Mariusz Bonaszewski: Różnice pomiędzy wersjami

[[Plik:Mariusz Bonaszewski.jpg|mały|<{{center>|Mariusz Bonaszewski</center>}}]]

* (...…) mogę spokojnie przejść ulicą, a niektórzy moi koledzy mają z tym trudności i wiem, co to znaczy. Czy się tego obawiam? Trzeba mieć predyspozycje. Sprawa wieku. Ja już jestem w innym momencie życia, nie stanę się serialowym idolem.

* Mariusz Bonaszewski (mistrzostwo)<br />Pięknie ewoluuje z chmurno-romantycznego amanta w dojrzałego faceta. Żar w jego oczach miesza się z gorzkim niespełnieniem (w „Nie''Nie do pary”pary'' Bovella gościnnie we wrocławskim Współczesnym), z grymasem złości, ba, z rozkoszną dziecinadą spod maski narcystycznego pana domu – w nieoczekiwanej, antymaskulinistycznej „Norze”''Norze'' w Narodowym. I z błyskiem przenikliwości niezbędnym w Gombrowiczowskich kreacjach Jerzego Jarockiego: na trzecim planie w „Kosmosie”''Kosmosie'', na pierwszym w skomplikowanych wywodach „Błądzenia”''Błądzenia'' sprzed dwóch lat.

* Najlepsza z ról, w jakich widziałem Mariusza Bonaszewskiego, wrażliwy, nerwowy, frustrujący, zbuntowany przeciwko rutynie starszych i obyczajom matki. Najpierw w tym przedstawieniu – grafoman. (...…) Potem, kiedy jego pisarstwo zyska już uznanie, twórczość straci dla niego znaczenie.

* (...…) prowadzony ręką mistrza osiąga najwyższe rejony, przekraczając samego siebie (wyciszony i skupiony w ''Kosmosie'', niebezpieczny w telewizyjnym ''Juliuszu Cezarze''), ale pod ręką niewprawną traci instynkt i dyscyplinę (rozfiglowany ponad miarę w ''Norze'').

{{DEFAULTSORTSORTUJ:Bonaszewski, Mariusz}}