • I wandered lonely as a cloud
      That floats on high o’er vales and hills,
      When all at once I saw a crowd,
      A host, of golden daffodils;
      Beside the lake, beneath the trees,
      Fluttering and dancing in the breeze
      . (ang.)
    • Źródło: Żonkile, tłum. Maciej Froński