Rainer Maria Rilke

Rainer Maria Rilke

Rainer Maria Rilke (1875–1926), austriacki poeta.

• A ty czekasz, ty czekasz na jedno,
  co twe życie wzniesie nieskończenie,
  na wielkie, niezwykłe zdarzenie,
  na kamieni nagłe przebudzenie,
  na głębie, co u nóg twych legną., tłumaczenie Mieczysław Jastrun

• Kochać to najtrudniejsze z zadań człowieka (...)
  najważniejszy jego egzamin.

• Kto mówi o zwycięstwie? Przetrwanie jest wszystkim.

• Kto teraz płacze gdziekolwiek na świecie,
  bez powodu płacze na świecie,
  płacze nade mną.
  • Źródło: Godzina powagi
  • przekład: Janina Brzostowska

• Miłość to czuwanie nad cudzą samotnością.
  • Zobacz też: miłość, samotność

• Miłość to dwie samotności, które spotykają się i nawzajem wspierają.

• Myślę, że prawdziwym "dziedzictwem" po śmierci ukochanej osoby jest większa odpowiedzialność. Czy odchodzący, nie zostawia swoich rzeczy, by mogli je kontynuować ci, którzy byli mu bliscy?

• Sława jest sumą nieporozumień, jakie zbierają się wokół nowego nazwiska.

• Umieć milczeć to prawie tyle, co zachować siebie na własność.

• Zetknięcie nasze jest jak pociągnięcie
  smyczka, oboje łączy nas ze sobą,
  żeby dwie struny jednym brzmiały głosem.
  • Źródło: Pieśń miłosna, tłumaczenie Adam Pomorski

• Zgaś moje oczy: ja Cię widzieć mogę
  Zamknij mi uszy a ja Cie usłyszę.

• Takie są smętne, wieczorowe dramaty:
  Postaci zrodzone w jasne dni
  Szukają gdzieś drogi donikąd,
  I naraz ciężkie stają się wszelkie nazwy,
  Pod ich balastem cierpią łagodne
  I obłaskawione rzeczy.
  
  Czujesz, jak trudno odnaleźć drogę
  Od jednego istnienia do drugiego?
  Oto słońca były jako pieśni...
  I nagle góry stoją zasłuchane,
  A tyś samotny został ze swym lękiem.

• Lecz słyszę głosy, nawet życzliwe mi i oddane, i kroki tych, co się do mnie zbliżyć pragną, i moje drzwi się otwierają... A kiedy szukam ludzi, nie mogą nic poradzić i nie rozumieją moich myśli. I wobec książek staję się podobnie bezradny i nie znajduję w nich żadnej pomocy, jakby i one brały przykład z ludzi...

• Czymże mógłbym być dla nich, skoro nie mam żadnego zawodu, żadnych praw w oczach tych ludzi?

• Podczas tej niezapomnianej zimy rozmawialiśmy raz o tym czy stwórca istotnie różni się od innych ludzi. Pamiętasz? Dopiero dzisiaj znam odpowiedź. Twórca to człowiek o dalekim widzeniu, przed którym szeroko odsłania się przyszłość. Artysta nigdy nie będzie mógł żyć życiem ludzi przeciętnych. Gdy on staje się z biegiem lat ruchliwszy, głębszy, dojrzalszy, bardziej twórczy, gdy żyje nadając kształt swym marzeniom, zwykły człowiek ubożeje duchem i powoli, powoli zamiera. Artysta jest jak wieczność, co przenika w głąb dni.

• W jednej chwili wszystko pociemniało. Sam nie wiem, gdzie jestem. Czuję jedynie, że znajduję się pośród obcych mi ludzi, że muszę jechać cały dzień i jeszcze jeden i trzeci, by w końcu znaleźć się przy Tobie – a może po to, by rozstać się z Tobą.

• Jednakże mimo wszystko czuję w sobie coś, co każe mi czekać. Tak wiele nowych rzeczy tłoczy się przede mną, nie umiem tego nawet nazwać i rozróżnić. Ach, o jakiejś chwili ogarnąć spojrzeniem las i morze, chłonąć tę wspaniałość natury i czekać: a jasność się stanie.

• (...) Lecz ja odtąd już w nią nie wierzyłem więcej. Byłem jak oślepiony, byłem zgorzkniały, bezsilny, pełen nienawistnych myśli, dzień po dniu dręczony lękiem (...). Kiedyś mnie przedtem pytała o przyszłość moją, całą noc leżałem bezsenny, bezradny, pogrążony w ponurych myślach (...).

• (...) ponieważ sztukę swą zdobywał jak rzemieślnik: wtedy, gdy osiągał w swej sztuce ową nieskończenie subtelną niematerialność i prostotę, zdobywał sobie równocześnie najwyższe prawo przeciwstawienia się światu, nie korząc się przed żadną z jego potęg.

• Inni jednak są samotnikami z charakteru i nie zostali stworzeni do życia we wspólnocie. Każdy związek kryje w sobie zagrożenie i wrogość, każdy dom jaki buduję sobie, przygniata ich, bowiem nie mają ojczyzny, która by go udźwignęła, najukochańsi zaś ludzie, którzy ich otaczają, wciągają ich w ciasny krąg codzienności, spoza której próżno sięgać dalekich przestrzeni.