Marlon Brando

Marlon Brando (1924–2004), amerykański aktor.

• Siebie samego nie sposób zrozumieć.

• Gdy stajesz się sławny, wszystko wokół ciebie się zmienia, także ludzie.

• Nigdy nie miałem zamiaru, śmiałości ani ambicji zostać gwiazdorem filmowym. To się po prostu stało.

• Najlepsze role to te, które pozwalają widzom identyfikować się z oglądanymi bohaterami i sytuacjami, a potem w wyobrażni odgrywać je ze swoim udziałem.

• To aktorstwo, nie prostytucja, jest najstarszym zawodem świata.

• Im lepiej uda ci się sportretować daną postać, tym bardziej ludzie mitologizują cię w tej roli.

• Jesteśmy tacy, jakich się nas wychowa.

• Dosłownie każda religia nakazuje kochać bliżniego jak siebie samego i głosi, że człowiek powinien poświęcić się dla dobra innych. A jednak powodem najkrwawszych wojen na naszej planecie była właśnie religia.

• Zawsze uważałem za nadużywanie wpajanie bezbronnemu, podatnemu na wpływy dziecku przekonań, które nawet jeśli są słuszne, będą dla niego torturą przez całe życie.

• Dzieci nie potrafią dokonać właściwych ocen i wyborów, ale to właśnie na nie się oddziałuje, by zdobyć kontrolę nad umysłami przyszłych wiernych. Chodzi bowiem o władzę.

• Śmieszą mnie ludzie, którzy nazywają film sztuką, a aktorów artystami. Rembrandt, Beethoven, Szekspir, Rodin - to byli artyści. Aktorzy są jedynie wyrobnikami w tym biznesie i pracują dla pieniędzy. Między innymi dlatego mówi się o kinie jako przemyśle filmowym.

• Aktorstwo w ogóle powinno dążyć do autentyzmu. Jeśli aktor wie, co zaraz powie, widzowie od razu wyczuwają, że mówi nie swoim tekstem. Jeżeli zaś nie uczy się go na pamięć, nie tylko nie ma pojęcia, co powie, ale i jak to powie, jak się będzie przy tym zachowywał albo poruszał głową, bo tego nie przećwiczył.

• W przemyśle filmowym jest takie brutalne, ale zabawne powiedzenie: ,,Jeśli ktoś w Hollywood chce ci powiedzieć 'pieprz się', mówi 'zaufaj mi'.

• Zdaję sobie sprawę, że wybaczyć sobie za sprawą umysłu niekoniecznie oznacza wybaczyć sobie z głębi serca.

• Zawsze znajduję ukojenie, gdy wyobrażam sobie, jak siedzę nocą, podczas delikatnej bryzy, na mojej wyspie mórz południowych - z otwartymi ustami i oddchyloną do tyłu głową patrzę na mrugające światełka, licząc, że na czarnym niebie pojawi się ten dziwny promień i wprawi mnie w zdumienie. Nie wyciągam wprawdzie przed siebie ręki, lecz cierpliwie czekam na następny cud.