Antoni Lange: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian
Linia 79: Linia 79:
* Życie ludzkie płynie na dwojgu skrzydłach: jednym z nich jest pamięć, a drugim zapomnienie.
* Życie ludzkie płynie na dwojgu skrzydłach: jednym z nich jest pamięć, a drugim zapomnienie.
** Zobacz też: [[życie]], [[śmierć]], [[pamięć]]
** Zobacz też: [[życie]], [[śmierć]], [[pamięć]]

==Tom ''W czwartym wymiarze''==
* Rousseau wzywał: powróćmy do natury! Nie przeczuwał, jakie huragany zawiera w sobie to wezwanie.
** Zobacz też: [[natura]], [[zło]], [[człowiek]], [[rewolucja]]

* Śmiało rzec można, że w rewolucji [bożek] Pan się odrodził.
** Zobacz też: [[natura]], [[rewolucja]]

* Ciągle marzyło mi się, aby rozwinąć żywot mój w edycji poprawnej, doskonalszej niż poprzednia.
** Zobacz też: [[życie]]


==Esej==
==Esej==

Wersja z 22:56, 8 lis 2007

Antoni Lange

Antoni Lange (1861 lub 1863–1929), poeta, dramatopisarz i powieściopisarz polski okresu Młodej Polski.

Poezja

  • A modlim się do grobu – nicestwa – i dżumy.
  • Ale nasze bluźnierstwo to tylko modlitwa
    Rozpaczliwa i groźna jak ostatnia bitwa.
  • Bo ja byłem chaosem, tak jak jest chaosem ten wiek, co mię zrodził.
  • Bo tak się mrokiem oraz słońca złotem linia żywota wiecznie równoważy.
  • Być – i walczyć – i cierpieć – i kochać swe rany!
  • Czyż raz jeden tworzyłem, aby zwalić w złomy?
  • Dusze ludzkie – samotnice wieczne, samotnice – jak planety błędne.
  • Ileż myśli, uczuć, zórz
    Zgasił we mnie wicher burz!
  • Ja miałem rozkaz dany mi z wysoka
    Szukać cię w każdej postaci niewieściej.
  • Kto nie zbłądził w lesie, ten nie poznał lasu.
  • Kto wie z jakich płomieni i z jakich popiołów powstaje to, co ciżba zowie lodowatem...
  • Lecz, żem życie zbyt kochał, aby życia pragnąć.
  • Może znajdę na ziemi jaką duszę bratnią,
    Co przeczyta i pojmie tę mą pieśń ostatnią,
    I, chociaż rozpacz moja czoło jej zasępi –
    Żałować może będzie, lecz mię nie potępi!
  • Obok naszego życia płynie inne życie, jak gdyby drugie życie, życie mniej codzienne.
  • Śmierć jest podróżą nad wszystkie podróże.
  • W piersi naszej Chrystusy żyją i Nerony,
    W piersi naszej bogowie żyją i bydlęta:
    I duch nasz przebaczeniem cały przepełniony
    Nieraz się nienawiścią – jak burza – rozpęta.
  • Wszystko ci dałem, bogini łaskawa;
    Jak drogi klejnot niech to skroń twą złoci.

powieść Miranda

  • Bo nasze życie to wieczna odpowiedzialność i zatraciliśmy swobodę błądzenia.
  • Jedną z form pamięci jest prawda, złudzenie jedną z form niepamięci.
  • Jestem wrogiem rzeczywistości i cokolwiek w niej widzę, chciałbym w innych, lepszych formach zobaczyć.
  • Mogą na innych gdzieś planetach przebywać istoty tyle od nas doskonalsze, że w stosunku do nas są jak bogowie. Takimi istotami zdali mi się ci ludzie, którzy mnie otaczali.
  • Natura mści się za wydzieranie jej tajemnic. Od gniewu Artemidy giną Akteony.
  • Nauka współczesna dotarła do najdalszego pierwiastka, który nazwała protonem.
  • Nie ma na świecie rzeczy niebezpieczniejszej niż realizacja jakiejś idei.
  • Twórczość to umiejętne połączenie pamięci z niepamięcią.
  • W momencie, gdy nasz duch tego żąda, zapomniane się zjawia i staje się mocą pamiętną. Otóż ten moment naszej woli to moment geniuszu twórczego.
  • W przyrodzie nie ma rzeczy nadprzyrodzonych.
  • Żaden Bóg na świecie nie może cofnąć czynów, które się stały i zmienić ich w niebyłe. Jest to granica wszechmocy bożej.
  • Życie ludzkie płynie na dwojgu skrzydłach: jednym z nich jest pamięć, a drugim zapomnienie.

Tom W czwartym wymiarze

  • Rousseau wzywał: powróćmy do natury! Nie przeczuwał, jakie huragany zawiera w sobie to wezwanie.
  • Śmiało rzec można, że w rewolucji [bożek] Pan się odrodził.
  • Ciągle marzyło mi się, aby rozwinąć żywot mój w edycji poprawnej, doskonalszej niż poprzednia.

Esej

  • Modernizm chce dzieła, które by się stało uniwersalnym, w którym zawarto by przeszłość, przyszłość i teraźniejszość, które by było architekturą, malarstwem, muzyką i poezją, epopeją, liryką i dramatem (…) w którym by się zlały sacra profanis, które by było naraz religią i kosmogonią, filozofią i psychologią, (…) mistyką i poezją, analizą i syntezą, które by było nie tylko kopią natury, ale i naturą samą, które by tak się z nią zlało, żeby znikły granice sztuki i natury
  • Nauka, nie mogąc wytłumaczyć nieznanego, pozostawia w sercu naszego pokolenia czczość i próżnię
  • Racja mych dziejów pozostaje przede mną ukryta
  • Wyobraźnia to siła plastyczna ducha ludzkiego, połączenie rozumu z uczuciem