Nikołaj Bierdiajew: Różnice pomiędzy wersjami

* Bardzo wcześnie środowisko szlacheckie, z którego pochodzę, stało mi się obce. Wszystko mnie w nim denerwowało, a wiele jego cech wydawało mi się wręcz wstrętnymi. (…) Od dziecka odczuwałem wstręt do państwa jako instytucji oraz do wszelkiej władzy. Pamiętam, że gdy będąc małym chłopcem zbliżałem się tylko do jakiegoś gmachu, który był siedzibą instytucji państwowej, choćby najniewinniejszej natychmiast wprawiało mnie to w stan najwyższego wzburzenia. (…) Wszelka instytucja państwowa, stawała się w moich oczach siedliskiem inkwizycji, każdy zaś jej przedstawiciel – siepaczem. (…) Wrodzony mi jest jakiś metafizycznie anarchistyczny personalistycznie anarchistyczny sposób myślenia. Właściwy mi jest on dzisiaj tak, jak właściwy był mi w czasach chłopięcych i młodzieńczych.

 

* Całe życie byłem buntownikiem. (…) Byłem buntownikiem nie ze względu na ukierunkowanie myśli w jakimś okresie mego życia, ale z natury. Jestem skłonny do buntowania się. Niesprawiedliwość, przemoc dokonana nad godnością i wolnością człowieka, wywołują we mnie gniewny protest.

* Chrześcijaństwo to skierowanie całego świata ku człowiekowi, uczynienie człowieka centrum świata.

** Zobacz też: [[religia]], [[chrześcijaństwo]]

 

* Dobro jest śmiertelnie nudne, jeśli nie jest twórcze.

* Fanatyzm to obłęd, który został zrodzony przez niemożność objęcia pełni prawdy.

** Zobacz też: [[fanatyzm]]

 

* Kontemplacja to tajemnicza aktywność, to przemienianie świata.

* Narodzić może się wyłącznie ten, kto jest śmiertelny.

 

 

* Przyczyną zła jest niezrealizowane dobro.

* Uważam się za spadkobiercę tradycji słowianofilów i okcydentalistów Czaadajewa i Chomiakowa, Hercena i Bielińskiego, a nawet Bakunina i Czernyszewskiego (nie bacząc na różnicę światopoglądów), a przede wszystkim Dostojewskiego, Lwa Tołstoja, Włodzimierza Sołowiowa i Mikołaja Fiodorowa. Jestem myślicielem i pisarzem rosyjskim.

 

 

 

[[bg:Николай Александрович Бердяев]]

[[ru:Николай Александрович Бердяев]]