Adam Mickiewicz: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikicytatów, wolnej kolekcji cytatów
Przeglądaj historię interaktywnie
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
jeden
jeden
Linia 135: Linia 135:
** Źródło: [http://staropolska.pl/barok/opracowania/koledy.html Roman Mazurkiewicz ''Z dziejów polskiej kolędy''], staropolska.pl
** Źródło: [http://staropolska.pl/barok/opracowania/koledy.html Roman Mazurkiewicz ''Z dziejów polskiej kolędy''], staropolska.pl
** Zobacz też: [[Polska]], [[Maria z Nazaretu]], [[Jezus Chrystus]]
** Zobacz też: [[Polska]], [[Maria z Nazaretu]], [[Jezus Chrystus]]

* O matko Polko! źle się twój syn bawi!<br />Klęknij przed Matki Bolesnej obrazem,<br />I na miecz patrzaj, co jej serce krwawi:<br />Takim wróg piersi twe przeszyje razem!
** Opis: ''Do matki Polki''
** Źródło: [https://wolnelektury.pl/katalog/lektura/sonety-odeskie-do-matki-polki.html Adam Mickiewicz, ''Do matki Polki''], wolnelektury.pl
** Zobacz też: [[matka]], [[Polacy]], [[Maria z Nazaretu]]


* Pierwsza mowa szatana do rodu ludzkiego<br />Zaczęła się najskromniej od słowa: „Dlaczego?”
* Pierwsza mowa szatana do rodu ludzkiego<br />Zaczęła się najskromniej od słowa: „Dlaczego?”

Wersja z 11:57, 11 maj 2019

Adam Bernard Mickiewicz (1798–1855) – polski poeta i publicysta, wieszcz narodowy.

Ballady i romanse (1822)

Adam Mickiewicz
 Poniżej znajdują się wybrane cytaty, więcej znajdziesz w osobnym haśle Ballady i romanse.
  • Czucie i wiara silniej mówi do mnie,
    Niż mędrca szkiełko i oko.

    „Martwe znasz prawdy, nieznane dla ludu,
    Widzisz świat w proszku, w każdej gwiazd iskierce;
    Nie znasz prawd żywych, nie obaczysz cudu!
    Miej serce i patrzaj w serce!”

Dziady (1823–1832)

 Poniżej znajdują się wybrane cytaty, więcej znajdziesz w osobnym haśle Dziady (dramat).
  • Ciemno wszędzie, głucho wszędzie,
    co to będzie, co to będzie?
    • Źródło: cz. II
  • Język kłamie głosowi, a głos myślom kłamie (…).
  • Kto za życia choć raz był w niebie, Ten po śmierci nie trafi od razu.
    • Źródło:; cz. IV, Wrocław 1997, s. 86.
  • Mrok tajemnic nas otacza,
    Pieśń i wiara przewodniczy.
  • Słuchaj, ty! – tych mnie imion przy kielichach wara.
    Dawno nie wiem, gdzie moja podziała się wiara,
    Nie mieszam się do wszystkich świętych z litaniji.
    Lecz nie dozwolę bluźnić imienia Maryi.
    • Źródło: cz. III, scena I

Konrad Wallenrod (1828)

 Poniżej znajdują się wybrane cytaty, więcej znajdziesz w osobnym haśle Konrad Wallenrod.
  • Arko! tyś żadnym niezłamana ciosem,
    Póki cię własny lud twój nie znieważy;
    O pieśni gminna, ty stoisz na straży
    Narodowego pamiątek kościoła.
  • Tyś Konrad, przebóg! spełnione wyroki,
    Ty masz być mistrzem, abyś ich zabijał!
  • Tyś niewolnik, jedyna broń niewolników – podstępy.

Księgi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego

 Poniżej znajdują się wybrane cytaty, więcej znajdziesz w osobnym haśle Księgi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego.
  • Bo kto siedzi w Ojczyźnie i cierpi niewolę, aby zachować życie, ten straci Ojczyznę i życie; a kto opuści Ojczyznę, aby bronił Wolności narażeniem życia swego, ten obroni Ojczyznę i będzie żyć wiecznie.

Pan Tadeusz (1834)

 Poniżej znajdują się wybrane cytaty, więcej znajdziesz w osobnym haśle Pan Tadeusz (poemat).
  • I ja tam z gośćmi byłem, miód i wino piłem, A com widział i słyszał w księgi mieściłem.
    • Źródło: księga XII, wers 862, Warszawa 1985, s. 361.
  • Stanąwszy nad strumieniem, rzuciła na trawnik

Z ramion swój szal powiewny, czerwony jak krwawnik;

    • Źródło: księga III, Umizgi w Pan Tadeusz czyli ostatni zajazd na Litwie, Wydawnictwo Oleksiejuk, Ożarów Mazowiecki 2012, s. 72.
  • O wiosno! kto cię widział wtenczas w naszym kraju,
    Pamiętna wiosno wojny, wiosno urodzaju!
    • Źródło: księga XI, w. 117–118
    • Zobacz też: wiosna
  • Uwiązany na taśmie ze srebrnym kutasem.
    • Źródło: księga II Zamek
  • Szlachta z Moskwą okropną walkę zakończyli, I chronią się gromadnie w domy i stodoły, Opuszczają plac boju, gdzie wkrótce żywioły Stoczą walkę.
    • Źródło: księga IX, wers 45–48, Warszawa 2000, s. 298.

Wykłady paryskie

  • Księża i prałaci, wy oczekujecie zbawienia tylko od złota, od kanonu i protokołów, a tych środków, których nie posiadacie, domagacie się od władzy ziemskiej; wy, którzyście powinni podźwignąć i zbawić ziemię, domagacie się od ziemi, żeby ona was podźwignęła i zbawiła. Nie mówcie, że ludy was opuszczają; to wy je opuściliście; one was szukają na posterunku waszym i tam was nie znajdują; one chcą się podźwignąć, a wy je w dół spychacie.
  • Lud, który walczy o swoją niepodległość albo o rozszerzenie swoich swobód… powinien nie ufać wysokim dostojnikom Kościoła, którzy wszyscy jednakowo są przywiązani do kultu absolutyzmu bez względu na to, czy ten absolutyzm jest mahometańskim, czy heretycki, czy nawet ateistyczny.

Inne

  • Aby kraj mógł żyć, trzeba, aby żyły prawa.
    • Źródło: Czesław Czapliński, Juliusz Erazm Bolek, Adwokaci w walce o sprawiedliwość, PIW, 2004, s. 7.
    • Zobacz też: kraj, państwo, prawo
  • Bez serc, bez ducha – to szkieletów ludy.
    Młodości! podaj mi skrzydła!
    Niech nad martwym wzlecę światem
    W rajską dziedzinę ułudy…
  • Bo dzieło zniszczenia
    W dobrej sprawie jest święte, jak dzieło tworzenia:
    Bóg wyrzekł słowo stań się, Bóg i zgiń wyrzecze!
  • Gdy cię nie widzę, nie wzdycham, nie płaczę;
    Nie tracę zmysłów, kiedy cię zobaczę;
    Jednakże, gdy cię długo nie oglądam,
    Czegoś mi braknie, kogoś widzieć żądam,
    I tęskniąc sobie zadaję pytanie:
    Czy to jest przyjaźń, czy to jest kochanie?
  • Jeśli istnieje głos tak zwany „z piersi” i głos tak zwany „z głowy”, toż samo można by rzec o zapale. Jest pewien zapał pochodzący z głowy, pewne natchnienie z głowy, i takie znajdujemy u Horacego. (…) Kochanowski, przeciwnie, przemawia z głębi serca, ma często żar iście poetycki, ale ten żar nie może ożywić każdego utworu; często wybucha, ale i przygasa.
  • …Ręce za lud walczące, sam lud poobcina,
    Imion miłych ludowi – lud pozapomina…
    Wszystko przejdzie. Po szumie, po huku, po trudzie,
    Wezmą dziedzictwo cisi, ciemni, mali ludzie.
  • I chwilę jednę tak górnie przeżyli,
    Jak ich przodkowie niegdyś całe życie.
  • I was dostrzegam, o dumni badacze!
    Gdy wami burza jak śmieciem pomiata,
    Zamknięci w sobie, jak w konchy ślimacze,
    Chcieliście mali obejrzeć krąg świata.
  • Kraj nasz jest głównym siedliskiem najstarszego i najbardziej tajemniczego ze wszystkich narodów, narodu izraelskiego. Na ziemiach polskich przeznaczenie związało ściśle dwie narodowości, na pozór tak sobie obce.
    • Źródło: Maria Janion, Niesamowita Słowiańszczyzna, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2007, s. 33.
    • Zobacz też: Żydzi
  • Kto metal kwasi, pali
    Skwasi metal i czas;
    My ze złotych metali
    Bacha ciągnijmy kwas
    • Źródło: Pieśń filaretów
  • Mądrość musisz sam z siebie własną dobyć pracą.
    • Źródło: Nic, co ludzkie… Aforyzmy, sentencje i przysłowia, oprac. Henryk Jurand, LSW, 1982, s. 70.
  • Mierz siłę na zamiary,
    Nie zamiar podług sił!…
  • Nie wiem, czy jaki inny kraj może się pochlubić zbiorem podobnym do tego, który posiada Polska… Mówię o zbiorze Kantyczek… Uczucia w nich wypowiedziane, uczucia macierzyńskie, gorliwej czci Najświętszej Panny dla Boskiego Dzieciątka, są tak delikatne i święte, że tłumaczenie prozą mogłoby je spospolitować. Trudno by znaleźć w jakiejkolwiek innej poezji wyrażenia tak czyste, o takiej słodyczy i takiej delikatności.
  • Piękny kościół, w którym nie ma Boga.
    • Opis: wypowiedź na temat poezji Słowackiego.
  • Pomoc, której kapitaliści użyczają klasie robotniczej, należy uważać za ustępstwo wydarte egoizmowi przez postęp ludzkości, a nie za akcję płynącą z miłości chrześcijańskiej.
  • Precz z moich oczu! – posłucham od razu;
    Precz z mego serca! – i serce posłucha;
    Precz z mej pamięci! – nie tego rozkazu,
    Moja i twoja pamięć nie posłucha.
    • Źródło: Do Maryi w: Poezye, t. I, Kraków 1899, s. 192.
  • Słowianie utożsamili chrześcijaństwo z niemczyzną i niewolą.
    • Źródło: Maria Janion, Niesamowita Słowiańszczyzna, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2007, s. 103.
    • Zobacz też: Słowianie, chrześcijaństwo
  • Socjalizm jest to słowo całkiem nowe. Kto słowo to stworzył? Nie wiadomo. Najstraszliwsze są te słowa, których nikt nie urobił, a które wszyscy powtarzają. (…) Socjalizm pojawił się po raz pierwszy urzędowo w dniach lutego w programach ludowych. Nikt nie zna nazwisk ich autorów. Nieznana ręka nakreśliła w owych programach wyraz socjalizm, ku wielkiemu przerażeniu wszystkich zadowolonych Baltazarów Francji. Stare społeczeństwo i ci wszyscy, co je reprezentują, choć nie pojęli znaczenia wyrazu, wyczytali w nim wyrok śmierci na siebie. Stare społeczeństwo wzywa Chaldejczyków z kół rządowych i policji oraz magów z ulicy de Poitiers, aby odcyfrowali te wróżebne znaki; lecz ani obywatel Barrot, ani obywatel Thiers nic z tego nie rozumieją i dają władzy jedną tylko radę, żeby wymazać słowo, którego nie można odcyfrować.
  • Tegoczesny socjalizm jest tylko wyrazem uczucia tak starego jak poczucie życia, odczucia tego, co w naszym życiu jest niepełne, okaleczałe, nienormalne, a zatem tego, co nieszczęśliwe. Uczucie socjalne jest porywem ducha ku lepszemu bytowi, nie indywidualnemu, lecz wspólnemu i solidarnemu. Uczucie to objawiło się z siłą zupełnie nową, przyznajemy; jest to nowy zmysł, który człowiek duchowy zdołał sobie wytworzyć; jest to nowa namiętność.
  • Wiedzcie, że dla poety jedna tylko droga:
    W sercu szukać natchnienia i dążyć do Boga!
    • Źródło: Grażyna, Improwizacja
  • Wpłynąłem na suchego przestwór oceanu (…)
  • Zwyciężonemu za pomnik grobowy
    Zostaną suche drewna szubienicy,
    Za całą sławę krótki płacz kobiécy
    I długie, nocne rodaków rozmowy…

O Adamie Mickiewiczu

  • Adam ogarnął całą skalę duchową pragnień, wyraz dał odpowiedzi, kolor i kształt każdemu przedmiotowi; ześrodkował w sobie treść istoty ludów słowiańskich z ich swobodą dziecinną i powagą starców, z ich praktycznością i wiarą w siły nadprzyrodzone; w duchu tego człowieka, jak w olbrzymiej brązowni odlewały się wszystkie giesta [!] najróżnorodniejsze i całe od razy wykończone przechodziły do skarbnicy literatury narodowej.
  • Adama Mickiewicza zna i ceni cały świat cywilizowany. Porównywano go już tyle razy z poetami innych narodów, a zawsze się przekonano, że przy największych nawet obcych nie traci na wartości. Nawet Niemcy uznają go za wielkiego poetę. Mickiewicz należy bowiem do największych poetów całego świata, a zasługą jego, że całemu światu pokazał, jakie to doskonałe dzieła, jakie piękne poematy dadzą się układać w polskim języku. On wsławił nasz język, przydał zaszczytu imieniowi polskiemu, on obcym pokazał, jak wysoko wznieść się potrafi u nas poezya. Dzięki jemu nie potrzebujemy się wstydzić naszej narodowej literatury przed najoświeceńszymi nawet narodami, a polska poezya nie cofnie się i nie ustąpi kroku żadnej innej.
  • Nazywany „pierwszym z Polaków” lub największym człowiekiem Polski, stworzył Mickiewicz dzieło, które przez wieki jest naszym „chlebem macierzystym”.
    • Autor: Zbigniew Sudolski, Mickiewicz. Opowieść biograficzna, wyd. Ancher, Warszawa 1998, s. 8.
  • Stracić ją [poezję Mickiewicza] – to coś więcej niż sprzeniewierzyć się jej treściom moralnym, to prawie tyle, co przestać być Polakiem.
    • Autor: Julian Przyboś
    • Źródło: Zbigniew Sudolski, Mickiewicz. Opowieść biograficzna, op. cit., s. 8.
  • [Śmierć Mickiewicza była], niezależnie od swojej biologicznej nagłości i gwałtowności, jakby logicznym podsumowaniem sytuacji, w jakiej się znalazł. Mickiewicz widział beznadziejność politycznej sytuacji w Europie. Kilka miesięcy wcześniej zmarła jego żona, poumierali przyjaciele. Wiadomo już było, że wojna krymska nie przyniesie spodziewanego przełomu dla Polski, duch historii został wyciszony. Zaczynała się nowa epoka, w której nie było już dla Mickiewicza roli. Bo zagrał już wszystkie: poety, profesora, rewolucjonisty, dandysa, proroka, polityka. Nie tylko zagrał. Był każdym z nich.
  • We mgle nabrzeże i drzewa
    jeszcze nie zostały upamiętnione,
    wody Niemna
    zlewając się z melodią brudnego bruku Kowna
    sącząc się w strofy Mickiewicza,
    w pieśni buntownicze i pieśni smutku;
    nieśmiertelność jeszcze nie dotknęła pióra (…)
    księżyc oświetla śpiącą kobietę –
    muzę,
    wiatr kartkuje modlitewnik Maryli (…),
    oddech Maryli tak blisko (…),
    wyciosuje się w marmurze
    małe miasto,
    żeby jego kamienie polubić zacisnąwszy zęby
    wygnanie nie zastąpiło ojczyzny
    a wokół zielenieją lasy
    żywe jeszcze i chłodne
    Niemna sine wody
    • Autor: Judita Vaičiūnaitė, Z „Elegii Niemna” (2. Świeca Adama Mickiewicza), tłum. Katarzyna Krzyżewska
  • Wszystko jest dziełem Mickiewicza, który pierwszy wyłamał się z ciasnych szranek ku światłu i życiu, i stanął poezjami swymi na wyżynie Goethego i Byrona i duchem sięgnął ku nim. Przez wyłom, którego on dokonał, poszli wszyscy, co do pochodu siłę mieli.
  • Wzniosłym przykładem połączenia wielkości z zacnością jest też Adam Mickiewicz, największy z polskich poetów, najdoskonalszy przedstawiciel polskiego charakteru, narodowego ducha i dążności.
  • Znowu Mickiewicza widuję, onegdaj był u mnie, wiem, po co przychodzi, i zaraz grać siadam. Ostatnio długo mu grałem, bojąc się na niego spoglądać, a słyszałem, że płacze. Jak wychodził, za głowę mnie ścisnął (…) pierwsze tego wieczora wymówiwszy słowa: Bóg ci zapłać! Przeniosłeś mnie… Nie dokończył, bo łzy go znowu za gardło ścisnęły.
    • Autor: Fryderyk Chopin
    • Źródło: Stanisław Krawczyński, Zaklęty świat chopinowskich dźwięków, „Alma Mater” nr 130–131, grudzień-styczeń 2010–2011, s. 36.

Zobacz też

Zobacz zbiór multimediów na Wikimedia Commons:
Adam Mickiewicz
Wikisource Zobacz w Wikiźródłach inne utwory Adama Mickiewicza
Źródło: „https://pl.wikiquote.org/w/index.php?title=Adam_Mickiewicz&oldid=496615”