Bolesław I Chrobry: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów
Usunięta treść Dodana treść
m ort.
Nowe cytaty, uszczegółowienie cytatów, dodanie szczegółów.
Linia 1: Linia 1:
[[Plik:1925 Polen 20 Zloty.JPG|mały|<center>Bolesław I Chrobry</center>]]
[[Plik:1925 Polen 20 Zloty.JPG|mały|<center>Bolesław I Chrobry</center>]]
'''[[w:Bolesław I Chrobry|Bolesław I Chrobry]]''' (zwany też '''Wielkim'''; 967–1025) – pierwszy koronowany [[król]] [[Polska|Polski]] (od 1025 roku) z dynastii Piastów, w latach 1003–1004 także książę Czech jako Bolesław IV, książę Polski od 992 roku.
'''[[w:Bolesław I Chrobry|Bolesław I Chrobry]]''' (zwany też '''Wielkim'''; 967–1025) – pierwszy koronowany [[król]] [[Polska|Polski]] (od 1025 roku) z dynastii Piastów, w latach 1003–1004 także książę Czech jako Bolesław IV, książę Polski od 992 roku.
* Owszem, dobrze nazwałeś mnie wieprzem w kałuży, ponieważ we krwi łowców i psów twoich, to jest książąt i rycerzy, ubroczę kopyta koni moich, a ziemię twą i miasta zryję jak zwykły dzik.
* Dobrze, owszem, nazwałeś mnie wieprzem w kałuży, ponieważ we krwi łowców i psów twoich, to jest książąt i rycerzy, ubroczę kopyta koni moich, a ziemię twą i miasta spustoszę jak dzik pojedynek.
** Opis: odpowiedź na obelgę [[Jarosław I Mądry|Jarosława I Mądrego]] przed starciem w 1018.
** Opis: odpowiedź na obelgę [[Jarosław I Mądry|Jarosława I Mądrego]] przed starciem w 1018.
** Źródło: Anonim tzw. Gall, ''Kronika polska'', Wrocław 1996, s. 29.
** Źródło: Melania Sobańska-Bodnaruk, Stanisław Bogusław Lenard (oprac.), ''Wiek V-XV w źródłach. Wybór tekstów źródłowych z propozycjami metodycznymi dla nauczycieli historii i studentów'', Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1997, s. 110.


* Nie oznaczam wam czasu żałoby ani na miesiące, ani na lata, lecz ktokolwiek mnie poznał i pozyskał mą łaskę, pamiętając o mnie, co dzień będzie mnie opłakiwał. I nie tylko ci, którzy mnie znali i doświadczyli mej życzliwości, lecz również ich synowie i synowie synów także boleć będą, gdy drudzy będą im opowiadali o śmierci króla Bolesława.
* Nie oznaczam wam czasu żałoby ani na miesiące, ani na lata, lecz ktokolwiek mnie poznał i pozyskał mą łaskę, pamiętając o mnie, co dzień będzie mnie opłakiwał. I nie tylko ci, którzy mnie znali i doświadczyli mej życzliwości, lecz również ich synowie i synowie synów także boleć będą, gdy drudzy będą im opowiadali o śmierci króla Bolesława.
** Opis: odpowiedź dana dworzanom, którzy zapytali króla jak długo ma trwać żałoba po jego śmierci.
** Opis: odpowiedź dana dworzanom, którzy zapytali króla jak długo ma trwać żałoba po jego śmierci.
** Źródło: ''O żałosnej śmierci sławnego Bolesława. Galla Anonima Kronika polska''
** Źródło: Anonim tzw. Gall, ''Kronika polska'', Wrocław 1996, s. 38.


* Gdybym mógł tak samo bogactwami ocalić tego zacnego rycerza od śmierci, jak mogę jego nieszczęście i niedostatek zaspokoić moimi zasobami, to samą chciwą śmierć obładowałbym bogactwami, ażeby zatrzymać w służbie rycerskiej takiego zucha!
* Gdybym mógł tak samo bogactwami ocalić tego zacnego rycerza od śmierci, jak mogę jego nieszczęście i niedostatek zaspokoić moimi zasobami, to samą chciwą śmierć obładowałbym bogactwami, ażeby zatrzymać w służbie rycerskiej takiego zucha!
** Źródło: ''O żałosnej śmierci sławnego Bolesława. Galla Anonima Kronika polska''
** Źródło: Anonim tzw. Gall, ''Kronika polska'', Wrocław 1996, s. 36.


==O Bolesławie Chrobrym==
==O Bolesławie Chrobrym==
Linia 18: Linia 18:
* Epoka Bolesława Chrobrego zostawiła narodowi w spadku poczucie własnej wartości.
* Epoka Bolesława Chrobrego zostawiła narodowi w spadku poczucie własnej wartości.
** Autor: [[Paweł Jasienica]], ''Polska Piastów'', wyd. PIW, Warszawa 1974, s. 94.
** Autor: [[Paweł Jasienica]], ''Polska Piastów'', wyd. PIW, Warszawa 1974, s. 94.

* Fascynująca to skądinąd postać; na okamgnienie wprowadził - i to w imponującym stylu - Polskę do wielkiej Europy, jej „twardego rdzenia”, jak mawiają dzisiaj skarlali duchowo i moralnie potomkowie idei Ottona III. Po to tylko, by przez następne ćwierćwiecze uporczywie i konsekwentnie ciągnąć ją z powrotem na zapadłe peryferia, z których znienacka wyszła.
** ** Autor: [[Marek Urbański]], ''Bolesław Chrobry'', [w:] A. Szwarc, M. Urbański, P. Wieczorkiewicz, ''Kto rządził Polską?'', Warszawa 2007, s. 31.


* Nie był Bolesław wzorem cnót. Potrafił dopuszczać się okrucieństw i gwałtów (…) Jednak musiało być w tym człowieku coś niezwykłego, prawdziwa wielkość ducha, skoro sprzyjali mu Wojciech i Bruno, bohaterowie, którzy wierność idei umieli przypłacić życiem.
* Nie był Bolesław wzorem cnót. Potrafił dopuszczać się okrucieństw i gwałtów (…) Jednak musiało być w tym człowieku coś niezwykłego, prawdziwa wielkość ducha, skoro sprzyjali mu Wojciech i Bruno, bohaterowie, którzy wierność idei umieli przypłacić życiem.
** Autor: [[Paweł Jasienica]], ''Polska Piastów''
** Autor: [[Paweł Jasienica]], ''Polska Piastów''


* (…) ten stary wszetecznik uprowadził ją [córkę Jarosława Mądrego Przecławę] bezwstydnie, zapominając o swojej ślubnej małżonce.
* Ten stary wszetecznik uprowadził ją [córkę Jarosława Mądrego Przecławę] bezwstydnie, zapominając o swojej ślubnej małżonce.
** Autor: [[Thietmar z Merseburga]], ''Kronika''
** Autor: [[Thietmar z Merseburga]], ''Kronika'', Kraków 2005, s. 235.


* Wielki i ciężki, że ledwie na koniu mógł usiedzieć, ale bystrego umysłu.
* Był bowiem Bolesław wielki i ciężki, że i na koniu ledwo mógł siedzieć, lecz był roztropny.
** Źródło: ''Powieść doroczna''
** Źródło: ''Powieść minionych lat'', [w:] ''Kroniki staroruskie'', red. F. Sielicki, Warszawa 1987, s. 93.





Wersja z 18:57, 20 sie 2018

Bolesław I Chrobry

Bolesław I Chrobry (zwany też Wielkim; 967–1025) – pierwszy koronowany król Polski (od 1025 roku) z dynastii Piastów, w latach 1003–1004 także książę Czech jako Bolesław IV, książę Polski od 992 roku.

  • Dobrze, owszem, nazwałeś mnie wieprzem w kałuży, ponieważ we krwi łowców i psów twoich, to jest książąt i rycerzy, ubroczę kopyta koni moich, a ziemię twą i miasta spustoszę jak dzik pojedynek.
    • Opis: odpowiedź na obelgę Jarosława I Mądrego przed starciem w 1018.
    • Źródło: Anonim tzw. Gall, Kronika polska, Wrocław 1996, s. 29.
  • Nie oznaczam wam czasu żałoby ani na miesiące, ani na lata, lecz ktokolwiek mnie poznał i pozyskał mą łaskę, pamiętając o mnie, co dzień będzie mnie opłakiwał. I nie tylko ci, którzy mnie znali i doświadczyli mej życzliwości, lecz również ich synowie i synowie synów także boleć będą, gdy drudzy będą im opowiadali o śmierci króla Bolesława.
    • Opis: odpowiedź dana dworzanom, którzy zapytali króla jak długo ma trwać żałoba po jego śmierci.
    • Źródło: Anonim tzw. Gall, Kronika polska, Wrocław 1996, s. 38.
  • Gdybym mógł tak samo bogactwami ocalić tego zacnego rycerza od śmierci, jak mogę jego nieszczęście i niedostatek zaspokoić moimi zasobami, to samą chciwą śmierć obładowałbym bogactwami, ażeby zatrzymać w służbie rycerskiej takiego zucha!
    • Źródło: Anonim tzw. Gall, Kronika polska, Wrocław 1996, s. 36.

O Bolesławie Chrobrym

  • Boga miłował we wszystkim i ponad wszystko i (…) z głębi serca kochał swoich, jak ojciec synów.
  • Epoka Bolesława Chrobrego zostawiła narodowi w spadku poczucie własnej wartości.
  • Fascynująca to skądinąd postać; na okamgnienie wprowadził - i to w imponującym stylu - Polskę do wielkiej Europy, jej „twardego rdzenia”, jak mawiają dzisiaj skarlali duchowo i moralnie potomkowie idei Ottona III. Po to tylko, by przez następne ćwierćwiecze uporczywie i konsekwentnie ciągnąć ją z powrotem na zapadłe peryferia, z których znienacka wyszła.
    • ** Autor: Marek Urbański, Bolesław Chrobry, [w:] A. Szwarc, M. Urbański, P. Wieczorkiewicz, Kto rządził Polską?, Warszawa 2007, s. 31.
  • Nie był Bolesław wzorem cnót. Potrafił dopuszczać się okrucieństw i gwałtów (…) Jednak musiało być w tym człowieku coś niezwykłego, prawdziwa wielkość ducha, skoro sprzyjali mu Wojciech i Bruno, bohaterowie, którzy wierność idei umieli przypłacić życiem.
  • Ten stary wszetecznik uprowadził ją [córkę Jarosława Mądrego Przecławę] bezwstydnie, zapominając o swojej ślubnej małżonce.
  • Był bowiem Bolesław wielki i ciężki, że i na koniu ledwo mógł siedzieć, lecz był roztropny.
    • Źródło: Powieść minionych lat, [w:] Kroniki staroruskie, red. F. Sielicki, Warszawa 1987, s. 93.