Wacław Kisielewski: Różnice pomiędzy wersjami

Usunięta treść Dodana treść

Jednokolumnowy

Wersja z 17:21, 23 cze 2011

Wacław Kisielewski (1943–1986) – polski pianista, współtwórca duetu fortepianowego Marek i Wacek. Syn Stefana.

Byłem kiedyś wielkim fanatykiem jazzu, ale teraz mi przeszło. Występuje zresztą wyraźnie kryzys tej muzyki. To znaczy, że jazz znalazł swoje miejsce, że jest jednym z gatunków muzyki, elitarnym, ale już nie powszechnym. Że trafia tylko do określonego kręgu odbiorców.
- Źródło: Lucjan Kydryński, Marek i Wacek. Historia prawdziwa, Bydgoszcz 1990, s. 24.
- Zobacz też: jazz

Komponowanie czy aranżowanie muzyki rozrywkowej na dwa fortepiany nie jest proste. Oba fortepiany muszą się czymś różnić, toteż każdy z nas wnosi coś innego swoja grą, dbając, żeby grany utwór był przestrzenny i przejrzysty w brzmieniu.
- Źródło: Lucjan Kydryński, Marek i Wacek. Historia prawdziwa, Bydgoszcz 1990, s. 54.

Myślę, że nie ma już miejsca dla starej pianistyki, której według mnie ostatnim przedstawicielem był Adam Harasiewicz (...) W obecnej konkurencji tacy neurasteniczni (...), by tak powiedzieć, soliści, nie mają co robić.
- Źródło: „Dookoła Świata”, 6 sierpnia 1967

(...) nie należy także brać nazbyt poważnie pianistyki kobiecej. Kobiety w dzisiejszej sytuacji niewiele maja do powiedzenia. Podobnie jak kompozytorki. To już sprawa temperamentu, psychiki i jeszcze jakichś cech przypisanych niewiastom. U nas, na roku, było ich szesnaście, nas [mężczyzn] tylko dwóch. Kobiety mają zdolność przebrnięcia przez pierwszy okres nauki, który wymaga dyscypliny, systematyczności i w ogóle porządku. To im się udaje. Potem jest już gorzej.
- Źródło: „Dookoła Świata”, 6 sierpnia 1967

To jest wielki talent pianistyczny! Mógłby z powodzeniem uczestniczyć w Konkursie Chopinowskim. Gdyby poświęcił na to nieco więcej czasu, wierzę, że zrobiłby wirtuozowską karierę, tylko... tylko że on bardzo nie lubi grać!
- Autor: Zbigniew Drzewiecki
- Źródło: Lucjan Kydryński, Marek i Wacek. Historia prawdziwa, Bydgoszcz 1990, s. 17.

Zdolności muzyczne przejawiał właściwie od niemowlęctwa, miał ledwie cztery lata, gdy oddano go do eksperymentalnego beznutowego studium muzycznego Wobożilów (...).
- Autor: Lucjan Kydryński, Marek i Wacek. Historia prawdziwa, Bydgoszcz 1990, s. 15.

@@ Linia 5: / Linia 5: @@
 ** Źródło: [[Lucjan Kydryński]], ''[[Marek i Wacek. Historia prawdziwa]]'', Bydgoszcz 1990, s. 24.
 ** Zobacz też: [[jazz]]
+* Komponowanie czy aranżowanie muzyki rozrywkowej na dwa fortepiany nie jest proste. Oba fortepiany muszą się czymś różnić, toteż każdy z nas wnosi coś innego swoja grą, dbając, żeby grany utwór był przestrzenny i przejrzysty w brzmieniu.
+** Źródło: Lucjan Kydryński, ''Marek i Wacek. Historia prawdziwa'', Bydgoszcz 1990, s. 54.
 * Myślę, że nie ma już miejsca dla starej pianistyki, której według mnie ostatnim przedstawicielem był Adam Harasiewicz (...) W obecnej konkurencji tacy neurasteniczni (...), by tak powiedzieć, soliści, nie mają co robić.