Jerzy Passendorfer

Jerzy Passendorfer (1923–2003) – polski reżyser filmowy.

• Często zostawiam sceny niedopracowane, ponieważ wiem z doświadczenia, że dopiero konfrontacja aktora ze scenerią podsuwa trafne rozwiązanie. Życie jest najlepszym korektorem.
  • Źródło: Danuta Karcz, Pułapki na widzów, Kino nr 6 (66), 1971, s. 13.

• Skracam, wyrzucam, przestawiam, przestrzegając żelaznej zasady, że pod koniec filmu musi następować kondensacja. Ekspozycja dopuszcza pewnego rodzaju gadulstwo; im bliżej zakończenia, tym większa dyscyplina narracyjna, konieczność mówienia skrótami. Lepiej skończyć film pięć minut wcześniej niż o pięć sekund za późno.
  • Źródło: Danuta Karcz, Pułapki na widzów, Kino nr 6 (66), 1971, s. 9.

• Uleganie presji widowni, schlebianie jej upodobaniom może doprowadzić do zaniżenia poziomu, rezygnacji z ambicji artystycznych. Robienie filmów „pod publiczkę” jest niebezpieczne. Z drugiej jednak strony niedostrzeganie i nieliczenie się z upodobaniami widzów może prowadzić do lekceważenia funkcji filmu i do rozminięcia się z widzami, a przy dużej częstotliwości takich „rozminięć”, do stracenia widowni. W naszej rzeczywistości społecznej sztuka pełni także rolę użytkową, ma przede wszystkim służyć społeczeństwu. Uważam za niemoralne korzystanie z dobrodziejstw naszego systemu tylko po to, by „realizować siebie” i własne ambicje artystyczne. Ten mój stosunek do funkcji użytkowej filmu determinuje każdą moją realizację.
  • Źródło: Danuta Karcz, Pułapki na widzów, Kino nr 6 (66), 1971, s. 7.

• W sztuce musi działać dobór naturalny.
  • Źródło: Wanda Wertenstein, Drugi reżyser terminowanie czy zawód, Kino nr 12 (72), 1971, s. 27.

• Wprowadzenie esperanta do szkół na całym świecie uważam i zawsze uważałem za ideę wspaniałą, która gdyby weszła w życie, mogłaby się stać największym wydarzeniem w dziejach ludzkości.
  • Zobacz też: esperanto, szkoła, świat, życie

Cytaty o Passendorferze

• Twórczość Passendorfera ma także jakiś rachunek braków: reżyser robi filmy szybko, czasem chyba nazbyt szybko, pozostawiając niekiedy motywy niedopracowane. Ale nie chodzi tu przecież o laurki, których nie potrzebuje ta sztuka, skutecznie siebie broniąca. Idzie o rzetelność ocen. Chwalmy ją albo gańmy, ale przecież w kategoriach tych artystycznych wartości ku jakim sama dąży. Inaczej umknie nam z oczu to ciekawe i ważne społecznie zjawisko, jakim jest twórczość Jerzego Passendorfera.
  • Źródło: Zbigniew Klaczyński, Trudny optymizm, Kino nr 5 (41), 1969, s. 7.