Opium w rosole

Opium w rosole – piąta część Jeżycjady autorstwa Małgorzaty Musierowicz, powstała w roku 1986.

Uwaga: W dalszej części znajdują się cytaty ze szczegółami fabuły lub z zakończenia utworu.

• Jeżeli by kto kiedykolwiek uważał, że jest sam na świecie – to dałby tym niewątpliwy dowód braku wyobraźni.
  Nikt z nas nie jest sam.
  Ludzie oddziałują na siebie nawzajem, jakby byli połączeni kręgami tajemniczej energii – a przez każdego z nas przechodzi przynajmniej kilka takich kręgów.
  Dzięki temu wszystko, co czynimy, każde nasze uzewnętrznione uczucie, a może i myśli – nawet te, którym nie dajemy wyrazu – zyskują nieskończony rezonans.
  Każdy z nas, nawet nieświadomie, wpływa na innych i staje się ogniwem łańcucha myśli, uczuć, reakcji i wydarzeń mogących zogromnieć wręcz do procesów historycznych.
  Tak więc nigdy nie wiesz, czy fakt, żeś dziś rano zachował się podle wobec kolegi w szkole, nie sprawi, iż w południe następnego dnia kto inny dostanie zawału, za tydzień dojdzie do poważnej scysji rodzinnej w miejscowości położonej na drugim krańcu Polski, a po roku jakiś mąż stanu wyda złą decyzję, mogącą zaważyć nawet na losach świata.
  Bodźce negatywne bowiem wykazują zdumiewającą żywotność, przypominając w tym wirusy gronkowca złocistego. Jednym złym czynem prowokujemy zło w innych ludziach, a ono – raz wyzwolone – mnoży się już bez końca.
  Całe szczęście, że z dobrem jest tak samo.
  Dobry czyn, dobre słowo czy myśl powodują pozytywną reakcję w coraz to nowych osobach i mogą przenosić swój ładunek dalej i dalej – rosnąć w postępie geometrycznym i pomnażać zasób Dobra we Wszechświecie.
  Wystarczy to sobie uprzytomnić, by poczuć ciężar tej odpowiedzialności.
  Bo przecież naprawdę nikt z nas nie jest sam.

• Uśmiech bywa aktem męstwa, smutek to słabość i postawa zbyt wygodna. Być radosnym i dobrym, kiedy świat jest smutny i zły, to mi dopiero odwaga.
  • Zobacz też: uśmiech, odwaga

• Życie bez cierpienia jest jak jedzenie bez soli

• Rozległ się ostry dzwonek, tramwaj odjechał, uwożąc Matyldę. Maćkowi się wydało, że razem z nią odjeżdżają wszystkie jego naiwne złudzenia, wiara w człowieka, ufność i dziecinne zarozumialstwo - cały kawałek jego życia, zwany potocznie młodością.
  • Zobacz też: młodość

• - Ale... Janka! Co ty... przestań się wygłupiać!

- Ja się wcale nie wygłupiam - wyrzekła Kreska cicho i wyraźnie. - Ja tylko nie chcę takiego, Maciek, tombaku. Odwróciła się nagle i wpadła do swojej bramy, jakby ją kto gonił. Ale Maciek ani myślał ją gonić. Stał w miejscu, serce mu mocno biło, a w głowie kołatało się jedno zasadnicze pytanie: co to znowu jest tombak, do cholery?!