Pier Paolo Pasolini

Pier Paolo Pasolini (1922-1975), włoski pisarz, dramaturg, malarz, poeta, scenarzysta i reżyser filmowy.

• Wolność. Kiedy naprawdę i głęboko przemyślałem to tajemnicze słowo, zrozumiałem, że nie znaczy ono nic innego, tylko wolność wyboru śmierci. Wolność nie może objawić się w żaden inny sposób, niż przez mniejsze lub większe męczeństwo.

• Reżyserzy-męczennicy znajdują się zawsze, na własne życzenie, na linii ognia. Poprzez nieustanne prowokowanie świata, poprzez samo eksponowanie samych siebie, osiągają w końcu to, czego tak agresywnie pragną: zostają ugodzeni i zabici bronią, którą sami wykuli dla swoich wrogów.

• Przed człowiekiem stoją tylko dwie możliwości: albo wyrazi samego siebie i umrze, albo pozostanie nieśmiertelnym, ale niemym.

• Jawnie nie zgadzam się, by robić kino.

• Jestem człowiekiem uprawiającym sztukę pastiszu.

• Jeżeli wiesz, że jestem niewierzący, to znasz mnie lepiej niż ja sam. Być może i jestem człowiekiem niewierzącym, ale takim, który tęskni za wiarą.

• Grzeszyć to nie znaczy czynić zło. Grzeszymy naprawdę, nie czyniąc dobra.

• Mój film [Opowieści kanterberyjskie] nie jest wulgarny. Jest to film o życiu. Wulgarne są te filmy, które zrobione są nieuczciwie i schlebiają niskim upodobaniom.

• Czasem krytycy pytają mnie, dlaczego nie robię już takich filmów jak kiedyś. Nie potrafią zrozumieć, że podążam swoja drogą tylko i wyłącznie do przodu...

• W dyktaturze każdy boi się każdego, a jeden boi się najbardziej.

• Dominującą rzeczą w moich filmach jest tęsknota za życiem. To zmysł wykluczenia, który nie obniża, lecz argumentuje miłość do życia.

• Umrzeć jest absolutną koniecznością, ponieważ dopóki żyjemy, jesteśmy pozbawieni sensu. Jedynie dzięki śmierci nasze życie jest wykorzystane do wyrażenia siebie.

• Jest święto. A ja w proteście chcę umrzeć z upokorzenia. Chcę, aby znaleźli mnie martwego, ze sterczącym penisem, ze spuszczonymi spodniami poplamionymi białą spermą, pośród zboża zabarwionego krwistoczerwoną posoką. I jestem przekonany, że moje ostatnie przedstawienie – którego będę jedynym aktorem i jedynym widzem, w rzece, nad którą nikt nie przychodzi – nabierze znaczenia.
  • Bestia stylu (Bestia da stile), 1970

O Pier Paolo Pasolinim

• Przy tobie Rimbaud wydaje się pensjonarką.
  • Oriana Fallaci List do Pier Paolo, "Przekrój" 1984-06-03, przekład Józef Opalski, Lucio Gambacorta