Potop (powieść): Różnice pomiędzy wersjami

Dodaj linki
Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów
Przeglądaj historię interaktywnie
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
m zob. też
Jos. (dyskusja | edycje)
5047 edycji
formatowanie
Linia 1: Linia 1:
[[Plik:Kmicic z Oleńką.jpg|mały|<center>Kmicic z Oleńką na kuligu - obraz Juliusza Kossaka</center>]]
'''[[w:Potop (powieść)|Potop]]''' – powieść [[Henryk Sienkiewicz|Henryka Sienkiewicza]] z 1886 roku.
'''[[w:Potop (powieść)|Potop]]''' – powieść [[Henryk Sienkiewicz|Henryka Sienkiewicza]] z 1886 roku.
⚫
* – Bóg stworzył nieprzyjaciół, aby mężowie wojenni łup z kogo brać mieli.
⚫
* – Gdzie to ona Sobota?<br />– Niedaleko Piątku, wasza miłość.<br />– Kpisz, Kiemlicz?<br />– Zaś bym śmiał – odrzekł stary krzyżując ręce na piersiach i skłaniając głowę – jeno się tam tak dziwnie miasteczka nazywają.
** Opis: tom II, rozdział 3, dialog Kmicica z Kiemliczem
** Źródło: tom II, rozdział 40.
⚫
** Opis: Akbah-Ułan do Kmicica.

⚫
* Bóg stworzył nieprzyjaciół, aby mężowie wojenni łup z kogo brać mieli.
⚫
** Opis: tom II, rozdział 40, Akbah-Ułan do Kmicica.


* Choć są różne grzeczne nacje na świecie, przecie Bóg naszą szczególnie w miłosierdziu swoim przyozdobił.
* Choć są różne grzeczne nacje na świecie, przecie Bóg naszą szczególnie w miłosierdziu swoim przyozdobił.
** Opis: tom I, rozdział 7.
** Źródło: tom I, rozdział VII


* Chwilami wydawało mu się, że kocha tę dziewczynę obok siedzącą więcej niż cały świat, to znów taką do niej odczuwał nienawiść, że zadałby jej śmierć, gdyby mógł – jej, ale zarazem i sobie.
* Chwilami wydawało mu się, że kocha tę dziewczynę obok siedzącą więcej niż cały świat, to znów taką do niej odczuwał nienawiść, że zadałby jej śmierć, gdyby mógł – jej, ale zarazem i sobie.
** Opis: tom I, rozdział 22. [[Kmicic]]a myśli o Oleńce podczas uczty u Radziwiłła.
** Źródło: tom I, rozdział XXII
** Opis: myśli [[Kmicic]]a o Oleńce podczas uczty u Radziwiłła.


* Diabeł się w ornat ubrał i ogonem na mszę dzwoni.
* Diabeł się w ornat ubrał i ogonem na mszę dzwoni.
** Opis: tom III, rozdział 3.
** Źródło: tom III, rozdział III


* Gdzie ojca nie ma, tam, Pismo mówi: wuja słuchał będziesz.
* – Gdzie ojca nie ma, tam, Pismo mówi: wuja słuchał będziesz.
** Opis: tom II, rozdział 17, Zagłoba do Kowalskiego
** Źródło: tom II, rozdział XVII
** Opis: Zagłoba do Kowalskiego


⚫
* – Gdzie to ona Sobota?<br />– Niedaleko Piątku, wasza miłość.<br />– Kpisz, Kiemlicz?<br />– Zaś bym śmiał – odrzekł stary krzyżując ręce na piersiach i skłaniając głowę – jeno się tam tak dziwnie miasteczka nazywają.
⚫
* ... i samiście byli świadkami, gdy pana Żyrskiego, człeka znacznego, kazał po majdanie końmi włóczyć za to tylko, że z podjazdem nie dotarł tam, gdzie miał rozkaz. Ze szlachtą, mości panowie, trzeba po ojcowsku, nie po dragońsku... Powiesz mu: „Panie bracie, a bądź łaskaw, a idź”, rozczulisz go, na ojczyznę i sławę wspomniawszy, to ci dalej pójdzie niż dragon, który dla lafy służy.
** Opis: tom III, rozdział 2, [[Jan Zagłoba]]
** Źródło: tom II, rozdział III
** Opis: dialog Kmicica z Kiemliczem.

⚫
* – (...) i samiście byli świadkami, gdy pana Żyrskiego, człeka znacznego, kazał po majdanie końmi włóczyć za to tylko, że z podjazdem nie dotarł tam, gdzie miał rozkaz. Ze szlachtą, mości panowie, trzeba po ojcowsku, nie po dragońsku... Powiesz mu: „Panie bracie, a bądź łaskaw, a idź”, rozczulisz go, na ojczyznę i sławę wspomniawszy, to ci dalej pójdzie niż dragon, który dla lafy służy.
** Źródło: tom III, rozdział II
** Postać: [[Jan Zagłoba]]


* I tak chwiały się umysły pomiędzy obawą a nadzieją, ciężka niepewność przygniatała dusze ludzkie, gdy nagle położył jej koniec uniwersał Bogusława Leszczyńskiego, jenerała wielkopolskiego, zwołującego pospolite ruszenie szlachty województw poznańskiego i kaliskiego dla obrony granic od grożącej nawały szwedzkiej...<br />Wszelka wątpliwość znikła. Okrzyk: „Wojna!” rozległ się po całej Wielkopolsce i wszystkich ziemiach Rzeczypospolitej.<br />Była to nie tylko wojna, ale nowa wojna. Chmielnicki, wspomagany przez Buturlina, srożył się na południu i wschodzie; Chowański i Trubecki na północy i wschodzie, Szwed zbliżał się z zachodu! Ognista wstęga zmieniała się w koło ogniste.<br />Kraj był jak obóz oblężony.
* I tak chwiały się umysły pomiędzy obawą a nadzieją, ciężka niepewność przygniatała dusze ludzkie, gdy nagle położył jej koniec uniwersał Bogusława Leszczyńskiego, jenerała wielkopolskiego, zwołującego pospolite ruszenie szlachty województw poznańskiego i kaliskiego dla obrony granic od grożącej nawały szwedzkiej...<br />Wszelka wątpliwość znikła. Okrzyk: „Wojna!” rozległ się po całej Wielkopolsce i wszystkich ziemiach Rzeczypospolitej.<br />Była to nie tylko wojna, ale nowa wojna. Chmielnicki, wspomagany przez Buturlina, srożył się na południu i wschodzie; Chowański i Trubecki na północy i wschodzie, Szwed zbliżał się z zachodu! Ognista wstęga zmieniała się w koło ogniste.<br />Kraj był jak obóz oblężony.
** Opis: tom I, rozdział 10.
** Źródło: tom I, rozdział X


* Ja jestem Kowalski, a to jest pani Kowalska, innej nie chcę.
* – Ja jestem Kowalski, a to jest pani Kowalska, innej nie chcę.
** Opis: tom I, rozdział 17. [[Roch Kowalski]] o swej szabli.
** Źródło: tom I, rozdział XVII
** Opis: [[Roch Kowalski]] o swej szabli.


* Jam też nie z soli wyrósł, ani z roli, jeno z tego co mnie boli (...), a boleli mnie Kozacy (...), a teraz boli mnie Szwed.
* – Jam też nie z soli wyrósł, ani z roli, jeno z tego co mnie boli (...), a boleli mnie Kozacy (...), a teraz boli mnie Szwed.
** Opis: słowa Czarnieckiego.
** Źródło: słowa Czarnieckiego.


* ... kiep ten, kto się swego nazwiska wstydzi.
* (...) kiep ten, kto się swego nazwiska wstydzi.
** Opis: tom II, rozdział 3.
** Źródło: tom II, rozdział III


* Kończ... waść! wstydu... oszczędź!
* – Kończ... waść! wstydu... oszczędź!
** Opis: tom I, rozdział 7, Kmicic do Wołodyjowskiego
** Źródło: tom I, rozdział VII
** Opis: Kmicic do Wołodyjowskiego.


* Kupą tu, waszmościowie, kupą!
* – Kupą tu, waszmościowie, kupą!
** Opis: tom I, rozdział 7.
** Źródło: tom I, rozdział VII


* Mów mi: wuju!
* – Mów mi: wuju!
** Opis: tom I, rozdział 17, Zagłoba do Kowalskiego
** Źródło: tom I, rozdział XVII
** Opis: Zagłoba do Kowalskiego.


* Naści piesku kiełbasy.
* – Naści piesku kiełbasy.
** Opis: tom II, rozdział 18, Andrzej Kmicic, zatykając lufę kolubryny szwedzkiej pod Jasną Górą.
** Źródło: tom II, rozdział XVIII
** Opis: Andrzej Kmicic, zatykając lufę kolubryny szwedzkiej pod Jasną Górą.


* Nie bluźń, panie Michale – odpowiedział Zagłoba – bo z woza, byle pora sposobna przyszła, możesz dać nura, z Birż także, a z kulą we łbie ciężko uciekać.
* – Nie bluźń, panie Michale – odpowiedział Zagłoba – bo z woza, byle pora sposobna przyszła, możesz dać nura, z Birż także, a z kulą we łbie ciężko uciekać.
** Opis: tom I, rozdział 17.
** Źródło: tom I, rozdział XVII


* Nie kodź do lasu czypać bzu<br />I nie wierz kłopcu jak psu!<br />Bo każdy kłopiec ma w sobie jad,<br />Kiedy cię kocha, powiedz mu: „at!”
* Nie kodź do lasu czypać bzu<br />I nie wierz kłopcu jak psu!<br />Bo każdy kłopiec ma w sobie jad,<br />Kiedy cię kocha, powiedz mu: „at!”
** Opis: tom I, rozdział 7, Panna Terka śpiewała dla Wołodyjowskiego
** Źródło: tom I, rozdział VII
** Opis: Panna Terka śpiewała dla Wołodyjowskiego.


* – Noga moja tu więcej nie postanie.<br />– Co waszmość mówisz?<br />– Głupiś!<br />– To już mnie wasza mość powiedział, jakeśmy w tamtą stronę jechali.
* – Noga moja tu więcej nie postanie.<br />– Co waszmość mówisz?<br />– Głupiś!<br />– To już mnie wasza mość powiedział, jakeśmy w tamtą stronę jechali.
** Opis: tom I, rozdział 8.
** Źródło: tom I, rozdział VIII


* – Ociec, prać?<br />– Prać!
* – Ociec, prać?<br />– Prać!
** Opis: tom II, rozdział 4, Kiemlicz i synowie
** Źródło: tom II, rozdział IV
** Postacie: Kiemlicz i synowie


* Ofiaruj wasza dostojność królowi szwedzkiemu w zamian Niderlandy.
* – Ofiaruj wasza dostojność królowi szwedzkiemu w zamian Niderlandy.
** Opis: tom III, rozdział 3.
** Źródło: tom III, rozdział III


* – Potomne wieki oddadzą nam sprawiedliwość – rzekł Radziejowski.<br />– Amen! – dokończył wojewoda poznański.<br />Wtem spostrzegł, że oczy mnóstwa szlachty patrzą i przypatrują się czemuś wyżej, ponad jego głową.<br />Odwrócił się i ujrzał swego błazna, który wspinając się na palce i trzymając się jedną ręką za odrzwia pisał węglem na ścianie radnego domu, tuż nad drzwiami:<br />„Mane-Tekel-Fares.”<br />Na świecie niebo pokryło się chmurami i zbierało się na burzę.
* – Potomne wieki oddadzą nam sprawiedliwość – rzekł Radziejowski.<br />– Amen! – dokończył wojewoda poznański.<br />Wtem spostrzegł, że oczy mnóstwa szlachty patrzą i przypatrują się czemuś wyżej, ponad jego głową.<br />Odwrócił się i ujrzał swego błazna, który wspinając się na palce i trzymając się jedną ręką za odrzwia pisał węglem na ścianie radnego domu, tuż nad drzwiami:<br />„Mane-Tekel-Fares.”<br />Na świecie niebo pokryło się chmurami i zbierało się na burzę.
** Opis: tom I, rozdział 10,
** Źródło: tom I, rozdział X
** Zobacz też: [[Mane, tekel, fares]]
** Zobacz też: [[Mane, tekel, fares]]


* Rzeczpospolita sama jest wielka, a rodów w porównaniu do niej nie masz wielkich, jeno małe.
* – Rzeczpospolita sama jest wielka, a rodów w porównaniu do niej nie masz wielkich, jeno małe.
** Opis: tom III, rozdział 70, słowa Czarnieckiego.
** Źródło: tom III, rozdział 70
** Opis: słowa Czarnieckiego.


* Rzeczpospolita to postaw czerwonego sukna, za które ciągną Szwedzi, Chmielnicki, Hiperborejczykowie, Tatarzy, elektor i kto żyw naokoło. A my z księciem wojewodą powiedzieliśmy sobie, że z tego sukna musi się i nam tyle zostać w ręku, aby na płaszcz wystarczyło; dlatego nie tylko nie przeszkadzamy ciągnąć, ale i sami ciągniemy.
* – Rzeczpospolita to postaw czerwonego sukna, za które ciągną Szwedzi, Chmielnicki, Hiperborejczykowie, Tatarzy, elektor i kto żyw naokoło. A my z księciem wojewodą powiedzieliśmy sobie, że z tego sukna musi się i nam tyle zostać w ręku, aby na płaszcz wystarczyło; dlatego nie tylko nie przeszkadzamy ciągnąć, ale i sami ciągniemy.
** Opis: tom I, rozdział 25. Książę [[Bogusław Radziwiłł]] o [[Rzeczpospolita|Rzeczpospolitej]] do Kmicica
** Źródło: tom I, rozdział XXV
** Opis:: książę [[Bogusław Radziwiłł]] o [[Rzeczpospolita|Rzeczpospolitej]] do Kmicica.


* – Skądże... to waść wiesz, że ona... mnie miłuje?<br />– Bo mam oczy i patrzę, bo mam rozum i miarkuję; teraz zwłaszcza, gdym rekuzę dostał, zaraz mi się w głowie rozjaśniło. Naprzód tedy, gdym po pojedynku przyszedł jej powiedzieć, że jest wolna, bom waćpana usiekł, wnet ją zamroczyło i zamiast wdzięczność mi okazać, całkiem mnie spostponowała; po wtóre, gdy cię tu Domaszewicze dźwigali, to ci głowę jako matka unosiła, a po trzecie, że gdym się jej oświadczył, tak mnie przyjęła, jakby mi kto w pysk dał. Jeśli te racje panu nie wystarczają, to chyba dlatego, żeś przez rozum zacięty i na umyśle szwankujesz.
* – Skądże... to waść wiesz, że ona... mnie miłuje?<br />– Bo mam oczy i patrzę, bo mam rozum i miarkuję; teraz zwłaszcza, gdym rekuzę dostał, zaraz mi się w głowie rozjaśniło. Naprzód tedy, gdym po pojedynku przyszedł jej powiedzieć, że jest wolna, bom waćpana usiekł, wnet ją zamroczyło i zamiast wdzięczność mi okazać, całkiem mnie spostponowała; po wtóre, gdy cię tu Domaszewicze dźwigali, to ci głowę jako matka unosiła, a po trzecie, że gdym się jej oświadczył, tak mnie przyjęła, jakby mi kto w pysk dał. Jeśli te racje panu nie wystarczają, to chyba dlatego, żeś przez rozum zacięty i na umyśle szwankujesz.
** Źródło: tom I.
** Opis: tom I. Rozmowa [[Michał Wołodyjowski|Wołodyjowskiego]] z [[Andrzej Kmicic|Kmicicem]], o tym, że Oleńka kocha Kmicica.
** Opis: rozmowa [[Michał Wołodyjowski|Wołodyjowskiego]] z [[Andrzej Kmicic|Kmicicem]], o tym, że Oleńka kocha Kmicica.


* Sklepu z rozumem nie założysz, bo go na sprzedanie nie posiadasz.
* – Sklepu z rozumem nie założysz, bo go na sprzedanie nie posiadasz.
** Opis: tom II, rozdział 31, Zagłoba do Wołodyjowskiego
** Źródło: tom II, rozdział XXXI
** Opis: Zagłoba do Wołodyjowskiego.


* „wielkiej fantazji kawaler, choć gorączka okrutny”.
* „Wielkiej fantazji kawaler, choć gorączka okrutny”.
** Opis: tom I, rozdział 1, o Kmicicu wedle opowiadań jakie słyszała Oleńka
** Źródło: tom I, rozdział I
** Opis: o Kmicicu wedle opowiadań jakie słyszała Oleńka.


* Zdrada! morderstwo! hańba! Jesteśmy Szwecją już, nie Polską! Matkę tam mordują w tym domu!
* – Zdrada! morderstwo! hańba! Jesteśmy Szwecją już, nie Polską! Matkę tam mordują w tym domu!
** Opis: tom I, rozdział 10, Skoraszewski do szlachty.
** Źródło: tom I, rozdział X
** Opis: Skoraszewski do szlachty.


'''Zobacz też:'''
'''Zobacz też:'''

Wersja z 15:19, 3 wrz 2011

Kmicic z Oleńką na kuligu - obraz Juliusza Kossaka

Potop – powieść Henryka Sienkiewicza z 1886 roku.

  • – Bóg stworzył nieprzyjaciół, aby mężowie wojenni łup z kogo brać mieli.
    • Źródło: tom II, rozdział 40.
    • Opis: Akbah-Ułan do Kmicica.
  • Choć są różne grzeczne nacje na świecie, przecie Bóg naszą szczególnie w miłosierdziu swoim przyozdobił.
    • Źródło: tom I, rozdział VII
  • Chwilami wydawało mu się, że kocha tę dziewczynę obok siedzącą więcej niż cały świat, to znów taką do niej odczuwał nienawiść, że zadałby jej śmierć, gdyby mógł – jej, ale zarazem i sobie.
    • Źródło: tom I, rozdział XXII
    • Opis: myśli Kmicica o Oleńce podczas uczty u Radziwiłła.
  • Diabeł się w ornat ubrał i ogonem na mszę dzwoni.
    • Źródło: tom III, rozdział III
  • – Gdzie ojca nie ma, tam, Pismo mówi: wuja słuchał będziesz.
    • Źródło: tom II, rozdział XVII
    • Opis: Zagłoba do Kowalskiego
  • – Gdzie to ona Sobota?
    – Niedaleko Piątku, wasza miłość.
    – Kpisz, Kiemlicz?
    – Zaś bym śmiał – odrzekł stary krzyżując ręce na piersiach i skłaniając głowę – jeno się tam tak dziwnie miasteczka nazywają.
    • Źródło: tom II, rozdział III
    • Opis: dialog Kmicica z Kiemliczem.
  • – (...) i samiście byli świadkami, gdy pana Żyrskiego, człeka znacznego, kazał po majdanie końmi włóczyć za to tylko, że z podjazdem nie dotarł tam, gdzie miał rozkaz. Ze szlachtą, mości panowie, trzeba po ojcowsku, nie po dragońsku... Powiesz mu: „Panie bracie, a bądź łaskaw, a idź”, rozczulisz go, na ojczyznę i sławę wspomniawszy, to ci dalej pójdzie niż dragon, który dla lafy służy.
  • I tak chwiały się umysły pomiędzy obawą a nadzieją, ciężka niepewność przygniatała dusze ludzkie, gdy nagle położył jej koniec uniwersał Bogusława Leszczyńskiego, jenerała wielkopolskiego, zwołującego pospolite ruszenie szlachty województw poznańskiego i kaliskiego dla obrony granic od grożącej nawały szwedzkiej...
    Wszelka wątpliwość znikła. Okrzyk: „Wojna!” rozległ się po całej Wielkopolsce i wszystkich ziemiach Rzeczypospolitej.
    Była to nie tylko wojna, ale nowa wojna. Chmielnicki, wspomagany przez Buturlina, srożył się na południu i wschodzie; Chowański i Trubecki na północy i wschodzie, Szwed zbliżał się z zachodu! Ognista wstęga zmieniała się w koło ogniste.
    Kraj był jak obóz oblężony.
    • Źródło: tom I, rozdział X
  • – Ja jestem Kowalski, a to jest pani Kowalska, innej nie chcę.
    • Źródło: tom I, rozdział XVII
    • Opis: Roch Kowalski o swej szabli.
  • – Jam też nie z soli wyrósł, ani z roli, jeno z tego co mnie boli (...), a boleli mnie Kozacy (...), a teraz boli mnie Szwed.
    • Źródło: słowa Czarnieckiego.
  • (...) kiep ten, kto się swego nazwiska wstydzi.
    • Źródło: tom II, rozdział III
  • – Kończ... waść! wstydu... oszczędź!
    • Źródło: tom I, rozdział VII
    • Opis: Kmicic do Wołodyjowskiego.
  • – Kupą tu, waszmościowie, kupą!
    • Źródło: tom I, rozdział VII
  • – Mów mi: wuju!
    • Źródło: tom I, rozdział XVII
    • Opis: Zagłoba do Kowalskiego.
  • – Naści piesku kiełbasy.
    • Źródło: tom II, rozdział XVIII
    • Opis: Andrzej Kmicic, zatykając lufę kolubryny szwedzkiej pod Jasną Górą.
  • – Nie bluźń, panie Michale – odpowiedział Zagłoba – bo z woza, byle pora sposobna przyszła, możesz dać nura, z Birż także, a z kulą we łbie ciężko uciekać.
    • Źródło: tom I, rozdział XVII
  • Nie kodź do lasu czypać bzu
    I nie wierz kłopcu jak psu!
    Bo każdy kłopiec ma w sobie jad,
    Kiedy cię kocha, powiedz mu: „at!”
    • Źródło: tom I, rozdział VII
    • Opis: Panna Terka śpiewała dla Wołodyjowskiego.
  • – Noga moja tu więcej nie postanie.
    – Co waszmość mówisz?
    – Głupiś!
    – To już mnie wasza mość powiedział, jakeśmy w tamtą stronę jechali.
    • Źródło: tom I, rozdział VIII
  • – Ociec, prać?
    – Prać!
    • Źródło: tom II, rozdział IV
    • Postacie: Kiemlicz i synowie
  • – Ofiaruj wasza dostojność królowi szwedzkiemu w zamian Niderlandy.
    • Źródło: tom III, rozdział III
  • – Potomne wieki oddadzą nam sprawiedliwość – rzekł Radziejowski.
    – Amen! – dokończył wojewoda poznański.
    Wtem spostrzegł, że oczy mnóstwa szlachty patrzą i przypatrują się czemuś wyżej, ponad jego głową.
    Odwrócił się i ujrzał swego błazna, który wspinając się na palce i trzymając się jedną ręką za odrzwia pisał węglem na ścianie radnego domu, tuż nad drzwiami:
    „Mane-Tekel-Fares.”
    Na świecie niebo pokryło się chmurami i zbierało się na burzę.
  • – Rzeczpospolita sama jest wielka, a rodów w porównaniu do niej nie masz wielkich, jeno małe.
    • Źródło: tom III, rozdział 70
    • Opis: słowa Czarnieckiego.
  • – Rzeczpospolita to postaw czerwonego sukna, za które ciągną Szwedzi, Chmielnicki, Hiperborejczykowie, Tatarzy, elektor i kto żyw naokoło. A my z księciem wojewodą powiedzieliśmy sobie, że z tego sukna musi się i nam tyle zostać w ręku, aby na płaszcz wystarczyło; dlatego nie tylko nie przeszkadzamy ciągnąć, ale i sami ciągniemy.
  • – Skądże... to waść wiesz, że ona... mnie miłuje?
    – Bo mam oczy i patrzę, bo mam rozum i miarkuję; teraz zwłaszcza, gdym rekuzę dostał, zaraz mi się w głowie rozjaśniło. Naprzód tedy, gdym po pojedynku przyszedł jej powiedzieć, że jest wolna, bom waćpana usiekł, wnet ją zamroczyło i zamiast wdzięczność mi okazać, całkiem mnie spostponowała; po wtóre, gdy cię tu Domaszewicze dźwigali, to ci głowę jako matka unosiła, a po trzecie, że gdym się jej oświadczył, tak mnie przyjęła, jakby mi kto w pysk dał. Jeśli te racje panu nie wystarczają, to chyba dlatego, żeś przez rozum zacięty i na umyśle szwankujesz.
  • – Sklepu z rozumem nie założysz, bo go na sprzedanie nie posiadasz.
    • Źródło: tom II, rozdział XXXI
    • Opis: Zagłoba do Wołodyjowskiego.
  • „Wielkiej fantazji kawaler, choć gorączka okrutny”.
    • Źródło: tom I, rozdział I
    • Opis: o Kmicicu wedle opowiadań jakie słyszała Oleńka.
  • – Zdrada! morderstwo! hańba! Jesteśmy Szwecją już, nie Polską! Matkę tam mordują w tym domu!
    • Źródło: tom I, rozdział X
    • Opis: Skoraszewski do szlachty.

Zobacz też:

Wikisource Zobacz w Wikiźródłach całą treść Potopu
Źródło: „https://pl.wikiquote.org/w/index.php?title=Potop_(powieść)&oldid=273010”