Antoni Lange: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 62: Linia 62:


==Esej==
==Esej==
* Racja mych dziejów pozostaje przede mną ukryta
** Zobacz też: [[historia]]

* Modernizm chce dzieła, które by się stało uniwersalnym, w którym zawarto by przeszłość, przyszłość i teraźniejszość, które by było architekturą, malarstwem, muzyką i poezją, epopeją, liryką i dramatem (…) w którym by się zlały sacra profanis, które by było naraz religią i kosmogonią, filozofią i psychologią, (…) mistyką i poezją, analizą i syntezą, które by było nie tylko kopią natury, ale i naturą samą, które by tak się z nią zlało, żeby znikły granice sztuki i natury
* Modernizm chce dzieła, które by się stało uniwersalnym, w którym zawarto by przeszłość, przyszłość i teraźniejszość, które by było architekturą, malarstwem, muzyką i poezją, epopeją, liryką i dramatem (…) w którym by się zlały sacra profanis, które by było naraz religią i kosmogonią, filozofią i psychologią, (…) mistyką i poezją, analizą i syntezą, które by było nie tylko kopią natury, ale i naturą samą, które by tak się z nią zlało, żeby znikły granice sztuki i natury
** Zobacz też: [[sztuka]], [[Młoda Polska]]
** Zobacz też: [[sztuka]], [[Młoda Polska]]
Linia 67: Linia 70:
* Wyobraźnia to siła plastyczna ducha ludzkiego, połączenie rozumu z uczuciem
* Wyobraźnia to siła plastyczna ducha ludzkiego, połączenie rozumu z uczuciem
** Zobacz też: [[wyobraźnia]]
** Zobacz też: [[wyobraźnia]]

* Nauka, nie mogąc wytłumaczyć nieznanego, pozostawia w sercu naszego pokolenia czczość i próżnię
** Zobacz też: [[nauka]]


==Inne==
==Inne==

Wersja z 00:54, 3 lis 2007

Antoni Lange

Antoni Lange (1861 lub 1863–1929), poeta, dramatopisarz i powieściopisarz polski okresu Młodej Polski.

Poezja

  • A modlim się do grobu – nicestwa – i dżumy.
  • Ale nasze bluźnierstwo to tylko modlitwa
    Rozpaczliwa i groźna jak ostatnia bitwa.
  • Bo ja byłem chaosem, tak jak jest chaosem ten wiek, co mię zrodził.
  • Bo tak się mrokiem oraz słońca złotem linia żywota wiecznie równoważy.
  • Być – i walczyć – i cierpieć – i kochać swe rany!
  • Czyż raz jeden tworzyłem, aby zwalić w złomy?
  • Dusze ludzkie – samotnice wieczne, samotnice – jak planety błędne.
  • Ileż myśli, uczuć, zórz
    Zgasił we mnie wicher burz!
  • Ja miałem rozkaz dany mi z wysoka
    Szukać cię w każdej postaci niewieściej.
  • Kto nie zbłądził w lesie, ten nie poznał lasu.
  • Kto wie z jakich płomieni i z jakich popiołów powstaje to, co ciżba zowie lodowatem...
  • Lecz, żem życie zbyt kochał, aby życia pragnąc.
  • Może znajdę na ziemi jaką duszę bratnią,
    Co przeczyta i pojmie tę mą pieśń ostatnią,
    I, chociaż rozpacz moja czoło jej zasępi –
    Żałować może będzie, lecz mię nie potępi!
  • Obok naszego życia płynie inne życie, jak gdyby drugie życie, życie mniej codzienne.
  • Śmierć jest podróżą nad wszystkie podróże.
  • W piersi naszej Chrystusy żyją i Nerony,
    W piersi naszej bogowie żyją i bydlęta:
    I duch nasz przebaczeniem cały przepełniony
    Nieraz się nienawiścią – jak burza – rozpęta.
  • Wszystko ci dałem, bogini łaskawa;
    Jak drogi klejnot niech to skroń twą złoci.

Proza

  • Mogą na innych gdzieś planetach przebywać istoty tyle od nas doskonalsze, że w stosunku do nas są jak bogowie. Takimi istotami zdali mi się ci ludzie, którzy mnie otaczali.
    • Z powieści Miranda
  • Nauka współczesna dotarła do najdalszego pierwiastka, który nazwała protonem.
    • Z powieści Miranda

Esej

  • Racja mych dziejów pozostaje przede mną ukryta
  • Modernizm chce dzieła, które by się stało uniwersalnym, w którym zawarto by przeszłość, przyszłość i teraźniejszość, które by było architekturą, malarstwem, muzyką i poezją, epopeją, liryką i dramatem (…) w którym by się zlały sacra profanis, które by było naraz religią i kosmogonią, filozofią i psychologią, (…) mistyką i poezją, analizą i syntezą, które by było nie tylko kopią natury, ale i naturą samą, które by tak się z nią zlało, żeby znikły granice sztuki i natury
  • Wyobraźnia to siła plastyczna ducha ludzkiego, połączenie rozumu z uczuciem
  • Nauka, nie mogąc wytłumaczyć nieznanego, pozostawia w sercu naszego pokolenia czczość i próżnię

Inne