Opium w rosole: Różnice pomiędzy wersjami

** Źródło: s. 97182

* A sama skoczyła jeszcze po... (...) Ojejusiu, o mało się nie wygadałam, że skoczyła po kwiaty!!!

** Postać: profesorMarta DmuchawiecLewandowska

** Źródło: s. 106205

* – A! Jedwabińska. No, a gdzież twoje warkocze?<br /> – Obcięłam je. Dawno. Nie wypada... w pracy.

* – Chciałbym, żebyś była moją dziewczyną – wypowiedział Maciek w formie luźnej propozycji.<br /> Kreska odzyskała oddech mniej więcej po pięciu sekundach.<br /> – Wydaje mi się, że już masz swoją dziewczynę (...).<br /> – Z Matyldą koniec! – zakrzyknął Maciej. – Okazało się, że jest nikczemna! (...) <br /> – I od razu ujrzałeś mnie w innym świetle.<br /> – Janka, ty chyba źle to rozumiesz. Jedno z drugim nie ma nic wspólnego.<br /> – Ma.<br /> – Nie ma!... Zwyczajnie, podobasz mi się. Lubię cię.<br />Kreska zatrzymała się przed swoją bramą.<br /> – Ja też cię lubię (...). I szanuję cię (...). I dlatego postaram się zaraz zapomnieć o twoim nietakcie.<br /> – Nietakcie!... Słuchaj, no co ty... co ty mówisz?! Ja ci przecież tylko proponuję...<br /> – ... Falsyfikat – wpadła mu Kreska w słowo.

* – Co się martwisz, ja ciągle kaszlę – beztrosko rzuciła Genowefa. – To samo przejdzie.<br /> – To przejdzie w zapalenie płuc (...).

* – (...) czy tobie też czasem wszystko się wydaje małe, brudne i brzydkie? (...)<br /> – Bywa, że tak (...). Ale nie, jednak nie wszystko, nie. Zawsze jednak pozostaje parę spraw wielkich, czystych i pięknych. I te nie podlegają żadnym zmianom. Są wieczne.

* – Kryzys jak licho, wcale nie trzeba się stroić. O, patrz, tamta dziewczyna przyszła do opery w dżinsach i w golfie.<br /> – Tamta dziewczyna nie ma krzty wyczucia – oznajmiła Kreska z mocą. – Równie dobrze mogła przyjść w szlafroku, bo jest kryzys, albo przywlec kozę na sznurku.

* – Jak ty to robisz, że nie jesteś smutna?<br /> – Opowiadam sobie dowcipy – odrzekła Gabrysia (...).<br /> – Ty sobie dałaś radę ze wszystkim. Żadne nieszczęście cię nie złamie. (...) Jak można być radosnym na tym strasznym świecie?<br /> – Nie „można”, a „trzeba” – mruknęła Gabrysia (...). – Nikomu nic nie przyjdzie z tego, że ja się rozkleję.

* – Masz dzieci?<br /> – Jedno. Aurelię (...).<br /> – Aha – rzekł profesor. – Aurelia. Jak się zdrabnia to imię?<br />Ewa spojrzała na niego ze zdziwieniem.<br /> – Wcale się nie zdrabnia.<br /> – To pewnie ją nazywasz Pyzą albo Ciapusiem?<br /> – Proszę?! Nie, skąd.<br /> – To... zaraz... to jak się do niej zwracasz?<br /> – No, po prostu: Aurelio (...).

* – Matylda... de La Mole...<br /> – Skąd – spojrzała ona ze zdziwieniem. – Stągiewka.<br /> – Proszę? (...) Nie, nie... ja... Stendhal...<br /> – Stągiewka – powtórzyła Matylda z naciskiem.

* – Nie ma ich w domu...(...)<br /> – E, to jeszcze nie tragedia – pan Ogorzałka potarmosił małą za ucho. – Nie płacz. Nie ma ich, ale przecież przyjdą – tu uśmiechnął się do małej krzepiąco (...).<br /> – Też tak myślę (...). Dobrze, więc pójdę na obiadek do ciebie.<br /> – Proszę? – wyrwało się zaskoczonemu Piotrowi.<br /> – Dziękuję – z godnością odrzekła dziewczynka i podniosła na niego wilgotne, lśniące oczy w kolorze jeżyn.

* – Światem rządzi kłamstwo, nienawiść i chciwość – skondensował się Piotr.<br /> – Coś takiego odkrywa się na ogół w wieku pokwitania! – wrzasnęła Gabriela (...).

* – To miejsce musi być wolne, wiesz? – wyjaśniła [Gabriela] (...). – Czekamy na kogoś.<br /> – Aha, on zaraz przyjdzie, tak? – domyślnie spytała Genowefa (...).<br /> – To jest Pyzunią? – chciała wiedzieć Genowefa, zaglądając do wózka.<br /> – Tak (...).<br /> – A kto jest jej tatusiem? – spytała Genowefa siorbiąc (...).<br />Znów nie utrafiła z pytaniem.(...)<br /> – Tatą jest pewien człowiek niegodny tego miana – oświadczyła wreszcie pani Gabriela (...) – Obecnie znajduje się on w Australii (...), bo tam można zarobić dolary na samochód. A tu nie można.<br /> – Nic nie rozumiem – oświadczyła Genowefa (...). – To na niego czeka ten talerz? – pytała wytrwale. Znów cisza.<br /> – O, nie – powiedziała zajadle pani Gabrysia. – Nie na niego. Janusz Pyziak zresztą i tak tu nie wróci.<br />Siwa pani usadziła dziecko na swoich kolanach i spojrzała na Genowefę błękitnymi oczami, które teraz były całkiem smutne.<br /> – Talerz czeka na mojego męża – wyjaśniła równym głosem. – Na ojca tych tu czterech panien.<br /> – On też jest na końcu świata? – spytała Genowefa z właściwym sobie taktem.<br /> – A, nie. Nie. On jest w Polsce. Jak zawsze – odparła siwa pani tak cicho, że ledwie ją było słychać.

* – Zauważyłaś, że do niej [nienawiści] zmuszać się wcale nie trzeba? (...) Czy to by znaczyło, że nienawidzić jest łatwiej niż kochać i wybaczać?<br /> – No, jasne. Zło jest łatwiejsze.

* Każdy chyba uczynił choć raz w życiu coś, czego się wstydzi i z powodu czego miewa wyrzuty sumienia. (...) wyrzuty te mogą stanowić męczarnię dla duszy lub też być słabym zaledwie świerzbieniem na powierzchni pamięci; zależy to od kalibru owego uczynku, od tego – czy miało miejsce grube świństwo, czy też zaledwie potknięcie towarzyskie. Zależy także od kalibru, stylu i klasy człowieka. Jeden skręca się ze wstydu przez długie lata, bo zdarzyło mu się plotkować o osobie, której obecności nie był świadomy. Kto inny (...) skrzywdzi lub poniży bliźniego, oszuka go, pobije lub zabije – i nie będzie miał z tego powodu żadnych niepokojów, prócz może jednego, czy się jednak na nim ktoś kiedyś nie zemści. Różnie bywa. (...) przykłady można by mnożyć. Wniosek z nich jednak zawsze ten sam: mało kto może sobie powiedzieć „jestem w porządku”.

* Maciek zatrzymał się, postać ludzka też się zatrzymała i podniósłszy zaśnieżone rzęsy, ukazała w ich białej oprawie chłodne jak źródło, jasne oczy o przejrzystych tęczówkach i tajemniczym wejrzeniu. Oczy te lśniły w twarzy zaróżowionej od mrozu, dość nijakiej (...), ale harmonijnej. Natomiast położone poniżej usta były całkowicie niezwykłe. Mianowicie miały taki wyraz, jakby ich właścicielka bezustannie gotowała się do całowania.<br />W Maćka jakby grom strzelił. <br />(...) stał w miejscu i patrzał w przejrzyste oczy, a one sygnalizowały mu takie mnóstwo różności, że biedaczysko doznawał niemal zawrotu głowy. Po raz pierwszy bowiem oczy dziewczęce mówiły mu z tak bliska i tak bez ogródek, że jest przystojny, wspaniały i męski, i bardzo-bardzo interesujący, i że kto wie... kto wie...