Wespazjan Kochowski: Różnice pomiędzy wersjami
Usunięta treść Dodana treść
+1, łamanie wierszy |
m +1, łamanie wierszy |
||
Linia 2: | Linia 2: | ||
'''[[w:Wespazjan Kochowski|Wespazjan Kochowski]]''' (1633–1700) – jeden z najwybitniejszych historyków i poetów polskiego baroku, najbardziej typowy przedstawiciel filozofii i literatury sarmackiej. |
'''[[w:Wespazjan Kochowski|Wespazjan Kochowski]]''' (1633–1700) – jeden z najwybitniejszych historyków i poetów polskiego baroku, najbardziej typowy przedstawiciel filozofii i literatury sarmackiej. |
||
* Bóg człeka z gliny stworzył – piszą historyje – jakoż on nie rozmoknie, gdy ustawnie pije? |
* Bóg człeka z gliny stworzył – piszą historyje – jakoż on nie rozmoknie, gdy ustawnie pije? |
||
* Fortunę wiedz być płochą,<br />dziś matką jutro może być macochą. |
|||
* I choroba, i doktor z jednej są nacyjej.<br />Doktor Francuz i franca rodem ze Francyjej.<br />Toć nie dziw, że się Nohel zna na tej chorobie,<br />Gdyż się społem rodzili i ziomkami sobie. |
* I choroba, i doktor z jednej są nacyjej.<br />Doktor Francuz i franca rodem ze Francyjej.<br />Toć nie dziw, że się Nohel zna na tej chorobie,<br />Gdyż się społem rodzili i ziomkami sobie. |
Wersja z 23:15, 6 lip 2010
Wespazjan Kochowski (1633–1700) – jeden z najwybitniejszych historyków i poetów polskiego baroku, najbardziej typowy przedstawiciel filozofii i literatury sarmackiej.
- Bóg człeka z gliny stworzył – piszą historyje – jakoż on nie rozmoknie, gdy ustawnie pije?
- Fortunę wiedz być płochą,
dziś matką jutro może być macochą.
- I choroba, i doktor z jednej są nacyjej.
Doktor Francuz i franca rodem ze Francyjej.
Toć nie dziw, że się Nohel zna na tej chorobie,
Gdyż się społem rodzili i ziomkami sobie.- Źródło: O Francuzie cyruliku
- Lękliwego śmierć bardziej goni.
- W kościele bądź nabożny, a pouczny w szkole, w polu bitwy, w grze wesół, żartowny przy stole.
- Prawa są polskie jako pajęczyna: pan się przebije, uwięźnie chudzina.
- Ciało domownik zły, wala się w błocie nieprawości, jako wieprz tyjąc młótem rozkoszy.
- Źródło: Psalmodye wdzięczności (Psalm II)
- Cóż jest człowiek? Kawalec błota, syn gniewu, naczynie zelżywości, urodzony w plugastwie, żyjący w nędzy, mający umrzeć w ucisku.
- Źródło: Psalmodye wdzięczności (Psalm III)
- Często niewinne żony małżonkowie winią,
Iże im rogi na łbie jak satyrom czynią.
Lecz każdy niech swej spyta; wiem, tak mu odpowie:
„Niech będzie róg, gdzie trzeba, nie będzie na głowie”.- Źródło: O kornutach za żonami
- Kunszt to natury w małych rzeczach pokazać misterstwo, a wewnętrzną cnotą nagradzać, komu z wierzchu barwy albo wzrostu ujęła.
- Źródło: Psalmodye wdzięczności (Psalm XIII)
- Ten żyje – kto pije.
- Teraz dopiero postrzegam, że życie ludzkie nie jest żywotem, ale pojazdem do śmierci, i męczeństwem jednem, którego z nas ze samych przyczyna.
- Źródło: Psalmodye wdzięczności (Psalm XVII)
- Zda się żyjąc, że przyrasta wieku, a codzień go znacznie ubywa; bo im dalej w lata idziemy, tem się coraz bliżej śmierci przymykamy.
- Źródło: Psalmodye wdzięczności (Psalm XVII)
O Wespazjanie Kochowskim
- Po przeczytaniu skierowanych do Matki Boskiej wierszy Kochowskiego odnosi się wrażenie, jakby Polacy uczynili łaskę Maryi, ogłaszając ją swoją królową.
- Autor: Stefan Nieznanowski
- Źródło: Janusz Tazbir, Szlachta i teologowie, Warszawa 1987.
- Zobacz też: Polacy, sarmatyzm