Kazimierz Iranek-Osmecki: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów
Usunięta treść Dodana treść
+ grafika
m formatowanie automatyczne
Linia 1: Linia 1:
[[Grafika:Iranek-Osmecki.jpg|thumb|Kazimierz Osmecki]]
[[Plik:Iranek-Osmecki.jpg|thumb|Kazimierz Osmecki]]
'''[[w:Kazimierz Iranek-Osmecki|Kazimierz Iranek-Osmecki]]''' (1897–1984), polski wojskowy, pułkownik.
'''[[w:Kazimierz Iranek-Osmecki|Kazimierz Iranek-Osmecki]]''' (1897–1984) polski wojskowy, pułkownik.
* Trzeba było przeżyć 5 lat okupacji w Warszawie w cieniu Pawiaka, trzeba było słyszeć codziennie odgłosy salw, tak, że przestawało się je słyszeć, trzeba było asystować na rogu ulicy przy egzekucji dziesięciu, dwudziestu, pięćdziesięciu przyjaciół, braci lub nieznajomych z ustami zaklejonymi gipsem i oczami wyrażającymi rozpacz lub dumę. Trzeba było to wszystko przeżyć, aby zrozumieć, że Warszawa nie mogła się nie bić.
* Trzeba było przeżyć 5 lat okupacji w Warszawie w cieniu Pawiaka, trzeba było słyszeć codziennie odgłosy salw, tak, że przestawało się je słyszeć, trzeba było asystować na rogu ulicy przy egzekucji dziesięciu, dwudziestu, pięćdziesięciu przyjaciół, braci lub nieznajomych z ustami zaklejonymi gipsem i oczami wyrażającymi rozpacz lub dumę. Trzeba było to wszystko przeżyć, aby zrozumieć, że Warszawa nie mogła się nie bić.
** Opis: wypowiedź na temat powstania warszawskiego
** Opis: wypowiedź na temat powstania warszawskiego
** Zobacz też: [[powstanie warszawskie]]
** Zobacz też: [[powstanie warszawskie]]



[[Kategoria:Polscy wojskowi|Iranek-Osmecki, Kazimierz]]
{{DEFAULTSORT:Iranek-Osmecki, Kazimierz}}
[[Kategoria:Polscy wojskowi]]

Wersja z 12:59, 12 lut 2010

Kazimierz Osmecki

Kazimierz Iranek-Osmecki (1897–1984) – polski wojskowy, pułkownik.

  • Trzeba było przeżyć 5 lat okupacji w Warszawie w cieniu Pawiaka, trzeba było słyszeć codziennie odgłosy salw, tak, że przestawało się je słyszeć, trzeba było asystować na rogu ulicy przy egzekucji dziesięciu, dwudziestu, pięćdziesięciu przyjaciół, braci lub nieznajomych z ustami zaklejonymi gipsem i oczami wyrażającymi rozpacz lub dumę. Trzeba było to wszystko przeżyć, aby zrozumieć, że Warszawa nie mogła się nie bić.