Maria I Stuart

Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów

Maria I (1542–1587) – królowa (władczyni) Szkocji w latach 1542–1567, królowa Francji w latach 1559–1560 jako żona Franciszka II Walezjusza, ścięta z rozkazu Elżbiety I Tudor.

Ten artykuł ma chronologiczny układ cytatów.
  • Królowa nie wie, kim są sprawcy tej zbrodni, ale zdaje się na wysiłki i zapał swojej Rady Królewskiej, która ma za zadanie to zbadać i zamierza nałożyć na zbrodniarzy przykładną karę, która odstraszy innych złoczyńców po wsze czasy.
    • Opis: słowa z podpisanego przez nią edyktu, wydanego po śmierci w zagadkowym zamachu Henryka Stuarta (lorda Darnleya).
    • Źródło: Curt Riess, Procesy, które poruszyły świat. Od antyku do XX wieku, Wydawnictwo Jeden Świat, Warszawa 2006, ISBN 9788389632296, tłum. Paweł Piszczatowski, s. 80.
  • Proszę cię usilnie, byś jak najszybciej pozwoliła mi się stawić przed Twoim obliczem, bo znalazłam się w sytuacji, która urąga godności nie tylko królowej, lecz każdej szlachetnie urodzonej damy. (…) Sama się o tym przekonasz, kiedy, w co wierzę, ulitujesz się, widząc bezmiar mojego nieszczęścia.
    • Opis: w liście do Elżbiety I napisanym podczas niewoli w Anglii.
    • Źródło: Curt Riess, Procesy, op. cit., s. 85.
  • Następnie zaś należy polecić sześciu szlachetnie urodzonym mężom, by po wykonaniu zadania zadbali o to, bym niezwłocznie została stąd oswobodzona, zanim jeszcze dowiedzą się o wszystkim moi sędziowie.
    • Opis: z listu wysłanego 7 lipca 1586, w którym daje swoje przyzwolenie na dokonanie zamachu na życie Elżbiety I.
    • Źródło: Curt Riess, Procesy, op. cit., s. 89.
  • Powinnam zasiadać na tronie, jestem królową Szkocji i królową Francji.
    • Opis: pierwsze słowa, które powiedziała po wprowadzeniu na salę rozpraw (14 października 1586).
    • Źródło: Curt Riess, Procesy, op. cit., s. 71.
  • Iluż to uczonych jurystów zebrało się tutaj w tym gmachu! A dla mnie i tak nie ma tu żadnego.
    • Opis: po zajęciu przygotowanego dla siebie miejsca (14 października 1586).
    • Źródło: Curt Riess, Procesy, op. cit., s. 71.
  • Skąd mam mieć pewność, że nie sfałszowano mojego pisma, by na tej podstawie skazać mnie na śmierć?
    • Opis: gdy jej korespondencja przedłożona została sądowi nie w wersji oryginalnej, lecz jedynie w formie kopii.
    • Źródło: Curt Riess, Procesy, op. cit., s. 90.
  • Madame, z całego serca dziękuję Bogu, że spodobało mu się zakończyć drogę mojej długiej wędrówki przez życie. Nie proszę Cię, byś zechciała ją przedłużyć. Zbyt wiele miałam czasu i sposobności, by zasmakować goryczy żywota (…). Umrę tedy, jakom żyła. Oddana ci siostra i więźniarka Maria, królowa.
    • Opis: z ostatniego listu napisanego do Elżbiety I.
    • Źródło: Curt Riess, Procesy, op. cit., s. 91.
  • Bogu niech będą dzięki za tę nowinę, którą mi przynosicie! Nie mogłabym się lepszej spodziewać, jako że zwiastuje mi ona koniec mojego żywota i łaskę, jaką mnie Bóg obdarzył, bym mogła życie moje oddać na chwałę Jego Imienia i Jego Świętego Rzymsko-Katolickiego Kościoła.
    • Opis: gdy dowiedziała się od opiekującego się nią lorda Shrefsbury, że umrze na szafocie.
    • Źródło: Curt Riess, Procesy, op. cit., s. 92.
  • W imię Jezusa Chrystusa, do którego jutro modlić się za Ciebie będę, umierając, rozkaż, jeśli taka Twoja wola, aby część z tego, coś mi jest winien, wydzielono na mszę za mą duszę.
    • Opis: zdanie kończące list do Henryka III Walezjusza z 8 lutego 1587.
    • Źródło: Shaun Usher (zebr. i oprac.), Listy niezapomniane, tłum. Jakub Małecki, Wydawnictwo SQN, Kraków 2013, ISBN 9788379243327, s. 27.
  • Powiedz królowej Anglii, żem umarła wierna mojej religii, jak prawdziwa katoliczka, prawdziwa Szkotka i prawdziwa księżniczka. Niech Bóg ma zmiłowanie dla tych, którzy zażądali mojej głowy. A synowi mojemu przekaż, że nigdym nie uczyniła niczego, co mogłoby mu przynieść krzywdę i że nigdy nie wyrzekłam się mojej władzy.
    • Opis: do swojego hofmistrza Melvila, wypowiedziane o godzinie ósmej dnia 8 lutego 1587.
    • Źródło: Curt Riess, Procesy, op. cit., s. 92.
  • Oto ostatnia posługa, jaką mi oddajesz.
    • Opis: do swego lokaja, na którego ramieniu wspierała się wchodząc na miejsce egzekucji.
    • Źródło: Isabelle Bricard, Leksykon śmierci wielkich ludzi, tłum. Anita i Krzysztof Staroniowie, Wydawnictwo Książka i Wiedza, Warszawa 1998, ISBN 8305129713, s. 315.
  • Milordowie, jeśli chcecie się za mnie modlić, winna wam jestem podziękowanie, ale nie mogę się do was przyłączyć, bo nie wyznajemy tej samej religii.
    • Opis: na szafocie.
    • Źródło: Isabelle Bricard, Leksykon śmierci wielkich ludzi, op. cit., s. 315.
  • Nienawykła jestem do tego, by zdejmować me szaty w obecności tak wielu osób.
    • Opis: kiedy kat i strażnicy chcieli pomóc jej zdjąć wierzchnie odzienie przed jej egzekucją.
    • Źródło: dr Anna Kalinowska, Maria I Stuart w: Tudorowie i Stuartowie (tom 2. serii Dynastie Europy), Biblioteka Gazety Wyborczej, 2010, ISBN 97883268008525, s. 61.
  • Jezu Chryste! Tak jak w ręce swoje rozpostarłeś szeroko na ramionach krzyża, tak i mnie przyjmij w swoje miłosierne ramiona i udziel mi przebaczenia moich grzechów. Amen.
    • Opis: ostatnie słowa (ucałowawszy krzyż).
    • Źródło: Curt Riess, Procesy, op. cit., s. 93.

O Marii I Stuart[edytuj]

  • Czyż może wydawać ci się dziwne, że nie zezwalam Ci na widzenie ze mną? Postaw się proszę w mojej sytuacji! Jeżeli zostaniesz oczyszczona ze wszystkich podejrzeń, podejmę Cię z wszelkimi honorami należnymi królowej. Nie wcześniej jednak niż w dniu, kiedy nie będzie nad Tobą ciążył żaden zarzut.
    • Autor: Elżbieta I
    • Opis: gdy Maria I Stuart przebywała w jej niewoli.
    • Źródło: Curt Riess, Procesy, op. cit., s. 86.
  • Królowa Szkocji dała życie synowi, a ja jestem już tylko usychającą gałęzią!
    • Autor: Elżbieta I Tudor
    • Opis: przerywając bal wydany na zamku Greenwich po tym, jak otrzymała wiadomość o narodzinach syna Marii Stuart (przyszedł na świat 19 czerwca 1566).
    • Źródło: Curt Riess, Procesy, op. cit., s. 77.
  • Poeci i pisarze upodobali sobie królową, której życie skrócił topór kata, przyczyniając się do utrwalenia romantycznej legendy nieszczęśliwej królowej. Przez całe stulecia Maria Stuart zyskiwała w zestawieniu ze swą „okrutną” kuzynką, Elżbietą I, która wyrok śmierci zainspirowała i podpisała. Ale legenda, żywiąca się pobudzającą wyobraźnię dramaturgią, nie wytrzymuje konfrontacji z faktami nieprzemawiającymi nigdy na korzyść królowej szkockiej. W odróżnieniu od swojej kuzynki na tronie Anglii, zawsze kierującej się racją stanu i pomyślnością swoich poddanych, Maria Stuart była krótkowzrocznym politykiem, niewiele dbającym o swój naród, a jako człowiek dopuściła się zbrodni, którą ściga prawo we wszystkich cywilizowanych państw pod każdą szerokością geograficzną. To właśnie lekkomyślność, pycha, a nade wszystko – jej niechlubne uczynki, nie zaś kobieca zemsta królowej Anglii doprowadziły ją do upadku, a wreszcie na szafot.
    • Autor: Laura Smokowicz, Sławne żony i kochanki. Tragiczne i wiarołomne, Instytut Wydawniczy Kreator, Białystok 2004, ISBN 833440275, s. 151.
Uwaga: W dalszej części znajdują się słowa powszechnie uznawane za wulgarne!
  • Spalić tę dziwkę! Spalić mężobójczynię!
    • Opis: okrzyki wznoszone przez prosty lud Edynburga i innych szkockich miast jako reakcja na śmierć tajemniczo zamordowanego męża Marii – Henry’ego Stuarta (zabitego 10 lutego 1567).
    • Źródło: Curt Riess, Procesy, op. cit., s. 82.