Józef Budziłło: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów
Usunięta treść Dodana treść
kat.
kat.
Linia 7: Linia 7:


{{DEFAULTSORT:Budziłło, Józef}}
{{DEFAULTSORT:Budziłło, Józef}}
[[Kategoria:Żołnierze I Rzeczypospolitej]]
[[Kategoria:Polscy pisarze barokowi]]
[[Kategoria:Autorzy pamiętników i dzienników]]
[[Kategoria:Autorzy pamiętników i dzienników]]
[[Kategoria:Litwini]]
[[Kategoria:Polscy pisarze barokowi]]
[[Kategoria:Żołnierze I Rzeczypospolitej]]

Wersja z 21:27, 27 sty 2013

Józef Budziłło (XVI/XVII w.) – chorąży mozyrski, pułkownik wojsk królewskich i pamiętnikarz.

  • Gdy już traw, korzonków, myszy, psów, kotek, ścierwa nie stało; więźnie wyjedli, trupy wykopując z ziemie wyjedli, piechota się sama między sobą wyjadła i ludzie łapając pojedli. Truszkowski, porucznik piechotny, dwu synów swych zjadł; hajduk jeden także syna zjadł; drugi matkę; towarzysz jeden sługę zjadł swego; owo zgoła syn ojcu, ociec synowi nie spuścił, pan sługi, sługa pana nie był bezpieczen; kto kogo zgoła zmógł, ten tego zjadł, zdrowszy chorszego pozbył.(...) W tak tedy okrutnym głodzie nastąpiły rozmaite choroby, śmierci srogie, że na człowieka z głodu umierającego patrzeć z strachem i nie bez płaczu przychodziło, których wielem się napatrzył, ziemię pod sobą, ręce, nogi, ciało jako mógł żarł, a co najgorsza, że choćby rad umarł, a umrzeć nie mógł, kamień albo cegłę kąsał, prosząc Pana Boga, aby w chleb przemienił, ale ukąsić nie mógł.
    • Opis: relacjonując sytuację polskiej załogi na Kremlu na kilka dni przed kapitulacją w listopadzie 1612 r.
    • Źródło: Wojna moskiewska wzniecona i prowadzona z okazji fałszywych Dymitrów od 1603 do 1612 r., oprac.J. Byliński, J. Długosz, Wrocław 1995, s. 164.
    • Zobacz też: głód