Quo vadis: Różnice pomiędzy wersjami
Usunięta treść Dodana treść
uzupełnienie (przeniesione) |
|||
Linia 44: | Linia 44: | ||
[[Kategoria:Polskie powieści]] |
[[Kategoria:Polskie powieści historyczne]] |
||
[[Kategoria:Powieści historyczne]] |
|||
[[Kategoria:Henryk Sienkiewicz]] |
[[Kategoria:Henryk Sienkiewicz]] |
Wersja z 18:50, 14 maj 2012
Quo vadis – powieść autorstwa Henryka Sienkiewicza z 1896 roku.
- Bogowie i ludzie szukają miłości.
- Dokąd idziesz (Panie)?
- Quo vadis (Domine)? (łac.)
- Opis: tytuł powieści. Według legendy pytanie to zadał św. Piotr, uciekając z Rzymu, napotkanemu Chrystusowi.
- Gimnastyki musiał cię uczyć tkacz, a obyczajów kowal.
- Postać: Petroniusz
- Opis: do Winicjusza.
- Głupota (...) w niczym nie jest gorsza od mądrości i w niczym się od niej nie różni.
- Kobieta piękna warta jest zawsze tyle złota ile waży, ale kobieta, która przy tym kocha, nie ma wprost ceny.
- Kochać jest nie dość, trzeba umieć kochać i trzeba umieć nauczyć miłości.
- Łatwiej na świecie o filozofię, niż o dobrą radę.
- Miłość się oddaje, nie odbiera.
- Miłość zmienia jednych więcej, drugich mniej (...).
- (...) nie dość kochać dobrych, ale trzeba kochać i złych, gdyż tylko miłością można z nich złość wyplenić.
- Szczęście jest zawsze tam, gdzie je człowiek widzi.
- Świat dźwiga na barkach nie Atlas, ale kobieta i czasem igra nim jak piłką.
- To dobrze, filozofie, aleś w jednym tylko pobłądził: bogowie stworzyli cię rzezimieszkiem, tyś zaś został demonem, i dlatego nie wytrzymasz!
- Opis: Petroniusz do Chilona.
- Ty będziesz duszą mojej duszy.
- Opis: spotykane wcześniej u Zygmunta Krasińskiego w Fantazji życia wiersz 263 (utworze powstałym w latach 1841–1842, a wydanym w 1912 roku), występuje w wersji: Duszo mej duszy!
- Źródło: tom II, rozdział 17
- Tylko wielcy artyści mogą się czuć wobec sztuki małymi.
- Życie jest śmiechu warte, więc się śmieję.
- Opis: kwestia wypowiedziana przez Petroniusza.
Zobacz też: